Çünkü ben yalnızım.

BÖLÜM 3 "beklemezdim.."

Ne kadar uyudum bilmiyorum. Gözlerimi biraz araladım. Güneş henüz doğmamıştı. Hemen doğruldum ve tam o sırada kapının açıldığını duydum. Hızla merdivenlerden inmeye başladım.

Annem bitkin görünüyordu soru sormama izin vermedi. Ellerini dudaklarıma hafifçe dokundurdu susmam gerektiğini anladım. Beraber merdivenleri çıktık. ilk kez konuştu:

-kahvaltı hazırlamamışsın?

sesi sitemli değildi hatta zorla söylenmiş gibiydi. Yinede dedigine uydum ve hazırladım. Oturdu ve birşeyler geveledi. Konuşmuyordu.

Gözlerim ona çok şey soruyordu ama o.. Boş boş önüne baktı. Üstünü değiştirdi ve her zaman ki gibi işe gitti. Yani ben öyle sanıyordum...

Annem o gece dönmedi. Ağlıyordum. Yardım istediğim kişiler çok umursamadılar. Çünkü neler olduğunu biliyorlardı. Sadece ben bilmiyordum!! O yüzden hırsla öfkeyle ağlıyordum. Birkaç yaşlı kadın beni teselli ediyor bir kaç tane adam polisle konuşuyordu. Polisler durumu anladıklarını ellerinden geleni yapacaklarını söylediler.

Ama o günden sonra annemi hiç görmedim...