anarchist

κεφαλαιο 14

FOURRRRRRR....
Αυτά ηταν τα τελευταια μου λογια πριν πέσω κάτω στον δρόμο ουρλιάζοντας, o φουρ μου χτυπήθηκε είναι αναίσθητος κάτω με αίματα στο προσωπο,αυτο ο μπάσταρδος ποσο αναίσθητος παιζει να είναι,ποσο ηλίθιος πια,ποσο μαλάκας αγόρι μου;
Μέσα σε μια στιγμη η ζωή σου μπορεί να αλλάξει ριζικα,απο κει που ήσουν ευτυχισμένος η ζωή σου γυρνάει μπούμερανγκ και βρισκεσαι χαμηλα πιανεις πάτο,δυστυχισμένος χωρίς κανέναν να στηριχτεις,χωρίς κανέναν να αγαπησεις ,χωρίς κανεναν να νιώθει για σένα τα παντα,χωρίς κανέναν και τίποτα και μετα αφού μεινεις μόνος σου καταλαβαίνεις οτι η ζωή είναι μικρή και κακιά οτι η ζωή σου μπορεί να αλλάξει από στιγμη σε στιγμη,εκεί που ζεις ευδιαθετος,χαρούμενος πρόθυμος για όλα,να μην ξαναανοιξεις τα ματια σου,και έρχομαι παλι ξανά στο four παλι ξανά σε μένα,παλι στην ζωή μου,και παλι αρχίζω να στεφτομαι άπειρες περιπτωσεις για το τι θα γίνει μετα απο αυτό,ποιος το έκανε αυτό; γιατί το εκανε ; γιατί το εκανε γαμωτο; δεν σκεφτηκες τις επιπτώσεις; δεν σκέφτεται οτι μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μην ξανά ανοίξει τα ματια του,να μην ξανά ζησει την ζωή του ευχάριστα με τα ατομα που αγαπάει; δεν σκέφτηκες οτι μαζί με αυτον μπορεί να πεθάνει και ενα άτομο που αρκετά συνδεδεμένος μαζί του; Δεν το σκεφτηκες ρε μαλακά; γαμωτο μου γιατί; γιατί να γίνει αυτό ; Πάω κοντά του,πλησιαζω το αναίσθητο σωμα του,φουρ μου; αγαπη μου; γιατί δεν προσεχές; γιατί έπρεπε αυτήν την στιγμη να μην είσαι συγκεντρωμενος;
<μωρο μου ξυπνά,σε παρακαλώ μη μου το κανεις αυτό>του έλεγα κάθε λεπτο ,χαιδευοντας το ανεκφραστο γεμάτο αίματα προσωπο του,βουρκωσα,πέρασαν απο το μυαλό μου οι χιλιαδες μας στιγμες,τα χάδια του,τα φιλια του,οι σφικτες του αγκαλιες,τις βλακειες που καναμε μαζί,τις καληνυχτες του κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ,το αστείο ξυπνημα του, τα θέλω πίσω γαμωτο ξυπνά γαμωτο μου,ξέσπασμα,τα δάκρυα μου βροχή στο προσωπο του,ξεπλενουν τις πληγές που έχουν δημιουργηθει,κραυγές βγαίνουν απο μέσα μου,έχει μαζευτεί κόσμος γύρω μου κοιτώντας με,με παραξενο  ύφος,δεν δίνω σημασία,συνεχιζω αυτο που εκανα,στο βάθος ακούω  μια σειρήνα,ελπιζωντας πως είναι το ασθενοφόρο και ναι,το προσωπο μου αλλάζει οψη και γεμίζει με μια ελπίδα,ελπίδα για ζωή,για την δική μου ζωή,για τον four μου,το ασθενοφόρο έρχεται και σταματάει ακριβως μπροστά στον four έγω είμαι κάτω σχεδόν λυποθυμη απο όλα αυτά που έχω υποστει,τα ματια μου γεμάτα θλίψη γεμάτα πόνο αδυνατούν να βγάλουν αλλά δακρυα,έχουν τελειωσει,αφού βάζουν τον four στο ασθενοφόρο, έρχεται ο ενας να με βοηθήσει να σηκωθω,απλώνει το χερι του και γω το πιάνω για να σηκωθω,στέκομαι με δυσκολία στα πόδια μου και ανεβαίνω στο ασθενοφόρο και κάθομαι δίπλα στον four σε μια καρέκλα που βρισκόταν εκεί,σε όλη την διαδρομή ο γιατρός τον έκανε μαλαξεις για να ξυπνησει και γω εκεί δίπλα του,μαζί του,κρατώντας το παγωμένο χερι του,φτάνοντας στο νοσοκομειο τον κατεβάζουν και αρχίζουν ολοι να πανικοβάλλονται μαζί τους και γω,ανιμπορη να περπατησω κάθομαι για λίγο στα σκαλακια,μέσα στο βάθος όμως ακούω μια φωνη,ενος γιατρού 'τον χανουμε' ποιον χανουμε?γιατί τον χανουμε?κάντε κάτι γαμωτο?αφήνω το σωμα μου να ξαπλώσει την ανιμπορη στάση του στα σκληρά παγωμένα σκαλάκια,κλείνω τα ματια μου και αφηνομαι για λίγο στο κενό,αμέσως έρχεται ο four περπατάει,είναι απέναντι,έρχεται σε μένα,είναι ζωντανός,είναι εδώ,fourrrr τρέχω πεφτω στην αγκαλιά του,με γεμίζει φιλια,παντού φιλια,είναι εδώ,το άρωμα του,η μυρωδιά του,fourrrr???
