The Broken Vow (Completed)

Chapter 1

"Imee? What's the result?"

I looked at the door and then I looked at myself in the mirror. I gulped tsaka napakapit nang mahigpit sa hawak kong pregnancy test. I looked at it once again at hindi pa rin nagbabago ang resulta.

It's still negative.

"Imee?" My heart is thumping so fast. Humarap ako sa pinto at dahan-dahan na binuksan ito. There, I saw my husband Gaston smiling ear to ear. I looked away dahil nakukonsensya ako sa magiging reaksyon niya.

"Positive ba? Am I going to be a dad?" hindi ko na siya sinagot bagkus ay iniabot ko sa kanya ang PT at napaatras ako.

I'm scared. I'm scared to the point na gusto ko nang magtago at lamunin na ng lupa dahil natatakot ako sa magiging reaksyon niya. Natatakot ako na makita siya in despair and disappointment. I'm scared to see him cry one more time... I'm scared to see in him the insecurities he felt all this time. I'm scared to show him the truth.

The truth is that I can't bear a child.

"No. This can't be. Hindi 'to totoo." napalingon ako sa kanya at nakita siyang napaupo.

"Gaston. I'm sorry." mabilis ko siyang nilapitan at aakmang yayakapin nang bigla niya hinawi ang kamay ko.

I was shocked. Napahawak ako sa kamay ko na hinawi niya. Bigla akong nanginig to see him in this position. Tahimik lang siya habang nakayuko. He was clenching his fist at parang mababali ang PT na hawak niya dahil sa sobrang higpit ng pagkakahawak niya rito.

"G-gaston. I'm sorry. We can do it again. I know this time-" natigilan ako nang bigla niyang itinapon ang PT sa harap ko.

"You shut up!" he shouted at tiningnan ako nang matalim.

"G-gaston?" hindi ako makagalaw sa kinau-upuan ko dahil sa mga titig niya. Para akong nakadikit dahil sa mga mata niyang ang tulis kung makatingin. Hindi siya ang Gaston na nakilala ko. Hindi siya ang asawa ko.

"You shut up! Ilan beses ko nang narinig ang sorry mo! Ilang beses na natin ginawa pero wala pa rin! Wala pa rin Imee! I don't know what to think about this marriage we have! Mali ba ako na pakasalan ka dahil hindi mo ako mabigyan ng anak?! Anong gusto mong isipin ko Imee?! Im tired of this relationship! Pagod na ako na isipin kung sino sa atin dalawa ang baog!"

Hindi ko na kinaya. My hand landed on his cheeks at mabilis ko iyon binawi. Sa sobrang lakas ng pagkakasampal ko sa kanya ay nakita kong namula ang maputi niyang pisngi. Bigla akong nakonsensya and I don't know what to do dahil ang sakit ng mga sinabi niya.

Walang tigil sa pagtulo ang mga luha ko. Sunod-sunod itong umagos sa mga mata ko and Im waiting for him to comfort me, to say that his sorry. Pero wala, wala akong natanggap na ganun galing sa kanya.

"You can't blame me for being like this." he said, tsaka siya tumayo at mabilis na tinungo ang pinto at lumabas dito.

He leaved me in that position. Umiiyak at wasak na wasak. Durog na durog ako sa mga sinabi niya at sa mga nalaman ngayon. All I can do now is to cry dahil yun lang naman ang alam kung gawin. Hindi ko na alam kung anong mangyayare pagkatapos nito.

Tiningnan ko ang PT na nasa harap ko. Why it has to be like this? Bakit kailangan kami pa ang makadanas ng ganito? Anong ginawa namin para magkaganito? All I ever wished is to have a perfect family. To have him all my life pero 'bat ang hirap na mangyare yun? 'Bat ang hirap?

Umiiyak lang ako habang hawak-hawak ang PT na tinapon sa akin kanina ni Gaston. Si Gaston, ang asawa ko for years. He only wants a child from me pero hindi ko yun kaya ibigay sa kanya. I hate myself! I really hate myself!

