five • jicheol

E P I L O G U E

PAGBUNGAD niya palang sa akin ay hinablot ko na siya at niyakap ng mahigpit.

"Saan ka ba nagpupupunta?! Sampung araw ka nang nawawala! Hindi mo ba alam na nag-aalala ako sayo?!," galit kong sermon sa kanya.

My heart is beating loud again. Dahil sa kaba, takot, galit, tuwa at dahil sa kanya. Hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng ganito kapag nasa malapit siya at obvious naman ang dahilan. I love him. I do.

Naramdaman kong itinaas niya ang kamay niya pataas sa dibdib ko. Nagulat na lang ako ng itulak niya ako nang di gaanong malakas, but enough for me to loosen my embrace around him. At nang mag-angat siya ng tingin ay mas lalo yatang lumala ang mga nararamdaman ko. Parang gusto ko na lang maiyak ulit.

Hindi na naman niya ako naaalala?

"Sorry kung pinag-alala ko kayo. Pero sino ka ba sa buhay ko para tanungin ang mga yan?," tanong niya.

Napangiti ako ng mapakla. Sinasabi ko na nga ba. My heart started to tear pieces by pieces and I don't know how to react anymore. Nagsisimula na namang magdilim ang paningin ko sa lahat ng bagay. Para akong nawalan ng pag-asa.

I'm gonna hate that question for life! Fvck it!

Walang buhay na napatitig ako sa mukha niya. Iniisip kong mabuti kung ano nga bang sasabihin ko. Pero wala talagang pumapasok sa utak ko maliban sa nakalimutan niya ako at magsisimula ulit kaming dalawa.

Magsisimula ulit kaming dalawa...

Gusto kong magwala. Na naman? Pagod na nga ako sa paghihintay ko sa kanya nang ilang taon, pagod na ako sa pagpapahiwatig na gusto ko siya, rather, na mahal ko siya, tapos ngayon, uulitin na naman ang mga pagpapaalala ko sa kanya? Tapos ano? Makakalimutan niya rin lahat after five days?

"I hate you," bulong ko.

My heart clenched and I couldn't do anything but just look at those beautiful orbs of his. Bakas sa nukha niya ang gulat at umawang din ang mga labi niya. Napakagat labi ako at tiningnan siya ng masama.

"Kinalimutan mo na naman ako? Hindi mo na naman ako inalala? Nakakatangina ka na, alam mo ba?," I harshly asked.

Napasinghap siya, maging si L na nakatayo lang sa gilid ay napasinghap din.

"Choi Seungcheol, huwag mo naman siyang sasabihan ng ganyan—"

"Shut up! Wala akong pakialam! Masasaktan siya? Di masaktan siya! Para naman kahit konti ay maramdaman niya ang nararamdaman ko ngayon!," bulyaw ko sa kanya.

Both of them flinched. Hindi ko iyon pinansin at hinablot ko na lang basta ang braso ni Jihoon. Pakiramdam ko ay sasabog na ang puso ko kapag hindi ko pa nailabas ang nilalaman ng dibdib ko.

"MyC--"

"Hindi mo ba alam na sobra akong nasasaktan ngayon?! Mas masakit ang nararamdaman ko ngayon kaysa noon! Kung kailan tinanggap ko sa sarili ko na seryoso talaga ako sayo, saka ka pa nagkakaganito! Bakit mo naman ako kinalimutan? Hindi ko na nga dineny diba? Tinanggap ko nang mas higit pa sa gusto ang nararamdaman ko!" I loosened my grip on his arm, then I caressed his face. "I love you, Lee Jihoon. Kahit na tinakasan mo ako noon at iniwan. Kahit na pinaasa mo ako at sinaktan. Kahit na hanggang ngayon ay pinaparamdam mo pa rin sa akin ang lahat ng iyon. Mahal pa rin kita," I confessed.

Natigilan siya at gulat na napatitig sa akin. Pero hindi siya nagsalita. Bigla na lang tumulo ang isang luha ko at hinayaan ko lang iyon.

