De weg naar buiten

Welkom

Airee Rayvells

"Airee, dit is Raven Ayers." Ik neem haar scherp in me op. Raven's bouw is wat stevig, haar ogen blauw en haar haar donkerblond. Raven Girons had een olijfkleurige huid gehad, pikzwart haar en ogen. Deze Raven lijkt in niets op haar. "Raven, dit is Airee. Airee, zeg eens gedag." "Gedag," zeg ik zuur. De Heer lacht. "Waar is je gevoel voor humor, Airee?" " Op vakantie," snauw ik. Ik ben hier niet tevreden over. Aris legt een hand op mijn schouder. "Ree, zo kan-ie wel weer." Ik sis naar hem. "Bemoei je er niet mee." Hij zucht. "Er valt ook geen land met jou te bezeilen." "Dank u, Heer," zegt Raven terwijl ze licht buigt. "Ik zie jullie wel weer," zegt de Heer luchtig als hij de deur uitloopt. "We hebben ook niet veel keus," mompel ik tegen de dichte deur. Ik draai me om naar de rest van de groep. "Raven Ayers is nu een van ons," zeg ik met moeite. Coran, één van de leiders van de groep grijnst naar haar. "Welkom." Raven loopt snel mij en Allen voorbij maar komt niet verder dan Coran die haar arm in een flits grijpt. " Ken je plaats," fluistert hij haar oor."Je staat onderaan, begrepen?" Raven knikt heftig en haar ogen zijn groot van angst. Ik glimlach. Mooi, angst is goed.

"Ik vind het helemaal niks," sis ik tegen Coran. Allen knikt. "Is ze wel één van ons? Ze lijkt meer mens dan Dirae." "Ze zou een halfling kunnen zijn," oppert Kiris. "Het kan me niets schelen ook," zegt Coran. "Het is bij ons allemaal nog niet zeker, Allen. Wat kan ze eigenlijk?" Ik haal mijn schouders op. "Ik vraag het haar wel." Aris, mijn beste vriend houdt zijn hoofd schuin. "Zal ik haar halen?" Ik knik. "Is goed." Als een pasgeboren veulen staat ze te trillen op haar benen. "Het is geen kruisverhoor," zegt Allen een beetje spottend. "We willen alleen weten wat we aan je hebben." "O- oké. Ik.. ik kan dus.. lezen." Kiris haalt haar wenkbrauwen op. " Je kan lezen. En.. dit moeten wij bijzonder vinden?" "Ik bedoel, élk boek. Ik kan álles lezen," verduidelijkt Raven. Allen haalt zijn schouders naar Kiris op. "Niet verkeerd." Evan dribbelt naar ons toe. "Hoi." Ik negeer hem omwille van Raven even. "Heb je familie?" Het duurt even voordat ik antwoord krijg, alsof ze voor de geest moet halen of ze inderdaad familie heeft. "Ja, mijn broer Kyon, hij zit in een andere groep. Ik heb een vader en een moeder." We kijken elkaar aan. Dat is wel goed genoeg voor vandaag.
"Raad van de leiders beëindigd," zegt Coran. Samen met Kiris, Allen en Coran vorm ik de Raad en ben ik één van de leiders van de groep. Onze groep bestaat uit veertien, vijftien en zestienjarigen en is de elfde generatie in de bunkers. Omdat het gen recessief is, en erg zeldzaam verlaten de mensen de bunkers als ze geen Dirae blijken te zijn, dat pas vast te stellen is als ze achttien zijn geworden. De gaven die we hebben kunnen na de vaststelling van de Dirae langzaam afnemen, totdat de Dirae menselijk is. De rest blijft hier voor de rest van hun leven. Het is geen rooskleurig uitzicht en ik wil niets liever dan de grond ónder mijn voeten voelen in plaats van weten dat hij boven ons hoofd zit, ik wil de zon voelen, de bomen zien, vogels horen fluiten. Helaas zit ik híér, opgesloten in een ijzeren kooi. Welkom Raven Ayers, in de hel.