Ik Haat Je #Netties2017

H. 34. Rare fratsen

'Vond je het gezellig gisteravond? Ik weet dat je het lastig vindt om bij je familie te zijn. Maar ik hoop dat we dat wel goed kunnen maken door Vio en Jake uit te nodigen.' De pijn is te horen in haar stem en ik krijg een brok in mijn keel. Het is verschrikkelijk om je moeder zo te zien, met zoveel pijn.

'Geen zorgen, mam. Ik vond het erg leuk,' stel ik haar gerust.

'Wat hebben jullie boven gedaan gisteravond? Jullie hebben toch geen rare fratsen uitgehaald, hè?' Ik schud mijn hoofd.

'Tuurlijk niet. Wat zouden we dan moeten doen?' Mijn moeder haalt haar schouders op en zet een bord in de vaatwasser nadat ze het afgespoeld heeft.

'Geen idee. Misschien hebben jullie een fles wijn mee naar boven gesmokkeld of hebben jullie andere dingen gedaan die ouders niet van hun kinderen willen weten.' Ze kijkt me niet aan.

'Geen zorgen. We hebben niks gedaan, alleen gepraat.'

'Speelt er iets tussen Jake en jou?'

'Nee, we zijn gewoon vrienden.' Vrienden. We gaan verder in stilte. Nadat alles in de vaatwasser staat, ga ik naar boven om me om te kleden. Ik trek mijn joggingbroek en sweater uit, om vervolgens een warme kersttui aan te doen met een grijze broek. Als ik me omdraai staat Jake in de deuropening.

'O, hey,' mompel ik ongemakkelijk met rode wangen. 'Hoe veel heb je net gezien?' Hij grijnst, maar heeft lichtrode wangen.

'Genoeg om te weten dat je rood ondergoed aan hebt.' En net zoals mijn ondergoed worden mijn wangen felrood. Ik draai me weg van hem en doe mijn huissokken aan zodat mijn voeten niet koud worden - en heel misschien zodat Jake mijn wangen niet ziet. Ineens voel ik een warme adem in mijn nek. 'Ik weet dat je wangen nu net zo rood zijn als je ondergoed,' fluistert hij. Shit, hij heeft me alweer door. Kan hij gedachten lezen? Echt, hij moet er mee stoppen. Het is zo ongemakkelijk.

Ik draai me om met gebogen hoofd en kijk naar zijn voeten, die net niet tegen de mijne aan staan. Hij tilt mijn hoofd op met zijn vinger en kijkt me aan met een aantrekkelijke grijns. Ik zet een pasje naar achter, hij zet er één naar voren. Zo doen we dat nog drie keer, totdat ik tegen de muur aan sta.

'Ik voel me nu ernstig bedreigd, dus ben ik niet verantwoordelijk voor pijnlijke geslachtsdelen,' fluister ik. Hij grijnst.

'Bedreigd?' Ik knik zacht. 'Door mij?' Weer knik ik, te zwak om nu een woord uit mijn keel te persen. 'Waarom? Omdat ik nu dit kan doen?' Voordat ik iets kan doen om mezelf te verdedigen, heeft hij zijn warme lippen op de mijne gezet. Heel licht, zodat ik het bijna niet voel. Ik wil meer, veel meer. Er is genoeg ruimte om zuurstof binnen te krijgen, maar ik snak naar lucht. Ik snak naar zijn lippen, gedrukt op de mijne. Ik snak naar hem.

Voor ik het weet is zijn lichaamswarmte verplaatst en heb ik het koud, in mijn kersttrui. Hij kijkt me aan maar zegt niets. Zijn blik laat me huiveren.

'Oh, hier zijn jullie!' Vio komt de kamer in en kijkt ons verward aan. 'Komen jullie? Je ouders willen een film gaan kijken.' Ze loopt de kamer weer uit en laat Jake en mij achter met onze staarsessie.

'Je staat dichterbij me dan net,' merk ik fluisterend op. Hij grijnst.

'Ik weet dat je meer wilt.' Zijn stem klinkt mysterieus en ik weet niet hóe hij het doet, maar ik wil het ook kunnen.

'Pardon?' Ik wil weten of ik die arrogante opmerking van hem goed gehoord heb.

'Je hoorde me wel. Ik weet dat je meer wilt.' Ik heb het goed gehoord en ik haat het.

'Niet,' breng ik zwak uit. Mijn stem kraakt en verraad mijn gevoel. Stomme stem. Hij zet nog een stap dichterbij en ik voel me nu nog ongemakkelijker dan net.

'Dat zullen we eens zien.' We kijken elkaar kort aan en dan plant hij zijn lippen opnieuw op de mijne. Ik laat mijn gedachten vallen en kus hem terug. Ik sluit mijn ogen en ga op in het moment.

Al snel laat hij me los. Ik wil meer. Veel meer. Ik heb zijn warmte om me heen nodig. Ik heb hèm nodig.

Hij grijnst naar me. 'Zie je? Je wilde meer.' Hij is heel even stil en vervolgt dan zijn zin. 'Maar dat is niet erg, ik wilde ook meer.' Hij loopt weg en laat me verward achter.

Zijn woorden lijken me te betoveren. Alsof ik door zijn stem te horen in een andere wereld beland. In een magische wereld vol met vlinders en hartjes die je lichaam aanvallen en niet meer met rust laten. Ik denk dat ik in díe wereld zit. En ik haat het.

Ik wil ontsnappen. Alsjeblieft, ik smeek het. Ik wil niet in die wereld zitten. Die wereld heb ik jaren geleden verbannen uit mijn systeem. Het bestaat niet meer voor mij, en nu is het terug. En nu het terug is, kan het mijn hele leven verpesten. Mijn hele hart de grond in boren. Die ene wereld zullen normale mensen magisch vinden, maar ik niet. Ik haat het, ik wil er niet zijn. Die wereld verpest mijn leven. Die 'magische' plek, is niet magisch, maar een hel voor mij.

Ik smeek het, laat me weg.

Ik wil niet in die wereld leven, die vervloekte wereld.

Ik weet niet of ik met Kerst een hoofdstuk plaats, ik heb namelijk ook gewoon Kerst. Ik vier het ook gewoon, dus ik wens jullie nu alvast allemaal een fijne Kerst! Ik hoop dat jullie veel plezier gaan maken en lekker eten gaan eten :b. Vergeet niet om keihard mee te gaan zingen met kerstmuziek!

*
/\
/ • \
/• • \
|

Dat mislukte ding hierboven moet een kerstboom voorstellen trouwens :')