Dali-dali akong tumayo at tinapon ang PT sa basurahan. I opened the medicine kit at kinuha lahat ng mga gamot na makita ko. Binuksan ko lahat at inilagay sa kamay ko. If I can't get pregnant and he can't love me for being like this, I think I need to end my life.

I gulped at tiningnan ang mga gamot sa kamay ko. I closed my eyes at mabilis na pinasok sa loob ng bibig ko ang mga gamut na nasa kamay ko. Masakit, nakakasuka at nakakasakal pero tiniis ko. I cry until I can feel the effect of the medicine inside my body. Napatumba ako dahil sumasakit na ang tiyan ko na para bang tinatali lahat ng laman loob ko.

Hindi ko na alam kung anong nangyare dahil dahan-dahan na nagmanhid ang buong katawan ko at 'di na namalayan nakatulog na pala ako.

"What is wrong with that guy? Can't he see na hindi lang siya ang na apektuhan sa mga nangyayare sa kanilang mag-asawa?! He's a coward! He's a selfish fucking idiot human being!"

"Ate Giselle, baka magising mo si ate."

That voice. I know that voice.

Dahan-dahan akong dumilat at napapikit kaagad dahil ang silaw. Patay na ba ako? Nasa langit na ba ako? Pero hindi napupunta sa langit ang mga taong nagpapakamatay.

"Kung makikita ko yung ungas na yun mapapatay ko talaga siya!"

Again, I slowly opened my eyes and saw my brother Reve and my best friend Giselle standing beside me. Mukhang galit na galit na naman ang best friend ko dahil nakakunot na naman ang noo nito. I show a small smile at napatingin sa kapatid ko. It's been a year since I saw him and he grow up to be a handsome man.

"Ate naman. Can you minimize your voice at baka magising si ate." he said tsaka sila tumingin sa akin.

"Hi." I said at pareho silang natigilan tsaka dali-daling nilapitan ako. I smiled from their reactions.

"Best friend-"

"Ate!" they said in unison.

"Best may masakit ba sayo? Gusto mo bang tawagin namin ang doctor?" she asked tsaka binaling ang tingin kay Reve "Puntahan mo yung nurse sabihin mong gising na ang pasyente." hindi man lang niya hinintay ang sagot ko at mabilis naman sinunod ng kapatid ko ang utos niya.

She looked at me at nagulat ako nang bigla siyang umiyak.

"Giselle..." she hugged me and I hugged her too.

"Bwisit kang babae ka! Gaga ka talaga! 'Bat mo bang naisipan magpakamatay!? Hindi mo man lang ako sinabay edi sana sabay tayo ngayon nagpa-ospital!" umiiyak niyang sabi at natawa ako.

"Im sorry. Hindi na mauulit." I said at kumawala siya sa yakap ko at tiningnan niya ako nang masama.

"Gago siya!" nagulat ako at napakunot ng noo.

Sinong gago?

"Who do you mean?"

"Your husband! Si Gaston na walang ginawa kundi ang maging selfish sa inyong dalawa! Tingnan mo nga! He's not here at wala man lang siyang kunting pakialam sayo. You're his wife pero saan siya ngayon?! Gago siya!" inis niyang sabi at napayuko ako.

She's right. Wala si Gaston dito. He really hates me to the point that he doesn't even care if I die. Bigla akong nalungkot at gusto kong umiyak pero wala ng luha ang lumalabas sa mga mata ko.

Pati pala mata, napapagod din sa kakaiyak.

"Ate!" napaangat ako ng ulo at nakita si Reve na may kasama ng doctor at nurse.

They checked me at sinabihan ako na hindi ko na dapat daw gawin ulit iyon. I'm very lucky daw na nabigyan pa ako ng second chance to live. Baka sa susunod na gawin ko iyon, matutuluyan na ako.

"You should take good care of yourself. Hindi basihan ng pagaaway ninyo ni Gaston ang pagpapakamatay mo. Were still here, Imee. Sana hindi mo yun kalimutan."

I fake a smile at napatingin sa kanilang dalawa. Bakit pa nga ba ako binigyan ng chance para mabuhay? Is there a reason for me to live kung ang rason ng paghinga ko dito sa lupa ay iniwan na ako? Anong dahilan?