< Χέιζ μου,αγάπη μου,που είσαι;ο Ματτ ειμαι>ο Ματτ; ο Μάττ τι δουλεια έχει εδώ;τι έχω πάθει;γιατί κρατάω το κινητό μου στα χέρια μου; γιατί μου μιλάει ο Ματτ;
<Ματτ;που είσαι;>
<Στην συμμορία εσύ που είσαι με τον άλλον τον μαλακά;>τι γίνεται;τι πρεπει να πω;πως θα του το πω;προσθαω να βγάλω απο το στόμα μου τις λέξεις αλλά το μονο που καταφερνω να πω είναι μονο μια<στο νο..κομε...ο>
Αυτά που πρόλαβαν να πω,τα τελευταια μου λογια,κλείνουν τα ματια μου<γιατί χ...ζ τι...>τελευταία λογια που άκουσα,τελευταίος άνθρωπος που Μίλησα μέχρι να βρεθώ λυποθιμη στα σκαλάκια του νοσοκομειου και να νιώσω δυο χέρια να με κρατανε,,μετα ολοα σκοταδι,όλα μαυρα,όλα χάθηκαν
Ενιωσαν το σωμα μου να πηγαινει πανω-κατω λογικά με κουβαλούσαν για να με πάνε μέσα στο νοσοκομειο,άκουσα γιατρούς να μιλάνε,άκουσα ανθρώπους πανικοβλημενους για τους δικούς του ανθρώπους,με ακουμπησανε σε ενα κρεβάτι,γιατροί απο πανω μου,προσπαθουν να καταλάβουν τι επαθααα,μονο εγώ ήξερα ρι επαθα,έχασα την ζωή μου,έχασα το παν μου,έχασα τιν ανθρωπο μου,προσπαθώ να ανοιξω τα ματια μου,μάταια προσπαθεια,άνοιξαν μονο λίγο,μονο για δυο δευτερόλεπτα, ηταν αρκετά για να δω το προσωπο του γιατρού,μετα ξανά σκοτάδι,κουνιεμαι,ακούω πόρτες να ανοίγουν και γω είμαι ξανά σε ενα κρεβάτι,νιώθω ενα τσούξιμο στο χερι μου,νιώθω αίμα να τρέχει,νιώθω ενα υγρό να τρέχει μέσα μου,ενα κρύο υγρό να κυλάει στις φλέβες μου,όρος,είμαι σε δωμάτιο νοσοκομείου,τα ματια μου πονανε απο το τόσο κλάμα που έχω ρίξει,τον τόσο πόνο που έχω υποστεί,ανοίγουν βλέπουν το άχαρο περιβαλλον στο οποίο βρίσκομαι,ξανά κλείνουν και ακούω φωνές <που είναι;που την έχετε γαμωτο;>αυτα τα λογια,αυτή η φωνη,ο Ματτ,πως ήρθε εδώ ο ματτ,ποιος τιν πήρε τηλεφωνο?,ξύπνησε ο four?είναι ζωντανός;είναι εδώ;
Ακούω την πορτη να ανοίγει σιγά και βήματα να με πλησιάζουν,είναι κάποιος εδώ,νιώθω την αύρα του.
