Ξέρεις, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Ηταν άλλοτε πιο περίεργα, άλλοτε πιο βαρετά και άλλοτε πιο βίαια. Σαν να κάναμε κύκλους μέσα σε α υ τ ό το σπίτι.
Κάποιες φορές ένιωθα ότι πνίγομαι. Το ξέρεις; Ακόμα κι αν το ξέρεις, αδιαφορείς. Δεν σε ένοιαξε ποτέ για έμενα, άλλωστε. Κι αν σε ένοιαξε ήταν πάντοτε υπό προϋποθέσεις.
Ποτέ δεν έδειξες να εκπλήσσεσαι με έμενα. Ποτέ δεν μου είπες 'μπράβο'. Ποτέ δεν παρατήρησες κάτι έτσι ώστε να με κάνεις να νιώσω περήφανη για τον εαυτό μου.
Να νιώσεις εσύ περήφανος για μένα, ούτε λόγος. Και όλα τα έκανα λάθος. Τα πάντα. Κι αν μου έδειχνες το σωστό, το έκανες λέγοντας μου ότι είμαι χαζή. Οτι κάνω όλο μαλακίες. Συνεχίζω να κάνω μαλακίες. Οξύμωρο, ε;
Γιατί; Με έπιανε το παράπονο. Και η μαμά μου έλεγε πάντα να μη δίνω σημασία. Σε αγριοκοίταζε και έλεγε ότι δεν τα εννοείς.
Και δεν με ένοιαζε από κάποια στιγμή και έπειτα. Τα νέα λόγια με άφηναν παντελώς αδιάφορη αλλά τα παλιά είχαν εισβάλλει ανεπανόρθωτα μέσα στο γαμημένο κεφάλι μου. Και όλη μου τη γαμημένη ζωή επαναλαμβάνονταν αυτές οι γαμημένες λέξεις. Τις εμπέδωσα, όμως. Ετσι το ήθελες. Κι εγώ ακόμα ταλαιπωρούμαι εξαιτίας σου, μαλάκα. Ακούω τη φωνή σου δίχως να το επιδιώκω και αδυνατώ να τη διώξω από το κεφάλι μου.
YOU ARE READING
Blue Artificies
SpiritualΚοίταξα για ακόμα μία φορά τον κόσμο έξω από το παράθυρο μου. Τα αυτοκίνητα προσπερνούσαν άλλα αυτοκίνητα, οι περαστικοί έτρεχαν με βιασύνη προς κάποιον αυθαίρετο, ασταθή προορισμό και τα λεωφορεία ήταν γεμάτα με ανθρώπους που ήλπιζαν να ήταν κάπου...
