Θα 'μαι δικιά σου για πάντα, έτσι είχες πει. (Βιβλίο #1) {GWattys}

Ο γάμος - Τελευταίο

"Ναι;", άφησα μία αδύναμη φωνή.

"Ο Γιάννης είμαι...", ακουγόταν φασαρία από πίσω, ενώ από τον τρόπο που μιλούσε ήταν λογικά μεθυσμένος. 

"Τι θέλεις Γιάννη;", είπα παίρνοντας μία βαθιά ανάσα. 

"Να ζητήσω συγγνώμη..."

"Εσύ; Συγγνώμη; ΌΣΕΣ ΦΟΡΈΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΈΚΑΝΕΣ, ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΝΟΟΎΣΕΣ.", ύψωσα τον τόνο της φωνής μου.

"Τώρα το εννοώ. Είναι η τελευταία φορά που θα ξανακουσεις για εμένα, Κατερίνα. Λυπάμαι που σου κατέστρεψα τα πάντα."

"Ένα πράγμα δεν κατάλαβα ποτέ, Γιάννη. Γιατί. Γιατί όλα αυτά;"

"Δεν ξέρω. Ίσως από ζήλεια."

"Ντροπή σου."

"Έμαθα πως παντρευεσαι. Μακάρι να είσαι ευτυχισμένη, και συλλυπητήρια για τον χαμό του Πέτρου. Είμαι σίγουρος πως σε προσέχει από εκεί που βρίσκεται. Αντιο Κατερίνα.", είπε και έκλεισε.

Κατέβασα το κινητό από το αυτί μου και έμεινα να κοιτάζω το κενό. προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβη μόλις τώρα.

Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια πάλι δεν μου εξήγησε το γιατί. Γιατί όλος αυτός ο πόνος.

 ***

"Είναι η μακιγιεζ εδώ; Το μαλλί μου είναι σχεδόν έτοιμο;", φώναξα νευρικά.

Ήμουν κάτω από τα χέρια της κομμώτριας που μου έφτιαχνε τα μαλλιά μου σχεδόν μιάμιση ώρα τώρα. Δεν αντέχω να μου πειράζουν τόσες ώρες τα μαλλιά μου. Ένιωθα εξαντλημένη, και ακόμα καλά καλά δεν αρχίσαμε. Έχω ακόμα μακιγιάζ, να ντυθώ, να κάνουμε τα ελληνικά έθιμα όπως ζήτησαν όλοι, να παντρευτούμε, να, να, να... Και μόνο στην ιδέα θέλω να κοιμηθώ.

"Εδώ είναι, παιδί μου. Είσαι καλά;Μου φαίνεσαι χλωμή!", παρατήρησε η μαμά. 

"Κουρασμένη είμαι, ρε μαμά..."

"Βρε πουλάκι μου συγκεντρώσουν... Στον γάμο σου όσο κουρασμένη και να 'σαι δεν το δείχνεις έτσι... Σίγουρα δεν συμβαίνει τίποτα άλλο;"

Σήκωσα το κεφάλι μου και την κοίταξα στα μάτια. "Απλά... Δεν... Είναι.. μου λείπει ο Πέτρος αυτό."

"Μα--"

Την διέκοψα μη αφήνοντας την να πει οτιδήποτε. "Δεν θέλω να το συζητήσω μαμά. Φώναξε την κοπέλα να κάνουμε και το μακιγιάζ.", άλλαξα γρήγορα το θέμα.

Αναστέναξε και έφυγε από κοντά μου.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η "αγαπημένη" μου πεθερούλα έκανε την εμφάνισή της. Εντάξει, δεν είναι ότι δεν την συμπαθώ,  απλά δεν αντέχω το στυλ της, τον τρόπο που μιλάει, φέρεται κλπ. Απλά καμιά φορά νιώθω ότι αν ήταν στο χέρι της θα επέλεγε άλλη κοπέλα για νύφη της και όχι εμένα.

"κορίτσι μου!", φώναξε κοιτώντας με με λατρεία.

"Γεια σας.", χαμογελασα με όση δύναμη μου απέμεινε.

Αφού χαιρετηθηκαμε, και μιλήσαμε λίγο, έφυγε και πήγε στον γιό της.

Πέρασα τις επόμενες ώρες χαιρετοντας κάποιους καλεσμένους ενώ άφησα για την τελευταία στιγμή το να φορέσω νυφικό.

Αφού πέρασαν αυτές οι ώρες, ηταν η ώρα να ντυθώ.

Κοιταχτηκα στον καθρέφτη. Θαύμασα τον εαυτό μου στην ιδέα πως φορούσα πραγματικά νυφικό. Έπειτα κοίταξα γύρω μου. Δεν βρισκόμουν στο δωμάτιο μου. Ήμουν σε ένα παγερό πανάκριβο δωμάτιο ή καλύτερα σουίτα ξενοδοχείου. Δεν ήμουν στην χώρα μου. Ήμουν αλλού.

Η μαμά μου μπήκε μέσα, και με ρώτησε αν είμαι έτοιμη. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Βγήκα έξω. Αντίκρισα μόνο τους γονείς μου, και τρεις φίλους. Όχι σχεδόν όλους όπως φανταζόμουν. Ευθεία μπροστά μου δεν ήταν ο Γιάννης. Δεν είμαστε φίλοι πλέον, αλλά δεν θέλω να τον βλέπω. Μπήκα μόνη μου στο αυτοκίνητο. Δεν είχα δίπλα μου κανέναν.

Λίγα λεπτά αργότερα, βρισκόμασταν έξω από την Εκκλησία.

Αναστεναξα και ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω.

"Μμμ, Δείτε εδώ μια νύφη που είναι έτοιμη να κλάψει."

"Ωωω έλα τώρα.", ήξερα πως ήταν αυτός. Δεν χρειαζόταν καν να γυρίσω το κεφάλι μου.

"Μπα, συνήθισες στην παρουσία μου και δεν γυρνάς καν να με κοιτάξεις;", ειρωνευτηκε ο Πετρος.

"Είσαι προϊόν της φαντασίας μου. Δεν υπάρχεις πια."

"Κοίταξε με. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία να με δεις. Οπότε θα με δεις και θα με ακούσεις. Πρέπει να προχωρήσεις, όσο και αν με πονάει αυτό. Πρέπει να ερωτευτείς ξανά. Να αγαπήσεις ξανά. Γιατί πολύ απλά έχω χαθεί πλέον εγώ. Το μόνο που σου απέμεινε είναι οι αναμνήσεις."

"μα...", πήρα μια βαθιά ανάσα. "Θα 'μαι δικιά σου για πάντα, έτσι είχες πει."

"Πάντα θα είσαι δικιά μου Κατερίνα. Το Κατερινιω μου, η λατρεία μου. Η μοναδική μου αγάπη. Τώρα βγες από αυτό το γελοίο αυτοκίνητο και παντρέψου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Σ' ΑΓΑΠΆΩ.", είπε και εξαφανίστηκε. 

Πήρα δύναμη από τα λόγια του, και ακολούθησα την συμβουλή του.

***ΤΈΛΟΣ***