<χειζ μου;μικρή μου;τι έγινε;που είναι ο four; τι παθατε;>
Απανωντες ερωτήσεις, νιώθω ανιμπορη να απαντησω,ακόμα και να ανοιξω τα ματια μου να τον κοιτάξω,πονάει το σωμα μου,πονάει η ψυχή μου,ακουμπάει το χερι μου,χαιδευοντας το,προσπαθώ να κουνησω έστω και ενα δάχτυλο,εν τέλη η προσπαθεια μου,έχει αποτελεσματα,κουναω τον αντίχειρα μου και χαιδευω ενα μέρος του χεριού του,<χειζ μου μ'ακους;άνοιξε τα ματάκια σου; άνοιξε τα,σε παρακαλώ..>
Ανοίγω με επιτυχία τα ματια μου,και κοιταζω τι αγχομενο προσωπο του,ιδρώτας στάζει στο προσωπο του απο την αγωνία,
<πα...τ..σε.. α...μα..ι τ..ν fo..r>με κοιταει μέσα στα ματια,προσπαθώντας να καταλάβει τι είπα
<ματάκια μου τι λες;,ποιος πάτησε τον four;>κλείνω τα ματια μου,αδυνατούσα να απαντήσω,παίρνω βαθιές ανάσες,προσπαθώ να ηρεμισω,ακούω την πορτη,βηματα,<πάρε αυτά,όταν ξυπνήσει πρεπει να τα φαει,λιποθύμησε γιατί υπέστησε μεγάλη θλίψη,το παιδι που ηταν μαζί της,είναι στην εντατική σε κρίσιμη κατασταση έχει υποστεί εσωτερική αιμοραγεια στην κοιλιά του και έχει σοβαρά τραυματα στο κεφάλι,σωστά της όταν ξυπνήσει και σε είκοσι λεπτά αφού τα φαει μπορεί να σηκωθεί>νοσοκόμα,αν κατάλαβα καλά ο φουρ μου είναι σε κρίσιμη κατασταση,δεν θέλω να πάθει κάτι,δεν θέλω να ζήσω χωρίς αυτον,θέλω να τον βλέπω κάθε λεπτο που περνάει, να τον αγγιζω κάθε δευτερόλεπτο,θέλω να τον δω,ανοιγω τα ματια μου ο ματτ είναι στην καρέκλα με σκιμενο το κεφάλι και έχει ακουμπησει ακουμπήσει τον δισκο στο τραπεζάκι δδιπλα μου περιμένοντας με να ξυπνησω,κουμαω το σωμα μου,προσπαθώντας να ανεβω πιο πανω για να μπορέσω να φάω,γυρνάει το βλέμμα του προς εμένα και πλεον το γεμάτο θλίψη προσωπο του αποκτά χαμόγελο,σηκώνεται και έρχεται προς εμένα,ανοίγει τα χέρια του καιμε αγκαλιάζει<Χέιζ μου,είσαι καλαα,γιατί μικρή μου,γιατί μου τι έκανες αυτό;>λέει και χαϊδεύει το προσωπο μου, χαμόγελαω στα λογια αυτά και κάνω την κινηση να πιάσω τον δισκο<μη,θα στο φέρω εγώ>πιάνει τον δισκο και τον ακουμπάει στα πόδια μου,μηλο,παξιμάδια,χυμός,μάλιστα,καθαρίζω τον δικο με μεγάλη ευκολία και δινω τον δισκο στον Ματτ
< μπορείς να μιλησεις;>με ρώτησε μόλις ακούμπησε τον δισκο στο τραπεζάκι δίπλα μου,κουνισα καταφατικά το κεφάλι μου
<θα μου πεις τι έγινε;>
<γυρνουσαμε απο κει που ειχαμε παει να μιλήσουμε για να τα βρούμε και μετα πηγαιναμε προς στο σπίτι μου,με άφησε να πάω να πάρω τα ρούχα μου,και αυτός πήγε απέναντι να μου πάρει καφέ,εγώ όμως καθόμουν και τον παρατηρούσαν,καθόμουν και εβλεπα πως περπατούσε,τόσο όμορφος,ξαφνικα όμως είδα ενα μαυρο τζιπ να τον πλησιάζει απηλειτικα,πήγα να τον προειδοποίησω,όμως....τον πάτησε Ματτ,τον χτυπησε>ξέσπασμα στην αγκαλιά του,Έκλαψα,για ακόμη μια φορά,για ακόμη μια στιγμη,
<ηρεμισε μικρή μου,όλα θα πάνε καλά,στο υπόσχομαι,ηρεμισε,έλα να πάμε εξω να δουμε τι γίνεται>με πιάνει απο το χερι και βγαίνουνε απο το δωμάτιο, περπατάμε στον διάδρομο,βλέπω εναν γιατρό να βγαίνει απο ενα δωμάτιο,τον σταματάω<γεια σας ενα παιδι που το φέρανε πριν απο μια ωρα περιπου...>με σταμάτησε<στο 118,είναι καλυτερα,έχει σταματήσει η αιμορραγεια αλλά είναι ακόμα στην εντατική>
<εντάξει ευχαριστω>γυρναω και βλέπω ενα αισιόδοξο προσωπο
<έλα μπες εσύ πρωτη>μου λέει,τον αφήνω με ενα χαμογελαστό προσωπο και προσωραω προς το δωμάτιο,πριν μπω όμως βλέπω απο ενα μικρο παράθυρο που ειχε,διασωληνομενος,ανέκφραστος,χτυπημένος,παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα...

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑΑ,ΕΙΧΑ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΝΑΙ ΞΕΡΩ,ΣΟΡΡΥ
ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΜΕ ΝΕΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ
ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΕΝΤ Ή ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙ
ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ
ΓΕΙΑ ΣΑΣΣ