Of fireflies and farewells

Start from the beginning
                                    

October 19, 2013.

You've made a stupid move of pulling me in front of the camera and practically announcing to the whole world that I was your fucking wife.

That time, gustong-gusto na kitang sapakin pero hindi ko magawa dahil nga may camera. Pero oo, gustong-gusto talaga kitang sapakin, bugbugin, sampalin, at murderin. Napakatanga mo. Napakatanga. Napakabobo. Napakamanhid. Lahat na.

You have no idea how flustered I was back then. That's the time when I realized that--

1. My calculations about how stupid you were were accurate.

2. You and the rest of the gang were growing so fast while I was still left alone in the midget-sized sector of the society.

3. Choi Jihoon doesn't sound so bad.

and

4. I love you.

Pero sa oras na nabasa mo na 'to, siguro hindi na.

Sana nga hindi na.

Umaasa akong hindi na nagpapakatanga ang Lee Jihoon d'yan sa panahon mo kasi napaka-delikadong mahulog sa isang Choi Seungcheol. Kung alam mo lang. Tangina hyung, kung alam mo lang.

Kaso hindi eh.

Hyung, kamusta ka na? Ikaw pa rin ba 'yung Seungcheol na una kong nakilala?

Eh ako? Isa pa rin bang Jihoon na tanga at patuloy na umaasa?


ஐ≈



After reading the letter, Seungcheol placed it back inside his memory box with a sad smile on his lips.

Kaya pala ayaw niya sa'kin ipabasa.

He thought as he gazed upon his sleeping Jihoonie wearing his oversized shirt and an adorable pair of socks. Sobrang himbing ng tulog nito dahil sa pagod. Nagpuyat na naman kasi kagabi matapos lang 'yung kino-compose niyang kanta na para sa kompanya niya.

Buti nalang pala umamin ako sa kaniya.

He thought as he roamed his eyes around their room, and a certain picture frame caught his attention.

It was their last picture just before their contract ended.

They've come a long way back then, made a lot of achievements and conducted a lot of tours, pero alam nilang lahat na darating din 'yung oras na kailangan nila tapusin lahat ng 'yun.

But you see, Seventeen wasn't just a mere group; it was a brotherhood, a family. And it was his greatest privilege to be their leader and brother at the same time. Kahit na halos sumabog na 'yung ulo niya kakasaway sa mga makukulit na members, o kahit na sobra-sobra na 'yung pressure at responsibilidad na tinatapon sa kaniya, ininda niya lahat ng 'yun para sa kanila.

Not because he's supposed to but because he wanted to.

Kahit ngayon wala nang makulit na Dino at Vernon, maingay na Seungkwan, Hoshi at DK, emo na Wonwoo, walang kamuwang-muwang na The8, pala-away na Jeonghan at Joshua, epal na Mingyu at Jun, at kahit wala nang Seventeen.

"Seungcheol hyung ninakaw na naman ni Soonyoung 'yung brip ko!!!" Umalingawngaw sa buong bahay ang sigaw ng isang lalaki mula sa sala.

Pero imbis na sagutin ito ay napa-iling nalang si Seungcheol at naglakad papunta kay Jihoon na gumalaw mula sa pagkakahiga dahil sa sigaw ni Seokmin.

Yes, Seventeen may be gone now but their brotherhood remained the same. Nang natapos ang contract nila, napagdesisyunan nilang magsama-sama pa rin kahit na may kaniya-kaniya na silang pinagkakaabalahan ngayon.

Wala eh, naka-download na yata sa sistema nila ang pagkatao ng bawat isa.

"'Wag kang maniwala 'jan, hyung! Akin kaya 'to! Tingnan mo may design na Pororo!!!"

That's Seventeen for you.


"PUCHA NAMAN NATUTULOG 'YUNG TAO EH! MANAHIMIK NGA KAYO SOONYOUNG. MAKAKATIKIM TALAGA KAYO SA'KIN NG HAMPAS NG GITARA MAMAYA!"


ஐ≈

:)

Ganymede | JicheolWhere stories live. Discover now