Gün boyunca sürekli konuşuyorlardı. Bu kadar konuşacak konu nasıl bulabiliyorlardı ikiside bilmiyordu ama kendilerini konuşurken çok iyi hissediyorlardı.
Belki Siyah bazen istemeden kaba olabiliyordu. Ve her seferinde ise Danielle üzülüyordu ama Siyah özür dilemesini ve Danielle'yi gülümsetmesini biliyordu.
Bana yakın mısın?
Siyah: Hem evet hem de hayır.
Bunu biraz açsan?
Siyah: Yapamam.
Ama neden?
Siyah: Of. Tamam,sen kazandın. Sana yakınım. Aynı havayı soluyoruz aynı yerde.
Neden uzaksın?
Siyah: Çünkü beni hiç farketmedin.
Etmedim mi?
Siyah: Etmedin.
Sahi mi?
Siyah: Sahi.
Yemin et.
Siyah: Okyanus...
Siyah: Dalga mı geçiyorsun sen?
Değişen bir ruh halim var değil mi?
Siyah: Evet.
Aslında yok.
Siyah: Sahi mi?
Şaka yaptım. Var.
Siyah: Seni anlamıyorum,Okyanus.
:))
Bende kendimi anlamıyorum.
Danielle koca bir gününü yatakta geçirdi. Ve annesi durmadan söyleniyordu. Annesine kaç kere yaz tatilinde ders çalışmak istemediğini söylüyordu.
Bilerek sürekli anlamamış gibi yapıyorsun,diye düşünüp iç çekiyordu.
Saat gecenin bir buçuğu olmasına rağmen Danille'nin uykusu gelmemişti. Siyah ile konuşmak istiyordu ama Siyah çevrim dışıydı.
Siyah ertesi sabah çevrim içi olmamıştı. E haliyle mesaj da yoktu. Danille ise sadece "Günaydın" diye mesaj atmıştı.
Annesi odasına daldı. Gardırobunun önünde, yere rastgele fırtlatılmış tişörtleri homurdarak topladı.
"Kıçınızı kaldırıp ne zaman kütüphaneye gitmeye düşünüyorsunuz,Bayan Stewart?"
"Gitmeyi düşünmüyorum."
"Teyzen bekliyor seni."
"Anne," diyerek inledi. "giyinmeye üşeniyorum."
"Beş dakika içinde hazır olmazsan laptopa el konuldu bunu da böyle bilesin."
Annesi kapıyı kapatıp dışarı çıktı.
"Mesaj alındı. Gayet iyi hemde."
"Bunun son serisi var mı?" diye sordu kendisinden 4-5 yaş küçük kız.
Danielle kitabı eline alarak gülümsedi ve içinden kızın gayet iyi bir zevki olduğunu düşündü.
"Evet,bekleyebilir misin?"
Kız onayladığını belirten ses çıkardı. Danielle'nin bir eli belindeydi. Diğer eliyle kitapları incelerken işaret parmağını dudağına vuruyordu.
