Yorum yapmayı unutmayın ^^ <3
Ve sen bir insan edinmişsindir kendine,
Bir şarkı edinmişsindir,
Bir umut.
Yine dersimiz bitmişti. Her zaman ki gibi piyano odasına gittim. Fakat çalmadım. Sadece parmaklarımı tuşların üstünde gezdirdim. Evdeki piyanoma yaptıklarımdan sonra kendime olan inancımı kaybetmiştim. Notalara olan saygımı. Şimdi ise bir notaya dokunmaktan bile korkuyordum. Kendimi kötü hissediyordum.
Birden kapının açıldığını duydum. Arkamı döndüğümde resim öğrencileri sırayla içeri girdi. Hepsi bana aynı soruyu sordu.
"Bugün çalmayacak mısın?"
Yüzümde bir gülümseme belirdi.
"Sanırım çalmayacağım. Yorgunum." dedim. Yüzlerinde mutsuz bir ifade oluştu. Birkaç kişi, "Pekala, yarın görüşürüz." diyerek odadan çıktı. Bir erkekle bir kız kalmıştı. İkiside birbirine daha sonra bana bakıp duruyordu.
"Bir sorun mu var?" dedim. Kız yanıma geldi.
"Saba bir şey sorabilir miyim?" dediğinde çocuk hızla yanına gelerek kolundan tuttu.
"Saçmalama, Halen." dedi. Şaşkın bir şekilde ikisine bakıyordum.
"Tabi sor." dedim gergin bir şekilde.
"Senin önceden konservatuar öğrencisi olduğunu söylüyorlar. Doğru mu?" diye sordu.
Sakin bir şekilde, "Kim söylüyor?" diye sordum.
"Son sınıflar."
"Bu doğru." dediğimde ikiside şaşırdı. Yanımızda duran çocuk bana döndü.
"Dostum neden bıraktın? Çünkü harika çalıyorsun."
"Sonradan orada olmak istemedim." dedim. Kız, "Peki sinirlenmezsen eğer sana bir şey daha sorabilir miyim?" dedi kibar bir şekilde.
"Halen, uzatma."
"Bana karısma, Dennis." dedikten sonra tekrar bana döndü.
"Bu kızları anlayamıyorum." dedi, Dennis. Gülerek, "Bende." diye cevap verdim. Halen, ikimize bakarak, "Şu an bir hanımefendi konuşuyor ve siz benim sözümü kesiyorsunuz." dediğinde Dennis gülmeye başladı. Bulunduğum ortam hoşuma gitmişti.
"Seni dinliyorum, Halen." dedim.
"Bana çok kızma ama tamam mı?" dediğinde anlayamadığım için kısaca, "Tamam." dedim.
"Şey. Senin biri için bıraktığını söylüyorlar." der demez şaşkınlıkla ona bakmaya başladım.
"Adı Castiel'miş. Oda mı senin gibi piyano çalıyordu onu merak ettim." dedi ve sustu. Vücudumdaki bütün siniri şu an hissediyordum. Üst sınıftaki gerzekler kimbilir kimlere söylemişti. Halen ve Dennis benim sinirli olduğumu farketti.
"Sana uzatma demiştim, Halen."
"Ben gerçekten özür dilerim. Dennis'i dinlemeliydim. Üzgünüm." deyip mahçup bir şekilde bana bakmaya başladı. Dennis kolumdan tutarak, "Üzgünüm dostum. Buna hiç uymamalıydım." dedi. Halen, "Kapa çeneni, Dennis!" diye bağırdı.
"Sorun değil. O bir piyanist değildi." dedim. İkiside kendi aralarındaki kavgadan sıyrılarak bana döndü.
"Sadece beni izlemeye geliyordu. Her zaman aynı yerde oturuyordu. Önden üçüncü sıra 7.koltuk." dedim bakışlarım yerdeyken.
"Peki sonra ne oldu?" dedi ikiside.
"Ben sürekli onu gördüğümde merak etmeye başladım. Bir gün sahneden inip yanına gittim. Her zaman onu burada gördüğümü söyledim. Oda bana gülümseyerek nazik bir şekilde piyano sesini sevdiğini ve benim çok güzel çaldığımı söyledi."
"Sonra sevgili falan mı oldunuz?" dediğinde Dennis, Halen'in koluna vurarak, "Susar mısın?!" dedi. Gülmeye başladım. İkiside hoşuma gitmişti.
"Daha sonra o yine hep gelmeye devam etti. Ona alışmıştım. Nadir yanıma gelip beni tebrik ederdi sonrada giderdi. Ben farkında olmadan ona bağlanmıştım. Nazikliğine, gülümseyişine. Onu gördüğümde daha bir özgüvenle çalıyordum. Hatta heyecanlanıyordum. Harika şeyler hissediyordum. Her sahneye çıktığımda onunla göz göze geldikten sonra hazırmışım gibi hissediyordum. Sonra bir gün gelmedi. Pek umursamadım işleri vardır dedim. Ben o aralar kariyerimin en güzel yerindeydim. Ünlü bir piyanist olabilirdim. Bana göre onun sayesinde. Neyse. Sonra hiç gelmemeye başladı. Hep onu bekledim ama onun olduğu koltukta her seferinde başkaları oturuyordu. Birilerine sordum ama onu tanımıyorlardı. Ve ben onun gelmediği günler kendime olan inancımı kaybettim. Çalamamaya başladım. Ve okula geri döndüm." dedim. Onlara baktığımda ikiside dikkatli bir şekilde bana bakıyordu.
"Şu an senin için çok üzüldüm." dedi Halen. Acı bir gülümseme ile karşılık verdim.
Çünkü o hala içimdeydi.
