It Hurts

2.

Pov: May.

Ik liet mijn rechter hand los waardoor ik met al mijn gewicht aan mijn linker arm hing. Ruw pakte ik het touw beet, ik moest nu snel te werk gaan anders was het allemaal voor niks geweest. Ik bond het touw strak om mijn nek heen, het voelde werkelijk waar alsof er van alle kanten messen in mijn nek werden gestoken. Mijn wolf jankte, niet dat dat me veel kon schelen op het moment.  Ik had maar 1 doel voor ogen, en dat was ook het enige waar ik nu op leek te functioneren. De adrenaline schoot door mijn lichaam, het ging me eindelijk lukken. Dat het pijn zou gaan doen was voorspelbaar, maar toch leek het me af te schrikken. "May focus je." Fluisterde ik mezelf toe, ik verspil kostbare tijd besefte ik me maar al te goed. Ik sloot langzaam mijn ogen, ik wou de wereld niet meer zien als ik eindelijk heen ging. "Het spijt me Muze." fluisterde ik tegen mijn wolf, en liet vervolgens met mijn linkerarm de tak los. Daar ga ik dan, eindelijk wordt ik verlost is het laatste waar ik aan dacht. 

Ik verwachtte een onbeschrijfelijke pijn, een pijn die niemand zich kan voorstellen. Een pijn die door merg en been zou gaan, een pijn die je je zelfs in je naarste dromen niet zou kunnen voorstellen. Maar de pijn kwam niet? Was ik dood? Was dit hoe de dood voelde? Duizenden vragen schoten er door mijn hoofd, ik begreep er niets van. Tot ik ruw uit mijn gedachten werd getrokken door twee sterke armen die mijn middel vast grepen, duizenden tintelingen schoten door mijn lichaam heen. Woede was echter het gene dat er voor in de plaats kwam. Het leek alsof mijn hersens alleen nog maar op het woord heengaan functioneerde, ik liet dat niet verpesten door een of andere knaap die ik nooit ontmoet heb. "Laat me los idioot, of we zijn er beide geweest!" Ik hoefde maar één harde ruk aan zijn arm te geven en hij hing ook, dat wist hij net zo goed als ik. Maar voordat ik de kans kreeg om die beweging ook maar voor een deel uit te voeren werd ik zonder pardon omhoog getrokken door de sterke armen.

Mijn plan is mislukt spookte het door mijn hoofd heen, Ik voelde me weer zwak en vooral verloren. Ik heb het verkloot, en dat is de schuld van de jongen die mij op dit moment mee sleurt uit de boom. "Oh god, heb je je bezeert?" Ik zag hoe de nu nog onbekende jongen voor mij, me aandachtig bekeek. Ik rolde met mijn ogen, ik heb hier nul behoefte aan hoezo begrijpt hij dat niet. Hij was druk bezig met mijn lichaam te checken op verwondingen, en dat is het moment waarop ik mij besef dat ik mijn kans nog kan grijpen. Ik kan het nog halen, ik moet gebruik maken van dit moment. Hij is nu afgeleid, als ik snel genoeg ben kan het me nog lukken. Het moet ik heb weinig keus, met de pijn leven die ik de afgelopen jaren heb ervaren kan ik niet meer volhouden. ik ben al zo dichtbij gekomen. Opgeven kan niet meer het lot is immers hard, alles is hard heb ik de afgelopen jaren geleerd. Één ding staat vast, ik  ga mijn leven eindigen zoals het plan was. Maar voor ik ook maar een beweging kan maken richting de boom, tilt de onbekende jongen me over zijn schouder. Daar hing ik dan in de armen van een onbekende, hoe heb ik zo erg kunnen falen? Ik heb verloren is het enige waar ik aan kan denken, maar ik bessef me ook al te goed dat opgeven niks voor mij is. Misschien is dat de reden dat ik mijzelf los rukte uit zijn ijzeren greep, althans dat was de bedoeling. Hij was te sterk voor mijn tederen lichaam, duizenden tintelingen schoten als vonken door mijn lichaam heen. Ik kon nergens heen ik was opgesloten, en wat kon ik er tegen doen? Niks. Ik kon niks doen, ik was hopeloos in deze situatie.  Een zwak geval, zoals ik al mijn hele leven was geweest. Ik kon alleen afwachten in de hoop dat de jongen die mij op zijn schouder draagt het beste met mij voor heeft, hoe het voelt? Wel let me tell you, 'It Hurts'.