Κάλοι

Θεκλα |•| τεσσερα

Καποιες εβδομαδες αργότερα...

Σχολείο.
Το απεχθανόταν.

Τώρα, στις 5:45, με το κρύο να γεμίζει κάθε γωνία του σπιτιού, η Θέκλα ήθελε να κλάψει.
Το ζεστό πάπλωμα τύλιγε το κορμί της και έκανε το πρωϊνό ξύπνημα ακόμη πιο οδυνηρό.

Εριξε μια γρήγορη ματιά στο ρολόι δίπλα στο κρεβάτι της και βλέποντας πως είχε αργήσει πέντε λεπτά, έσφιξε τα μάτια και με όση δύναμη είχε, έβγαλε την κουβέρτα απο πάνω της.

Ανατρίχιασε.

Κατευθύνθηκε μπρος το μπάνιο της άρπαζοντας, όπως πήγαινε, μια μπλούζα και ενα τζιν απο το πάτωμα κοντά στο κρεβάτι της.

Μέσα στο μπάνιο παρατήρησε πως ήταν αναμένο το καλοριφέρ, πράγμα που σήμαινε πως είχε ξυπνήσει η μητέρα Της.

Σκατά.

Στάθηκε μπρος του καθρέπτη και έβγαλε την πιτζάμα.

Παρατήρησε το σώμα της και αηδίασε.

Για αυτήν ηταν απαίσιο.

Για αυτόν, σύντομα, θα γινότανε ενα έργο τέχνης.

                            ⭕❇⭕

Αργότερα εκείνο το πρωί, και αφού είχε πραγματοποιήσει το καθημερινό  ταξίδι σχεδόν μιας ώρας με λεωφορείο απο το σπίτι της στο σχολείο, η Θέκλα βρέθηκε για άλλη μια φορά στο τέλος της γραμμής για την προσευχή.
Μόνη της.
Οπως πάντα.

Κάποιο παιδί της πρώτης έλεγε προσευχή και όλοι γύρο της έκαναν τον σταυρό τους ενώ εκείνη έμενε στητή με τα χέρια στις τσέπες.
Το θρήσκευμα της ή μάλλον η απουσία θρησκεύματος ήταν ακόμα ένα πράγμα στην ατελείωτη Λίστα λόγων πού ήτανε διαφορετική από τους γύρο της.
Μοναδική, σκεφτόταν στις καλές της.
Φρικιό, σκεφτόταν άλλες φορές.

Το κουδούνι χτύπησε για την πρώτη ώρα.

Βιολογία.

Ωραία.

Η τάξη ήτανε μικρή και γεμάτη υγρασία.
Η διευθύντρια δεν ήθελε να χρησιμοποιήται αλλα η βιολόγος είχε δώσει μεγάλη μάχη να έχουν δική τους αίθουσα.
Η Θέκλα δεν καταλάβανε την βιολογία, όπως και όλες τις φυσικές επιστήμες, αλλά της άρεσε.
Της άρεσε να προσπαθει να κατανοείσει το πως δουλεύουν οι άνθρωποι έστω και αν δεν τους καταλάβαινε στην κοινωνία.
Πιο πολύ από όλα ώμος συμπαθούσε την καθηγήτρια.

Η Κυρια Καλογέρου ήτανε μια νέα γυναίκα που είχε πάρει πρόσφατα μετάθεση και δούλευε πια στην Αθήνα.