"Pahihirapan mo na naman ba ako? Linggo linggo na lang ba? MyJi...alalahanin mo naman ako. Labanan mo naman yang sakit mo. Hindi na ako natutuwa sa bagay na yan. Lagi na lang siyang cause ng heartbreak ko."

A certain emotion crossed his eyes. Ang mga mata niyang nakatitig sa mga mata ko ay parang naghahanap ng katotohanan at kaseryosohan na magpapatunay sa mga sinasabi ko. And I didn't fail to show that to him.

"MyJi naman..."

Hinawakan niya ang pisngi ko at saka siga ngumiti. He brushed away my tear and gently caressed my cheeks.

"Hindi ko inaasahan na ganito pala kalala ang irereact mo, MyCheol. Ganun mo talaga ako kagusto?," he asked.

Natigilan ako. Teka--

Tinawag niya akong MyCheol?

"I mean, ganun mo talaga ako kamahal? God, kinikilig ulit ako," he said at parang kiti-kiting tumawa.

I lost words. Bakit ganito siya magreact? Hindi ba, di niya ako naaalala?

"Teka, ano ito? Jihoonie, bakit mo siya kilala?," rinig kong tanong ni L.

Lee Jihoon smiled sweetly. Saktong pumasok ang buong barkada sa pintuan, hinihingal at parang nagmamadali. Nang makita ang itsura namin ay kanya-kanya na silang tanong.

"Anong meron?"

"Hoy, bakit ka umiiyak?"

"Luh, ambakla mo, hyung."

"Ang sweet naman ng pose niyo."

"Hoy, L, bakit ka nakanganga diyan?"

"Umiiyak ka na rin, babe. Anong meron? L?"

Suminghot nang malakas si L at saka ngumawa. "Jihoonie!! Naaalala mo ako! Huhuhuhu! Bebe, naaalala mo ako!! Wahhh!!"

Natigilan silang lahat at napabaling sa gawi namin. Their eyes questioning and confused.

"Anong ibig niyang sabihin?," DK asked and pointed L.

I couldn't speak. Hindi pa rin madissolve ng utak ko ang nangyayari.

"Don't worry, Seok. Di na mababaliw ang baliw na. Hayaan niyo siya," Lee Jihoon answered.

Gulat na napatitig kaming lahat sa kanya. Kilala niya si DK?

"What?," he asked. "Akala niyo di ko kayo kilala? Hm.." He pointed everyone one by one and mentioned each couples, "Meanie, VerKwan, SoonChan, JunHao, DoRa, and...where's JiHan?" Saktong pumasok din ang dalawa. "Oh! There they are! Late na naman."

Nakakagulat. Nakakapagtaka. Nakakamangha. At nakakainis.
Bakit siya nakakaalala?!

"Oh! Maybe you are wondering why I know all of you. Ganito kasi yun...," then, he started the story at habang tumatagal ay lalo kaming nawawalan ng imik.

Yung tibok ng puso ko ay nag-iba at parang tangang kumabog iyon dahil sa tuwa. Letse. Pati puso ko bipolar na din! At habang nakikinig ay talagang unti unti na ring nagkakapiyesta sa loob ko, lalo na nang marealize ko ang ipinapahiwatig nang istorya niya.

"...That fifth day three years ago ended. The next day, nagtaka ako nang maalala ko pa rin si Seungcheol at ang nangyari. Ang mga alaala ko naman sa inyo ay malabo pa rin pero alam kong naaalala ko kayo. I believed eveything started when I kissed Choi Seungcheol the second time. And that's it!"

Napatitig ako sa kanya ng mabuti. He really do remeber me. He...he-- He faced me with that happy smile of his.
"Kaya huwag ka nang mag-emote. Tinatanong lang naman kita kung sino ka ba sa buhay ko. Di ko tinanong kung sino ka ba. Ang dami mong sinabi. Pero, sabagay, napaamin ka—"

"Fvck you," I cursed. Mabilis ko siyang hinila at hinalikan sa mga labi. I hugged him tight to let him feel how I really wanted him to just stay with me and never leave me again.

Natutuwa ako. Sobra. Naaalala niya ako. Kilala niya ako. At sure akong—

"I love you," he whispered.

---mahal niya ako.

God, "I love you, too, MyJi. Sobra."

-