Στρατιωτικές Υποχρεώσεις

Κεφάλαιο 3

Σήμερα η μέρα θα είναι διαφορετική. Νωρίς το πρωί μαζευτήκαμε όλοι στον χώρο της σχολής και ξεκινήσαμε γυμναστική. Ευτυχώς το Ναυτικό δεν είχε πολύ σκληρή προπόνηση, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν το έχω κάθολου με την γυμναστική.

Οι περισσότεροι σίγουρα την επόμενη μέρα θα ξυπνούσαμε πιασμένοι γιατί απ' ότι φάνηκε κανείς δεν το είχε με τέτοιου είδους προπόνηση.

Αφού τελειώσαμε, μας άφησαν να κάνουμε μπάνιο και μετά φορώντας την στολή μας, μας είπαν να πάμε σε μια αίθουσα όπου θα γινόταν η πρώτη προφορική και θεωριτική παράδοση.

Ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας μπήκε μέσα στην αίθουσα και πιθανόν θα ήταν κάποιος με μεγάλο βαθμό στο Πολεμικό Ναυτικό.

Μας μοίρασε κάποια φυλλάδια στα οποία, με μια γρήγορη ματιά που έριξα έγραφε τους βασικούς κανόνες και τον τρόπο συμπεριφοράς που θα πρέπει να έχουμε εδώ μέσα. Ο συγκεκριμένος εκπαιδευτής φαινόταν πολύ αυστηρός και δεν σήκωνε πολλά πολλά. Λογικό...είναι στρατός εδώ μέσα.

Αφού μας επέδειξαν πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε, να χαιρετάμε, να στεκόμαστε και όλα αυτά που είναι βασικά για να την ομαλή μας ένταξη στον χώρο, μας άφησαν ελεύθερους να επιστρέψουμε στα δωμάτια μας και σε ένα μισάωρο θα πηγαίναμε πάλι στον προαύλιο χώρο όπου θα μας ενημέρωναν για την επόμενη μας δραστηριότητα.

Ξάπλωσα για λίγο στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα μάτια μου για να ξεκουραστώ, αλλά την χαλάρωση μου διέκοψε ο ήχος μηνύματος του κινητού.

"Ελπίζω να περνάς καλά. Μου λείπεις."

Δεν πάμε καλά. Στο μήνυμα ήταν ο Φίλιππος. Μετά από τον τρόπο που μου φέρθηκε είχε το θάρρος να μου πει ότι του λείπω; Φυσικά και δεν του απάντησα. Άλλωστε τι να του έλεγα; Δεν ήθελα ούτε να τον ξαναδώ, ούτε να του ξαναμιλήσω. Πόσο μάλλον τώρα που λογικά έχει βρει κι άλλη.

Δεν έδωσα παραπάνω σημασία. Καθόμουν και σκεφτόμουν αυτά που είπε, τις πράξεις του και όσα συνεχίζει να κάνει και πραγματικά λυπάμαι που ένιωσα να μου λείπει έστω και λίγο.

Αφού ηρέμησα, άφησα δίπλα το κινητό και συνέχισα να ξεκουράζομαι. Οι ώρες ξεκούρασης ήταν σημαντικές σε αυτή τη σχολή. Δεν είχες αυτήν την πολυτέλεια συχνά, οπότε έπρεπε να την εκμεταλεύεσαι.

Η Νάντια ήρθε και έκατσε δίπλα μου και μου και δεν σταμάτησε να μου χαμογελάει.

"Τι έγινε παιδί μου;" συνέχισε να χαμογελάει χωρίς να μου λέει τι έχει γίνει.

"Έλα τώρα που δεν ξέρεις!" είπε με το ίδιο χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Εγώ συνέχισα να μην καταλαβαίνω. "Έλα ρε παιδί μου! Δεν τον είδες;"

"Ποιον;"

"Αυτόν που σε κοιτούσε καθ' όλη την διάρκεια της παράδωσης." συνέχισε να λέει κάνοντας διάφορες κινήσεις με τα χέρια της.

"Ποιος με κοίταζε;"

"Δεν ξέρω ακόμα το όνομα του, αλλά αν θες μπορώ να μάθω."

"Άσε μας Νάντια. Για έρωτες είμαστε." της είπα κοροιδευτικά και γύρισα το βλέμμα μου για να μην την κοιτάζω.

"Πας καλά; Γιατί όχι; Το παιδί είναι κούκλος και είμαι σίγουρη πως είναι και πολύ καλό παιδί. Άλλωστε συμφοιτητές είμαστε. Θα γνωριστείτε, που θα πάει." είπε κλείνοντας μου το μάτι και έφυγε από το κρεβάτι μου χαρούμενη.

Εντάξει δεν μπορώ να πω. Θα ήταν καλό να γνωρίσω κάποιον άλλον, και να ξεκολλήσω τελείως από τον Φίλιππο, απλά δεν ήξερα αν ακόμα ήμουν έτοιμη.

Ίσως μετά που θα ξαναμαζευτούμε να ρίξω μια ματιά τριγύρω να δω αν με κοιτάει κανείς και ποιος αν είναι, αλλά λογικά θα μου τον δείξει και η Νάντια. Όπως και να 'χει, έτοιμη για κάτι παραπάνω δεν νομίζω να είμαι. Άλλωστε μόλις μπήκα στην σχολή. Προτιμώ να αφοσιωθώ σε αυτήν για κάμποσο καιρό και να αφήσω τους έρωτες έξω από αυτά.

______________________________________

Να 'μαι πααααλιι μετά από πολύ καιρό. Ναι το ξέρω ότι αργώ πολύ να ανεβάσω αλλά πραγματικά δεν έχω καθόλου χρόνο, οπότε μου είναι εξαιρετικά δύσκολο!!

Η ιστορία θα έχει αργή εξέλιξη αλλά ελπίζω να σας αρέσει. Αφήστε τα σχόλια σας. 😘😘