Δεν έπρεπε να κάνεις π ο τ έ παιδιά, ξέρεις. Κάποιοι σαν εσένα φταίνε για άτομα σαν έμενα.
Η πόρτα της ντουλάπας που είχες σπάσει πριν μερικά χρόνια, στη σοφίτα, είναι ακόμα σπασμένη. Κάθε φορά που την ανοίγω βλέπω τα κομμάτια του θρυμματισμένου ξύλου αλλά ποτέ δεν μπαίνω στον κόπο να τα μαζέψω.
Γουστάρω πολύ που παίρνω τα λεφτά σου. Επωφελούμαι από εσένα δίχως να βλέπω την ηλίθια φάτσα σου. Το λατρεύω το γεγονός αυτό. Χωρίς να ακούω την ανατριχιαστική φωνή σου. Και κυρίως, χωρίς να ανέχομαι να με αγγίζεις. Να μου ανασηκώνεις το πρόσωπο έτσι ώστε να δω το μόνιμα οργισμένο βλέμμα σου.
Το ξέρεις ότι διέπραττες κακοποίηση; Τότε δεν το ήξερα. Οχι με λόγια, τουλάχιστον. Δεν είχες κανένα δικαίωμα και νόμιζες ότι τα είχες όλα. Νόμιζες ότι εμείς θα μέναμε για πάντα με βουλωμένο το στόμα. Εκανες μεγάλο λάθος, μαλάκα.
Και εγώ δικαιώθηκα. Για κάθε γαμημένη φορά που χτυπούσες με δύναμη τις πόρτες, για κάθε φορά που φώναζες σε έμενα, στην μαμά και στην Μάργκο. Εξαιτίας σου έφυγε, μαλάκα. Εξαιτίας σου έγιναν όλα. Εξαιτίας σου τρέχαμε στα νοσοκομεία δύο μήνες. Κι εσύ ερχόσουν μία φορά τη βδομάδα, τύφλα στο μεθύσι. Η μαμά δεν έφευγε ποτέ, παρά μόνο για να κάνει μπάνιο και να πάει να αλλάξει ρούχα. Κάθε φορά που μπαίνω σε νοσοκομείο, κάθε φορά που μυρίζω τη μυρωδιά της αποστείρωσης μου έρχεται να ξεράσω. Και για όλα φταις εσύ.
YOU ARE READING
Blue Artificies
SpiritualΚοίταξα για ακόμα μία φορά τον κόσμο έξω από το παράθυρο μου. Τα αυτοκίνητα προσπερνούσαν άλλα αυτοκίνητα, οι περαστικοί έτρεχαν με βιασύνη προς κάποιον αυθαίρετο, ασταθή προορισμό και τα λεωφορεία ήταν γεμάτα με ανθρώπους που ήλπιζαν να ήταν κάπου...
Κεφάλαιο 14
Start from the beginning
