Bana Git Deme(Tamamlandı)

*Bir Tane Daha*

Lacivert tişörtünün üzerine koyu kahve keten ceketini geçirdikten sonra salona gitti. Arkadaşı elinde kumandayla kanalları gezerken koltukta oldukça rahat bir şekilde oturuyordu. Yemek masasındaki sandalyelerden birinde ise kadın oturuyordu. Dizüstü bilgisayarın klavyesinde parmakları hızlıca dolanıyordu. Bir anlığına da olsa merak etti kime ne yazdığını ancak hemen kendine kızıp tekrar Leo'ya baktı. Odadaki varlığını çoktan hissetmiş olan Leo da ona doğru başını çevirince "Kalk biraz dışarı çıkalım." dedi.

"Bu saatte mi?" diye şaşkınca ortaya atlayan Eda oldu. Giovanni başını sağa doğru çevirdi. Tek kaşını havaya kaldırıp "Evet bu saatte. Bir problem mi var?" dedi.

"Hastaneden daha yeni çıktın. Yatıp dinlenmen gerekir."

Genç adam eliyle bilgisayarı göstererek cevap verdi: "Sen kendi işine baksana. Bana karışma."

Eda "Senin iyiliğini düşündüğüm için özür dilerim!" dedikten sonra hiddetle bilgisayarın ekranını kapatmasının ardından oturduğu sandalyeden hızla kalktı. Aptal adam onu düşündüğünü bile görmüyordu. Burnunun dikine gidiyor sürekli ters davranıyordu.

"Bu kadın sürekli her şeye karışır mı?" demek için onun salondan çıkmasını beklemişti Giovanni.

"Eda'nın haklı olduğunu ikimiz de biliyoruz Gio."

Televizyonu kapatıp bacaklarını orta sehpaya uzatan arkadaşına da o ters bakışlarından attı. "Geliyor musun?" diye sordu.

"Burada kalsam daha iyi. Eda'nın bir şeye ihtiyacı olabilir."

Ellerini iki yanından cebine soktu Giovanni. Belli etmese de arkadaşına bozulmuştu. Onlar yedikleri içtikleri ayrı gitmeyen iki kişiyken şimdi onu reddedip evde kalmasını inkar edemeyeceği şekilde anlamsız bulmuştu.

"Yani bu kadın için bunca yıllık arkadaşını geri çeviriyorsun. Çok iyi!"

Leo rahat oturuşundan ödün vermedi. Hatta küçük yastığı alıp başının arkasına yerleştirdi. "Hamile olduğunu unutma. Hem nereden çıktı gezme işi. Mükemmel bir kadın içeride seni bekliyor sen onu bırakıp gidiyorsun. Kızma ama o kılıbıklığından sonra şimdi seni böyle görmek garip geliyor."

"Ben mi?"

"Evet sen! Sen tam bir ev kuşuydun Giovanni."

'Kılıbık,  ev kuşu'?   Kim bilir daha neler duyacaktı. Bu gece için bu kadarı yeterliydi. Çıkıp biraz hava almaya ihtiyacı vardı.

"Gelmemek konusunda kararlıysan hoşçakal!"

"Karın bana emanet. Gözün arkada kalmasın!" derken Leo başını yasladığı yerde çoktan gözlerini kapatmıştı. Giovanni arkadaşının tepkilerine şaşırsa da asıl şaşkınlığı eve döndüğünde yaşayacaktı. Belki de o kadını ve Leo'yu evde bırakmak hiç de iyi bir fikir değildi.

Ne olmuş ola ki Giovanni şok olsun, iptal olsun? Belki biraz da pişman olsun.😒

Bu arada bu da daha önce okumadığınız bir kesit. Korkmayın ilk zamanlardan.😇