De Koepel

1. De bossen

Ik rende en rende en rende. Steeds verder van de koepel af. Ik merkte op dat er steeds minder planten en bomen waren. Ik wist niet hoelang ik nu al aan het rennen was, maar voor mijn gevoel leek het eeuwen. Uiteindelijk besloot ik maar te gaan lopen en ik zette mijn zusje neer. 'Kom, we moeten verder gaan.' 'Maar waarheen dan?' Vroeg mijn zusje. 'Ik weet het niet, maar als Ze ons vinden dan weet ik niet wat er gaat gebeuren.' Ze luisterde, en we liepen door.

Ik weet niet hoelang we daar in stilte hebben gelopen. Het schemerde inmiddels al. 'Zullen we een plek zoeken om te rusten?' Vroeg ik. 'Ja, graag' zei mijn zusje uitgeput. 'Jij kan wel hier blijven zitten, ik ga wel opzoek naar een slaapplaats.' Mijn zusje ging dankbaar tegen een boom aan zitten. 'Roep maar als je iets hoort. Ik ben niet ver weg.' En ik ging op zoek naar een plaats om te kunnen slapen. Uiteindelijk vond ik een kleine grot. 'Als hier maar niks in zit...' zei ik tegen mezelf. Ik ging terug naar mijn zusje en ze volgde me naar de grot. Gelukkig had ik mijn zaklamp meegenomen! We gingen in de grot, en vonden wat stro. 'Daar kunnen we wel op liggen' zei mijn zusje. 'Beter dan niks denk ik....' ik ging liggen en probeerde te gaan slapen, maar het lukte niet. Ik hoorde mijn zusje al rustig ademen. Ze sliep. Ik ging dichterbij haar liggen. Ik voelde me niet veilig. Het leek alsof ieder moment iets kon gaan gebeuren.

Ik werd wakker van geritsel. Mijn zusje was al wakker. 'Goed geslapen?' Vroeg ze. 'Ja hoor' loog ik. Ik had de hele nacht wakker gelegen. Te peinzen over wat we nu moeten doen. Ik wist het niet. Ik wist niet dat we niet verder moesten lopen. Maar nu zitten we hier, en het is allemaal mijn schuld. Het is allemaal mijn schuld. Ik heb gezorgd dat mijn zusje en ik nu hier zitten. Het komt door mij. Allemaal door mij.