Πως μπορεί να εξελιχθεί ένας έρωτας κάτω από στρατιωτικές συνθήκες; Η....Νεφέλη στο ναυτικό, έχει να μας δείξει την δική της ιστορία για τον δικό της απαγορευμένο έρωτα.
Η ώρα είχε περάσει και όλοι σιγά σιγά άρχισαν να ξυπνάνε. Ετοιμαστήκαμε όλοι μαζί και πήγαμε εκεί όπου θα μας έλεγαν αυτό που ήθελαν. Δεν μας είχαν ξανακάνει τέτοια ανακοίνωση άρα λογικά θα ήταν κάτι σημαντικό. Είχαμε πάντως αγωνία να ακούσουμε τι ήταν.
Όλοι φαινόντουσαν πολύ κουρασμένοι και ξενυχτησμένοι. Εμένα με βοήθησε το γεγονός ότι ξύπνησα τόσο νωρίς και πρόλαβα να ξυπνήσω αρκετά.
Βγήκε μπροστά ο ανώτερος της σχολής και αφού τον χαιρετήσαμε όλοι άρχισε να μιλάει.
"Αγαπημένοι φοιτητές της σχολής Υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, μετά από πολύ καιρό ήρθε η ώρα να σας ανακοινώσουμε το πρώτο σας εκπαιδευτικό ταξίδι." απο κάτω ακούστηκαν επιφωνήνατα χαράς αλλά αμέσως ησυχάσαμε. "Το ταξίδι θα πραγματοποιηθεί σε 2 ημέρες με προορισμό την Αμερική." τα επιφωνήματα άρχισαν ξανά. "Το ταξίδι θα διαρκέσει 2 μήνες. Θα μάθετε πως είναι η πραγματική ζωή πάνω στο πλοίο και είναι καιρός να εφαρμόσετε όλα όσα σας έχουν διδάξει ως τώρα οι εκπαιδευτές σας. Δεν είναι ανάγκη να έχετε άγχος για το παραμικρό καθώς ότι κι αν είναι να κάνετε θα σας το δείχνουν πρώτα οι αρμόδιοι. Στην αρχή θα δυσκολευτείτε αλλά μετά όλα θα είναι πιο ομαλά. Τις 2 επόμενες μέρες είστε ελεύθεροι να πάτε στις οικογένειες σας και να ετοιμαστείτε για το ταξίδι. Αυτά είχα να σας πω. Η άδεια σας ξεκινάει από τώρα. Να την ευχαριστηθείτε γιατί τα δύσκολα ακόμα δεν έχουν αρχίσει." είπε και απενεργοποίησε το μικρόφωνο και όλοι οι εκπαιδευτές έφυγαν.
Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενη και λογικό. Όλοι εδώ μέσα ερχόμαστε γιατί αγαπάμε την θάλασσα. Πόσο μάλλον τώρα που θα πάμε στην Αμερική.
"Νεφέλη!" άκουσα κάποιον να με φωνάζει από πίσω και γύρισα να δω. Ήταν ο Γιάννης. Δεν ήθελα να μιλάμε στην σχολή, πόσο μάλλον σε δημόσιο χώρο γιατί δεν ήθελα να δίνουμε διακιώματα. Όχι πως είχαμε κάτι, απλά δεν ήθελα να πιστεύουν κάτι τέτοιο.
"Ήλπιζα αφού βγαίναμε από την σχολή να μπορούσαμε να συζητήσουμε και να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί." μιλάει σοβαρά; Αυτό ακριβώς προσπαθώ να αποφύγω τόσο καιρό. Δεν λέω είναι φοβερό παιδί και πολύ όμορφος αλλά δεν αισθάνομαι άνετα.
Εκείνη την στιγμή πέρασε ο αντιπλοίαρχος και μας είδε. Χωρίς να μιλήσει ή χωρίς να κάνει κάποια έκφραση συνέχισε το βήμα του.
"Κοίτα Γιάννη...δεν είναι ανάγκη να γίνεται όλο αυτό. Ήμασταν κι οι δύο μεθυσμένοι κι απλά έτυχε. Ήταν η στιγμή. Δεν χρειάζεται το συνεχίσουμε παραπάνω."
"Δεν καταλαβαίνεις Νεφέλη...Είτε ήμουν μεθυσμένος, είτε όχι, για εμένα είναι το ίδιο. Τα ένιωθα όσα έκανα και θέλω να τα ξανακάνω." με είδε σαστισμένη και αμίλητη και συνέχισε χωρίς να με αφήσει απαντήσω. "Θα τα πούμε έξω από την σχολή και δεν σε βλέπω και πολύ άνετη." και έφυγε.
Δεν είναι ότι δεν τον θέλω, ή ότι δεν με τραβάει σαν άντρας απλά δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να ενδώσω.
Βλέπω την Νάντια να με πλησιάζει.
"Τι έγινε;"
"Θέλει, λέει, να μιλήσουμε έξω από την σχολή και να περάσουμε χρόνο μαζί. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό που έγινε απλά δεν θα συνεχιστεί. Ήταν κάτι της στιγμής. Άσε που κάθε τρεις και λίγο περνάει αυτός ο Σταύρος και δεν γουστάρω να μας βλέπει μαζί και αρχίσει πάλι."
"Μην δίνεις σημασία στον Σταύρο και κάνε αυτό που θες. Αν τον θες πήγαινε να μιλήσετε. Έστω προσπάθησε. Είναι πολύ καλό παιδί και φαίνεται να σε θέλει όντως. Μια ευκαιρία ζητάει."
Από την μία είχε δίκιο, αλλά από την άλλη κάτι με κράταγε. Δεν ξέρω αν έφταιγε η συμπεριφορά του, ή γενικά...δεν ήξερα τι έφταιγε. Θα προσπαθούσα...και θα έβλεπα πως θα ένιωθα στην πορεία. Θα του έδινα μία ευκαιρία, γιατί οχί;
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
