Winter love stories

2.

Anglia, Crossgates

Słońce już powoli zachodziło. Temperatura wcale nie była taka niska. Było dość ciepło. Tak przynajmniej uważała Rebecca. Od dłuższego czasu nie odczuwała ciepła czy zimna. To było ostatnie, o co się wtedy martwiła.

W tym roku wigilia miała być bez śniegu. Ja zawsze. A ona tak dawno nie czuła tego górskiego mrozu, nie obserwowała spadających płatków śniegu. I tak bardzo chciała poczuć prawdziwą zimę. Ten ostatni raz.

Weszła do ich małego mieszkania, trzymając w ręce prezent dla swojego męża. Chciała mu podarować coś praktycznego. Ten ostatni raz.

- Jesteś już? - usłyszałam pytanie mężczyzny stojącego do niej tyłem i robiącego ostatnie danie na wigilię. Ona nigdy nie była mistrzem w kuchni.

Podeszła do niego i oplotła go w talii swoimi chudymi i bladymi rękoma.

- Jestem. - odpowiedziała z delikatnym uśmiechem.

- To dobrze. - odłożył narzędzia kuchenne i odwrócił się w jej stronę. Patrzyli sobie gleboko w oczy, po czym mocno ją przytulił. Ona wtuliła się jeszcze bardziej. Chciała w niego wejść i nigdy już nie wychodzić. Ale była w nim. Była w jego sercu. I zostanie już na zawsze.

Poluźniła uścisk, by ponownie spojrzeć w jego zielone oczy i wpleść palce w jego kruczoczarne włosy.

- Kocham cię, Garett. - jej głos się łamał.

- Kocham cię bardziej. - mężczyzna uśmiechnął się przez łzy. Ucałował czule jej czoło, trzymając drobną kobietę w swoich ramionach. Nie chciał jej puścić. Nigdy.

***

- Jak tam chemia? - młodsza siostra Rebecci zapytała ją, odkładając łyżkę. Wszyscy przy stole zamikli.

Tato dwóch kobiet siedział i patrzył na starszą z troską, chłopak Keiry zerknął na Garetta, który chwycił pod stołem dłoń małżonki.

- Dobrze.

- Jasne. - odparła oschle. Starsza blondynka odważyła się podnieść wzrok z nad talerza, by spojrzeć na brunetkę. - Nie mów, że jest dobrze. Ty się po prostu nie chcesz leczyć. - uniosła głos. - Nie badź, jak matka! Mówisz, że nie ma szans na poprawę, że nie dożyjesz czterdziestki. Ale ty nie chcesz tej szansy.

- Keira...- upomniał ją ojciec.

- Nie, tato. Dobrze wiecie, jak było z mamą. I z tobą będzie to samo, bo tobie łatwiej jest umrzeć. - blondynka otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale jej siostra miała rację. - Rebecca, do cholery. Masz męża, trzydzieści sześć lat i jeszcze możesz mieć dzieci. Pomyśl czasami o innych, dobra? I choć raz, w święta, błagam, nie kłam.

Kolejna łza spłynęła po policzku kobiety.

- Keira, proszę...

- Zamknij się, Alex. - jej narzeczony zacisnął usta w linię. - Tato. - starszy mężczyzna podniósł wzrok.- Powiedz jej coś.

- Ale naprawdę nie ma co mówić. Dzisiaj rano dostałam wyniki. Ja umieram, Keira.

- Nie...- w proteście pokiwała głową, zanosząc się płaczem.

- Kochanie, nie w twoim stanie. - Alex chwycił dłoń dziewczyny, a ta wyrwała się i z hukiem opuściła pokój.

- Jakim stanie? - zdezorientowana Rebecca pytająco popatrzyła na szwagra. Ten uśmiechnął się smutno.

Spojrzała na tatę, potem na swojego męża, po czym wybiegła za siostrą.

Znalazła ją w swojej małej pracowni, siedzącą na biurku w stronę okna.