Biz onu severken o başkasını sever. İlk başta kardeş demekle başlar sonra oraya ulaşır ama tabi ona söyleyemezsin. Ona kardeşim dersin ama bu sana çok koyar.O kız gülünce sen de gülersin o ağlayınca sende ağlarsın. O sana kardeşim der sen ona kardeşim dersin. Ama ağzın öyle desede kalbin öyle demez asla.Hayat böyledir işte.Biz sevdiğimiz kişi için herşeyi göze alırken o gider başkasını sever.Ne b*ktan bir durum değil mi ? . Biz her gün, her saat, her dakika onu düşünürken o sevgilisini düşünür. Bize hep sevgililerinden bahseder .İşte en çok koyanda budur kardeşim.Neden bizi sevmiyorda başkasını seviyor diye kendi kendimize sorarız.O dahamı iyi, o onun için her gece ağlıyormu ,her şeyi göze alabilirmi? Hayır tabikide .İşte biz değer veririz ama o bilmediği için umrunda olmaz. Kardeş gibi onu sevdiğini söylersin ama o sadece güler. Sanki kasten senin kalbini kırmaya çalışıyormuş gibi. Hayat adaletsiz işte.Sen onu seviyorsun ağlıyorsun. Ama o, hiç takmıyor bile.Başıma gelmeyen şey kalmadı.Ben onu sevdiğimi kimseye belli etmemek için kaç can yoldaşı kaybettim. ama o ne yaptı ? Sevgilisine dayadı sırtını. Artık kimsenin sevgisine ihtiyacım yok .Kimse için gözyaşı dökme de yok. Hayat bu. Sen ağlamışsın takmamış. Sen ölsen de takmaz zaten.Ben istiyorum ki ;Biraz değer, biraz sevgi, belkide birazcık arkadaşlık. Ama hiç birşeyi anlamıyor bunlar. İnsanlar korkuyor. Kendilerinden bile. Kimse kimseye güvenemiyor artık. Güvenimizi kırmayın artık. Bu hayatta güvenin bir kere kırılmışsa kimse sana güvenmezse sende onlara güvenemezsin.İşte hayat bu ,seversin değer verirsin,s*ktirip giderler.
