Dalia

-11-

"Wat doe jij nu?" Ik draai me om en zie Evan. "Evan?" Vraag ik verbaast. "Wat doe jij hier?" Hij blijft me aanstaren. "Jij kunt beter antwoord geven" ik kijk om me heen en ben in mijn oude huis. "Hoe kom ik hier?" Vraag ik. "Weet, ik niet. Maar ik zou gaan rennen" antwoord Evan. "Waarom?" Vraag ik. "Pak haar!" Schreeuwt Evan ineens. "Evan?" Vraag ik terwijl ik stapjes naar achter zet. Mijn vader rent het huis binnen. "Pak de netten!" Schreeuwt hij. "Evan help" smeek ik en dan ren ik de deur uit. Als een gek ren ik over het gras. "DIABLO!" Gil ik en mijn trouwe viervoeter komt aan gegaloppeerd. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond en ik spring op zijn rug.
"Kom jongen, we moeten vluchten" zeg ik en draai hem en spoor hem aan tot galop.

Ik kijk achterom en zie een leger paarden met mijn vader en Evan voorop achter me aan jagen. "Waarom!" Roep ik. "Je bent een duivel!" Schreeuwt Evan. Mijn hard breekt en tranen glijden over mijn wangen.
Ik hoor een shot en schrik me kapot als er een pijltje in mijn schouder prikt.
Mijn lichaam verslapt en ik val van Diablo. Diablo stopt en snuift aan mijn schouder.
De groep komt dichterbij en mijn vader springt van zijn paard. "Nee" zeg ik in tranen. Diablo springt voor mij en steigert. Met een hoef raak hij mijn vader en hij valt achterover. Evan rent naar hem toe en kijkt dan woedend naar mij. Waar is mijn broer? Nog steeds kan ik me niet bewegen en ze proberen Diablo te vangen met touwen. "Nee! Laat hem gaat!" Gil ik. Mensen proberen bij mij te komen maar Diablo hapt en schopt naar me. "Verdoof dat paard!" Roept mijn vader en ze schieten op Diablo. Na nog een paar schoppen en happen valt hij langzaam neer. Hij hinnikt zacht. "Nee nee!" Ze lopen naar me toe en pakken me bij mijn schouders. Mijn handen worden vastgebonden en ik word opgetild. "Nee!" Ik kan me weer een beetje bewegen. Het is Devon die riep. "D,Devon help" smeek ik. Grote vlagen water spoelen de mensen die mij vasthebben weg en ik val op de grond. Steeds meer afstand komt er tussen mij, mijn Vader en broer. "Ik houd van je" zeg ik alleen nog tegen Evan, die boos naar me kijkt op zijn merrie springt en weg galoppeert. Ik herinner me dat Wada haar veulen waarschijnlijk al is geboren. Of nog niet. Ik kan niet goed zien of haar buik dik is.

"Dalia!" Devon rent op me af en maakt het touw los. Ik kan me weer bewegen en steun op Devons armen en trek me zo omhoog. "Gaat het!?" Vraagt hij. "Ja, ja, ik denk het" tranen vloeien over mijn gezicht.
"Het komt goed Daila" Devon slaat zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. Zo'n egoïst is hij dus niet.
Hij laat me los en ik loop wankelend naar Diablo. Ik aai over zijn hals en hij hinnikt zacht wat een glimlach op mijn gezicht doet verschijnen.
"Het komt goed jochie" fluister ik. "DALIA!" Hoor ik Devon roepen. Ik draai me om naar hem en hij schud me door elkaar. "DALIA, SCHIET OP WE MOETEN HIER WEG!" Schreeuwt hij.

Verschrikt schiet ik omhoog en zie dat ik in mijn kamer ben. In mijn kamer, die in vuur en vlam staat. "DALIA!" Roept Devon nog eens. Het was een droom. Ik spring van het bed en we manoeuvreren tussen het vuur door naar de deur en ik maak hem open. Gek genoeg buiten mijn kamer is er niets aan de hand.
"Ik probeer wel te blussen" zegt Devon en hij loopt naar binnen.

Ik lach me kapot als er ineens heel heel erg veel water door de kamer heen schiet en Devon doorweekt is. "Dankjewel" lach ik. "Niet grappig!" Roept Devon boos. "Goed gedaan, mijn kamer staat niet meer in de fik maar is kletsnat" lach ik. "Volgende keer laat ik hem wel afbranden" bromt hij en boos stampt hij de kamer uit. Ik val op de grond van het lachen. Ik krijg er gewoon buikpijn van. "Dalia kom" zeurt Devon en hij trekt me omhoog. "Niet zo doen" moppert hij. "Je, je bent net, een, nat, k,,katje!" Lach ik. "Ha, ha, ha" dan loopt hij naar zijn kamer.

Zijn gezicht ook. Maar dan herinner ik mijn droom weer. Hopelijk is dat geen werkelijkheid....

Ik upload na 5/10 oogjes weer