ontdekking

De droom

Dagen, weken, en misschien zelfs wel maanden gingen voorbij en Harry was nog niet terug gekomen. Ik begon me weer alleen te voelen. Ik had hem natuurlijk al een paar dagen achter me aan lopen maar had nog niet echt heel lang echt contact met hem. Toch voelde het helemaal niet fijn om weer zo alleen te zijn. Als ik de trein instapte hoopte ik dat hij er weer zat op zijn vaste plekje schuin tegen over mijn vaste plekje, maar dat was niet het geval. Als ik de trein uitstapte hoopte ik dat hij tegen een boom aan stond te leunen zodat hij met me mee naar huis kon lopen, gebeurde ook niet meer. In de klas zat ik weer alleen en als ik mn kamer in liep was hij er ook niet. Hij was er gewoon helemaal niet meer! Hij was gewoon weg. Uit het niets... Ik had toch niks verkeerds gedaan? Of misschien was hij er wel en hield hij me altijd in de gaten maar ging hij weer weg als ik gevaarlijk dicht zijn kant op keek. Die gedachte maakte me verdrietig.

Er was veel verandert de afgelopen maanden, in plaatst van de kleine kamer achter in de gang hebben mn vader en ik de zolder helemaal omgebouwd zodat ik ook een grotere kamer had. Hij vond dat ik het wel verdiende om een grotere kamer te hebben dan 2 bij 3. Nog voordat de meivakantie was begonnen, begonnen we al met klussen. Het was leuk om tijd door te brengen met mn vader. In plaats van klein saai en vol gepropt had ik nu een grotere ruime kamer waar ik mijn spullen makkelijk kwijt kon omdat we alles hadden uitgezocht en de digen weg hadden gedaan die niet meer nodig waren . Maar nog steeds geen Harry.... ik zat op mijn zolder op mn laptop maar besloot die af te sluiten en me te concentreren op mn ademhaling en op het weer zien van Harry als dat zou lukken. Als! Adem diep in....... En langzaam uit, volgens mij zat ik zo'n 10 tot 15 minuten zo tot ik in slaap was gevallen en kreeg de ene droom na de ander.

"ELLYYY! AAHH HOE GAAT HET MET JE?" Ik stond te springen en te gillen in mn kamer en ik was zo blij! Elly en ik waren al vriendinnen sinds de basisschool, maar toen ze opeens in het midden van het school semester was verhuist heb ik haar nooit meer gezien of gesproken. Ik liep naar haar toe en gaf haar een knuffel. "Opa! wat doet u hier nou?" Ik was zo blij dat iedereen er weer was, dat ik er van moest huilen. "Tante Margareth, wat fijn om u ook weer te zien." Ik liep naar haar toe ze had haar armen al gespreid. "Ach meisje, alles is goed toch? We zijn allemaal bij je." Ze veegde mijn tranen weg, en in haar rimpelige huid kwam een glimlach, er zaten diepe lach rimpels naast haar ogen en haar ogen glinsterde. "Ik heb u zo lang niet gezien." "Ach meisje." Ik glimlachde. "Jullie allemaal niet trouwens!" Ik liep naar Elly toe en sloeg mn arm om haar schouder.

Elly begon met praten; "Harry heeft ons opgezocht om te vertellen dat hij een tijdje niet terug zal komen, hij moet even nadenken en hij zal terug komen als je er klaar voor bent."

"Wat? dat slaat nergens op! Ik ben er nu klaar voor, ik mis hem juist zo erg! Elly kan je hem niet zoeken?" Ik zette een stap bij Elly vandaan om naar haar gezicht te kijken. "Hij komt wel terug hoor Rue, maar nu gewoon nog even niet.. Hij zal er vast snel weer zijn." Opa liep naar me toe en gaf me een schouder klopje.

Op dat moment werd ik wakker en ik raakte helemaal overstuur. Elly, mijn beste maatje was al heel lang geleden verhuist en had haar nooit meer terug gezien. Ik miste haar heel erg. Ik had vrisse lucht nodig, ik griste mijn jas van de bank en liep snel naar buiten de regen in.