Blue Artificies

Κεφάλαιο 27

Οι μέρες περνούσαν πολύ αδιάφορα. Δεν είχα δει καθόλου τον Γουίλ, αφού είχε πολύ διάβασμα, κι εγώ, φυσικά δεν μπορούσα να το αποφύγω. Η Ράιαν με πίεζε απίστευτα, αν και διακριτικά. Η γυναίκα έκανε σαν να ήμουν παιδί της κι έπρεπε να φροντίσει για το μέλλον μου. Ειλικρινά απορούσα πολύ με την στάση της. Αλλά αν υπήρχε έστω και μία πιθανότητα επιτυχίας, ήταν χάρη σε εκείνη. Δε θα έκανα απολύτως τίποτα μόνη μου. Με ήξερα. Κλασικός άνθρωπος της αναβολής. Τίποτα στην ώρα του, εκτός από εξαιρέσεις. Με ήξερα. Χρειαζόμουν "επιτήρηση" για να μην ξεφύγω ή να μην τα παρατήσω όλα στη μέση. Τώρα που είχα την επιτήρηση, που με άγχωνε, με τάραζε και με τσίτωνε, δούλευα. Μόνο κάτω από συνθήκες πίεσης και άγχους δούλευα. Οταν τα περιθώρια στένευαν και πάσχιζα να σώσω ότι σωζόταν την τελευταία στιγμή. Κλασικός άνθρωπος της αναβολής.

Εβγαλα έναν καμβά από το συρτάρι μου και γέμισα με νερό το ποτήρι με το οποίο καθάριζα τα πινέλα μου. Αρχισα για άλλη μία φορά να ζωγραφίζω, με μανία, για να βγάλω το μόνιμο παράπονό μου, τον θυμό μου που πήγαινε κυρίως στον εαυτό μου και στο γεγονός ότι ένιωθα τόσο ηλίθια και κουραστική. Βαριόμουν να ακούω τις σκέψεις μου, στην ουσία. Ημουν απρόθυμη να εξασφαλίσω μία γαμημένη σχολή για την πάρτη μου και δεν είχα καμία όρεξη να φερθώ σαν ώριμος άνθρωπος, να δουλέψω σωστά και όχι ασθματικά και μανιακά. Ημουν τόσο ηλίθια. Τόσο, μα τόσο ηλίθια!
Νευρίαζα με τον εαυτό μου και πάντα κατέληγα να ασχολούμαι με την τέχνη και να προβάλλω τη δικαιολογία ότι μόνο η τέχνη μετράει στην τελική και ότι το γεγονός ότι γίνομαι καλύτερη στον τομέα αυτό είναι το μόνο που έχει πραγματική σημασία...

Οχι, ρε χαζή! Δεν είναι το μόνο. Ακολουθούν κι αλλά πράγματα που έχουν σημασία και θα σε καθορίσουν, μετά την μέτρια τέχνη σου!

Αλλά πάντα κατέληγα στα ίδια.  Πάντα.

* * * *

Είχα βγει για καφέ με τον Τεντ. Ο ξάδερφος μου, ο οποίος ήταν στην πόλη για μερικές μέρες, μιλούσε για τη καθημερινότητα στο campus στο οποίο έμενε κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Ευτυχώς, δεν είχε αρχίσει το κήρυγμα για τη ζωή μου ακόμα, αλλά ήταν θέμα χρόνου. Θα ακολουθούσε κι αυτό, αλλά λίγο αργότερα. Τώρα, προς το παρόν, μιλούσε για τον εαυτό του, και είχε ενδιαφέρον. Τον άκουγα χωρίς να διακόπτω, γνέφοντας, έτσι ώστε να φαίνεται ότι τον προσέχω.

Πίναμε τον καφέ μας αργά μιλώντας αρχικά ανάλαφρα, αλλά έπειτα πιο σοβαρά. Το κήρυγμα που περίμενα, πάντως, δεν ήρθε. Αντίθετα, ο Τεντ μου είπε καλά λόγια για την προσπάθεια που έκανα κι ότι άρχιζα να καταλαβαίνω τι είναι καλό για εμένα και το μέλλον μου. Είχε γίνει σκέτη αηδία η κουβέντα αλλά εγώ συνέχιζα να γνέφω, θέλοντας ο ξαδερφός μου να το βουλώσει και να αφήσει το μέλλον μου στην ησυχία του. Εβγαλα ένα τσιγάρο και το έβαλα στα χείλη μου, συνεχίζοντας να τον ακούω να εκθειάζει την επιλογή μου να δουλέψω υπέρ της εξασφάλισης του μέλλοντός μου.

"Γιατί δεν κόβεις και το κάπνισμα;", ρώτησε δίχως να διακόψει τον ηλίθιο λόγο του.

Γέλασα δυνατά και ειρωνικά ψάχνοντας τον αναπτήρα μου στην τσέπη του τζιν μου.

"Γιατί γελάς; Κόψε το κάπνισμα, καλό θα σου κάνει."

"Ασε τις μαλακίες, ρε Τεντ..."

"Καλά, όπως θες... Εγώ για σένα το λέω..."

"Δε θέλω, άσε με."

"Καλά, εντάξει"

Σταμάτησε να μιλά. Ηπιε μία γουλιά από τον εσπρέσσο του κι εγώ άναψα το τσιγάρο μου και κοίταξα τον χώρο γύρω μου. Αδιάφορος...

Συνεχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων την υπόλοιπη ώρα. Καλύτερα έτσι. Ούτως ή άλλως δεν είχα καμία όρεξη να τον δω, ούτε να βγω μαζί του. Από ευγένεια δέχτηκα.
Τουλάχιστον, θέλησα να φανώ ευγενική, αν και ήμουν πιθανότατα απλά αγενής. Γενικότερα. Οι σκέψεις μου ήταν αγενείς και υπερβολικές... Αλλά δεν με ένοιαζε πολύ.
Δεν ήθελα υποδείξεις, δε με βοηθούσαν πουθενά. Και όλα σχεδόν, ήταν αδιάφορα. Μαζί και τα λόγια του Τεντ. Και τα λόγια, γενικότερα.

Οταν πήγα σπίτι έφαγα βραδινό και έπεσα στο κρεβάτι με το λάπτοπ και τα ακουστικά μου. Ακουγα μουσική και διάβαζα άρθρα και πληροφορίες για την τέχνη μέχρι τα χαράματα, μέχρι τη στιγμή που τα μάτια μου δεν μπορούσαν να μείνουν ανοιχτά ούτε για λεπτό παραπάνω και τα βλέφαρά μου βάραιναν και με πρόδιδαν. Μέχρι τη στιγμή εκείνη ήμουν ξύπνια και βυθισμένη στον κόσμο μου που με ικανοποιούσε, αφού η τέχνη λειτουργεί ως αναλγητικό, όπως είναι γνωστό. Πόνος και αναλγητικό ταυτόχρονα. Ετσι κοιμήθηκα.