Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Γκέισες....

"Ο Τζόννυ; Ναι, καλά είναι......" δίστασε τώρα ο Μπεν, σταμάτησε λίγα δευτερόλεπτα πριν συνεχίσει με φωνή αρκετά προβληματισμένη.

"Μην ανησυχείς. Απλά σε πήρα να σου πω πως σήμερα ίσως αργήσει λιγάκι...... Εδώ οι εργασίες συνεχίζονται πυρετωδώς και πρέπει να επιβλέψει λίγο την δοκιμή για την ανάσυρση του πλοίου  που θα γίνει την επόμενη εβδομάδα. Όχι πολύ όμως.... Θα είναι έγκαιρα εκεί και να είσαι έτοιμη να τον περιμένεις στην εκδήλωση. Αυτό μου είπε να σου μεταφέρω" κατέληξε τώρα ξεροβήχοντας θαρρείς και του ήταν δύσκολο να κανονίζει την διαπροσωπική τους επικοινωνία.... Και εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και η πιο άνετη κατάσταση να μιλάει με την ερωμένη του φίλου του και μάλιστα μερικούς μόνο μήνες μετά που έχασε την γυναίκα του  εκείνος....

"Μπεν.....εντάξει. Πες του πως όλα είναι καλά και θα τον περιμένω! Μα......μια και σε βρήκα τώρα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Να.... όλη αυτή την εβδομάδα, οι δύτες που κατεβαίνουν κάτω μαζί σας..... βρήκαν κάτι; Θέλω να πω.....κάτι που να επηρεάσει τον Τζόναθαν, που θα τον κάνει να μην έρθει στην εκδήλωση, οτιδήποτε τελοσπάντων που θα τον στεναχωρήσει γιατί, ξέρεις, είμαι υπεύθυνη για την διαφημιστική καμπάνια και θέλω όλα να πάνε καλά" είπε τώρα την πρώτη δικαιολογία που της ήρθε στο μυαλό στην προσπάθειά της να μάθει αυτό που την έκαιγε εδώ και μερικές μέρες, αναφερόμενη φυσικά σε κάτι σχετικό με την Μύριαμ.  

Και εκείνος το κατάλαβε και απέραντη σιωπή απλώθηκε τώρα στην άλλη γραμμή κάνοντας την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή από την αγωνία.... Τον άκουσε να παίρνει βαθιά ανάσα και έπειτα με φωνή σπασμένη της μίλησε γοργά, βιαστικά, θαρρείς και φοβόταν πως θα πει κάτι παραπάνω....

"Αν εννοείς αυτό που φαντάζομαι.....ε, όχι.... δυστυχώς όχι.... Όμως εδώ η κατάσταση είναι απελπιστική! Ειλικρινά, δεν είναι κάτι που θα ήθελα να θυμάμαι! Έχω χρόνια σ'αυτή τη δουλειά μα ποτέ μου δεν χρειάστηκε ν'ανασύρω πτώματα....Και δεν ξέρω αν μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω.... Και η Μύριαμ........" σταμάτησε απότομα τώρα, κόβοντας την συζήτηση σε τέτοιο σημείο, λες και λίγο ήθελε τώρα  να του ξεφύγει κάτι που δεν έπρεπε...Χριστέ μου! Είχε ή δεν είχε βρει κάτι; ήταν το ερώτημα που θα την βασάνιζε από τώρα και στο εξής, καθώς η συμπεριφορά του κάθε άλλο παρά στο ότι δεν είχε βρει παρέπεμπε....

Ωστόσο, δεν είχε και πολύ χρόνο να το σκεφτεί, καθώς άνοιξαν τώρα διάπλατα οι πόρτες και μια ομάδα ανθρώπων -η δική της- ξεχύθηκε και πάλι σαν στρατός μέσα στο γραφείο ανακατεύοντας, ψάχνοντας, φωνάζοντας, τηλεφωνώντας, κανονίζοντας ό,τι χρειαζόταν μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια....