Tek Bölümlük Hikayeler

#KenAy

"Kenan! Kalk artık şu yataktan. Bak arkadaşların da gelir birazdan. Son gün diye okula gitmemezlik yapacak halin yok ya!" diye bağıran annemle üzerimdeki battaniyeden sıyrıldım. Okulun son günüydü işte, bir ara gider, karneyi alır gelirdim.

Yine de annem konusunda çok da ısrarcı olmamayı küçük yaşta öğrenmiştim. Mesela annemin tüfek kullandığını öğrendikten sonra.

"Tamam anne, geldim" dedim yatağımı toplarken. Daha sonra da banyoya geçip işlerimi hallettim. Annem ise bu arada kahvaltıyı kurmuş, babamla konuşurken bir yandan da bana ekmek yağlamakla meşguldü. Doğal olarak ben üzerimi giyinip geldiğimi de fark etmedi.

"Ay, bugün de Nermin'in kardeşi geliyor. Bilirsin, Demet'le aramız iyiydi" dediğinde babam elindekini yerken başını salladı.

"Ben evde olmam, derdi olan anahtarını alsın, ya da beni orda bulsun diyorsun" dediğinde annem gülerken ben de yemeğimle ilgilendim. Çok da umursadığım bir şey değildi sonuçta.

"Aynen öyle diyorum, Eşref bey. Yemeği yaparım gitmeden, öğlen eve geleceğin tutarsa ısıt ye" dedikten sonra bana döndü. "Sallanma, Kenan bak bağırıyor seninkiler" dediğinde ne ara bana çemkirmeye başladığını anlamasam da başımı sallayıp ekmeğimi ısırarak yerimden kalktım.

Koştura koştura sokağa çıktığımda karşı kapıda gördüğüm araba bir anlığına ilgimi çekse de arkadaşlarımın yanına koşmak daha çok ilgimi çekmişti. Hem annem de Nermin teyzeye birilerinin geleceğini söylemişti.

Birkaç saat sonra karneleri alıp eve döndüğümüzde, annemin evde olmayacağını bilerek yaylanarak mahallede ilerlerken sabahki arabanın hala orada olduğunu gördüğümde bir an yine ilgimi çekse de omuz silkip yanından geçtim.

"Pardon, bakar mısın?" diye arkamdan seslenen kızla evin kapısından girmeden kaldım. Ses tanıdık da değildi ama.

"Efendim?" diyerek önüme döndüğümde az çok benle yaşıt bir kızın bana gülerek baktığını gördüm. Marul saçlı ve burada tanıdık olmaması dışında bir şey ifade etmezken merakla ona baktım.

"Şey, meydana inmem gerekiyor da nerden gitmem gerektiğini söyleyebilir misin?" dediğinde gülümseyerek ona yaklaştım. Belli ki salaktı. Yani, burada zaten her yol meydana çıkardı, nasıl kaybolmuş olabilir ki?

"Yolu takip etmen yeter" dedikten sonra arkamı dönsem de tekrar durumak zorunda kaldım.

"Yardımcı olsanız?" dediğinde derin bir nefes alıp beni bu kadar iyi yetiştiren anneme bi ara teşekkür etmesini düşünsem de başımla onu onaylayıp yanında ilerlemeye başladım.

Zaten yakın olan meydana çıktıktan sonra bir de onu geri getirdiğimde Nermin teyzelerin evine geldiğinde gülerek bana döndü.

"Yardım ettiğim için teşekkür ederim" diyip gülerek bana baktığında ben de gülümseyerek önemli olmadığını söyledim. Azcık salak da olsa kötü bir kız değildi sonuçta.

"Bu yaz burada olacağız" dediğinde bir an şaşırsam da gülümsedim. Bunu bana söylemesi de saçmaydı sonuçta. "Birlikte takılır mıyız? Burada kimseyi tanımıyorum da" dediğinde güldüm.

"Bu arada ben Aylin" dediğinde elimi uzattım. "Ben de Kenan. Takılırız tabi. Arkadaşlarım da iyi insanlardır" dediğimde o da güldü bana ve sonra da arkasını dönüp eve girdi.

Ben de eve girdiğimde onu çok da kafama takmadan eve girip yemeğimle ilgilendim. Sonuçta beşinci sınıfı bitirmiş bir gençtim artık.

****-****
Tüm yaz boyunca Aylin'le birlikte geçirdiğim zaman bitmek üzereyken grup olarak ona alışmıştık ve yakında girecek olması hepimizi üzüyordu. Aylin ise bizi üzmemek adına daha çok gülmeye başladı son üç gün.