ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း... ( အပိုင္း 1)
သူ႔ေၿခလွမ္းမ်ားေၿမၾကီး ကုိစတင္ထိေတြ႔ခ်ိန္မွာေတာ့ အမည္မေဖာ္တတ္ေသာ ခံစားရသည့္ အစုိင္အခဲမ်ား ၀င္ကာလာသည္။ မေရာက္တာၾကာၿပီးၿဖစ္တဲ့ ငယ္ရပ္ဇာတိကုိ သူ လူမွန္သိတတ္စ လူလုိ႔မိမိကုိယ္ကုိ သတ္မွတ္ၿပီးၿပီ မွပထမဦးဆုံးေသာ ၿပန္လာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
ေနရာေဒသ ငယ္ဇာတိၿမဳိ့ကေလးကေတာ့ ဘာမွမေၿပာင္းလဲပါ။ ေၿပာင္းလဲသြားတာက သူႏွင့္သူ၏ ဆုိးေဖၚဆုိးဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ ၿဖစ္ေတာ့သည္။
ၿမဳိ့ကေလးကေတာ့ သူကုိေႏြးေထြးစြာ လက္ယက္ၾကဳိဆုိေနသည္။ ၿမဳိ့ကေလးသည္ သူကုိလြမ္းေၾကာင္း သတိရေၾကာင္းမ်ား ေၿပာေနသည္။ သူကသာလွ်င္ ၿမဳိ့ကေလးကုိ တမင္တကာေမ့ထားသည္ကုိေတာ့ သူသာလွ်င္သိေပမည္။
ၾကဳိတင္တြက္ဆလုိ႔မရေသာ္ မထင္မွတ္ထားသည့္ အေၾကာင္းရာမ်ားသည္ သူ၏စိတ္မ်ားကုိ အမ်ားၾကီးေၿပာင္းလဲေစခဲ့သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ၊ သူႏွင့္အတူ သူ႔၏အေပါင္းေဖၚမ်ား သည္လည္း ေၿပာင္းလဲေစခဲ့ၿပီး။
"ကုိေလး လာၿပီ...ကုိေလး...ေဒၚၾကီးမယ္ ဒီမွာ ဒီမွာ"
ငယ္ငယ္ကတညး္က ရုိ႔က်ဳိ႔စြာေနလာခဲ့ေသာ္ ေဒၚၾကီးေမ ကေတာ့ ဘယ္လုိပဲသင္သင္ မေၿပာင္းလဲ ေခၚခဲ့ေသာ သူအား ယခုခ်ိန္ထိလည္း ကုိေလးပင္ ေခၚေနတုံးပင္ ၿဖစ္သည္။ သူေဒၚၾကီးမယ္ အနားသုိ႔ ၿပဳံးၿပလွ်က္သြားလုိက္သည္။
"ေဒၚၾကီးမယ္ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္"
"ေကာင္းပါ့ေတာ္ေကာင္းပါ့ ေဒၚၾကီးတုိ႔ကသာ သတိရလြမ္းေနတာပါေတာ္၊ ေဒၚၾကီးတုိ႕ကုိေတာ့ ဖုတ္ေလသည့္ ငပိရွိေလတယ္လုိ႔ေတာင္ မထားေတာ့ အဟင့္...
"အုိ...မဟုတ္တာ ေဒၚၾကီးရာ လမ္းလယ္ၾကီးမွာ လူေတြနဲ႔ မရွက္ဘူးလာ ကေလးေလးက်ေနတာပဲ ငုိေနတာ၊ က်ေနာ္လဲ လြမ္းတာေပါ့ဗ်ာ"
"လြမ္းတယ္ ဟုတ္လား လြမ္းရင္ေတာ့ ၿပန္လာသင့္တာေပါ့ အနည္းဆုံး တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေလာက္၊ ခုေတာ့ၿဖင့္ ဆရာ၀န္ၾကီး ၿဖစ္မွၿပန္လာခဲ့တယ္ေပါ့ေလ"
"ေအာ္ေဒၚၾကီးရယ္"
