Diary ng disperadang pangit

diary, behind me

Nami POV
Nagising ako sa lakas ng kalabog na narinig ko. At alam ko na kung anong nangyayari. Mula sa aking kwarto ay dahan dahan Kong sinilip ang labas ng aking kwarto at buhat doon ay nakita ko ang pag-aaway ni nanay at tatay. Dumaloy sa aking mukha ang tubig na galit sa aking mata. Ang sakit pala makita na nag-aaway ang mga taong mahal mo sa buhay. Mas lalo akong napahikbi sa sagutang aking narinig. 
"Maghiwalay na tayo,  Hindi na siguro maganda kung magsasama pa tayo! "
Napakagat ako sa baba ng aking labi para di kumawala ang hikbi na gusto kumawala mula rito....
"So hangang dito nlang to?  Paano ang mga anak natin?  Si Namu? Si Robin?"
"Hindi na kita mahal. May mahal na akong iba.  Huwag ka mag- alala susustintuhan ko sila"
Hindi ko na tinapos ang paguusap nila.  Ako kc yung nasasaktan.  Iniisip ko lang na magkakahiwa-hiwalay kami para nang dinurog ang puso ko.. Napunta naman ako sa isang lugar.  Dugo maraming dugo.  Ang katawan ko ay nababalot ng napakaraming dugo.  Tulonggg!  Tulungan nyo ko! 
Maya-maya may naramdaman akong humaplos sa mukha ko at ng iminulat ko ang mata ko puting kisame ang bumungad sa akin. Nasa langit na ba ako!? Kinapa ko ang aking mukha at naramadaman ko ang pagkabasa into.  Umiiyak na naman ako dahil napanaginipan ko na nman pala ang nakaraan ko. Hindi pwede. Okey na ako. Hindi ko n dapat naalala ang mga ganong  bagay.  Nang lingunin ko ang aking gilid nakita ko ang familiar na lalaki na gwapong nakatayo mula sa kinahihigaan ko. Siya yung.. lumapit kanina nung may nakaaway ako..  Inilibot ko ang tingin ko at mukhang tama ang hinala ko nasa hospital ako.  Ibinalik ko muli ang tingin sa lalaking kasama ko sa loob ng kwartong ito . Nakita ko ang kanyang mata na nagtatanong kong okey lang ako. 
At muli, naramdaman ko ang sakit.  Muli naramdaman ko na namn ang lamig na tumulo mula sa aking nga mata.  Hindi ko na kaya itago ito.  Hindi ko na kailangang maglakas lakasan.  Kahit this time lang.  Kahit now ko lang ilabas ang sakit na tinatago ko.

I'm not looking for someone to talk to
I've got my mother and sister, I'm more than O.K.
Pero ngayon kailangan ko ng isang Tao. Isang taong makakakita sa akin.

Hindi ko na malayan na yakap yakap ko na pala si gwapong kuya at natigil lang to ng biglang may tumunog..
"Prooottt! "
Bigla ring nangamoy.  Napahawak ako sa tiyan ko.  Ako ba yon? 
May sumod pa.
"Ppprrroootttt!!!" Ako nga yun.  Napabitiw ako sa lalaking yakap ko. 
"Teka lang ha may naipit na daga eh! Hehe"  nag init na mukhang sabi ko.
At nakita ko naman ang pasemple nyang pagtambon sa kanyang ilong.  At nakita ko rin ang bahagyang pagsilay ng kanyang ngiti.  Kaya naman palagay ko ay namumula na ang mukha ko sa hiya. 
"Ahhmm excuse  me"
Dali Dali Kong bangon sa kama at agad dumaretso sa cr.
Matapos ng tawag sa akin ng kalikasan na hihiya akong lumabas ng cr.  Buti nlang alam Kong maganda ako. Kaya naman may poise akong lumabas ng cr.  Ngunit paglabas ko doon ay wala na si kuya pogie.  Haist buti nalang hinanap ng mata ko ang aking bag at nakita ko namn ito sa ibabaw ng mesa. Kinapa ko bulsa ng aking palda at nakapa ko doon ang aking cellphone para tingnan sana ang oras ng laking gulat ko ng nakita ko ang oras. 8:00 pm na. Wahhh lagot ako nito kay mother earth. Dali dali ako lumabas at nalaman ko naman sa isang nurs na binayaran na daw ang bill ng isang lalaking naghatid sa akin at laking pasasalamat ko dahil kung nagkataon di ako makakauwi dahil wala akong dalang pera. Salamat talaga kay kuya hero.
Paglabas ko ng hospital talagang madilim na ang paligid at pawang mga liwanag nalang ng sasakyang nagdadaanan at ang isang poste nalang doon ang nagbibigay liwanag sa paligid.  Mukhang mahihirapan pa akong makasakay nito.  Tatawid na sana ako ng bigla may muntik ng bumangga sa akin.  Diyos ko po.  Ganito ba ako kamalas today. Mamatay na ba ako.  Narinig ko ang pagbukas ng pinto ng sasakya.  Sisigawan ko na sana ang taong muntik na pumatay sa isang magandang tulad ko ng lumabas mula rito ang isang napakagwapong nilalang.....  It's adones. My king. 
" you again!? Do you plan to ruin my day!" Pasigaw na sabi nya at halata sa itsura . 
"Ahh hehe. .so. ..sorry" pilit ang ngiti na sabi ko sa kanya. 
"Whatever! "  iratado ang mukhang muling pumasok sa kotse. Agad naman akong lumapit sa bintana ng kotse nya. 
Wala na akong choice.  Siguro gagamitin ko nalang ang ganda ko para may makauwi sa bahay.  Kumatok ako sa bintana ng kanyang napakagandang kotse.  Naka ilang katok pa ako bago bahagyang bumaba ang bintana  nito. Hmm bigtime naka kotse. 
"What? " isang salita lang nya ang nakapagpatigil ng mundo ko.  Shit.  Naniniwala talaga ako sa slowmotion.  Nagising nalang ako sa aking pagpapantasya ng maramdaman Kong bahagyang umusad ang kotse. 
"Ahhh hey wait! " hinabol ko at sabay katok ko sa bintana. 
"What? Ano bang problema mo miss?  Cant you state obvious na nasasayang ang oras ko dahil sayo? " pagalit na sigaw nya ngunit mas nakadagdag pa ito sa akin ng kanyang ka gwapuhan.
"Ah..  Eh..  Pwe... Pwede ba makisakay? " lakas loob kung sabi sa kanya sinabayan ko pa to nang pagpacute.  
"Ahm makikisakay lang ako hanggang doon sa kabilang Kanto.  Hehe wala kc ako masakyan ehh! " lakas loob ko pang dugtong dito.
Sana gumana pag papa cute ko.
" NO.!  Hindi pwede" sabay sarado muli ng kanyang bintana.  Shit di ba gumana ang ganda ko.? Or bka nahihiya lang sya sakin?  Natanaw ko nalang ang papalayong kotse.  Mukhang malabo nang may dumaan dito na pampasaherohang sasakyan.  Kaya nag utay-utay na ako lumakad. Siguro naman makakarating din ako nito sa amin.  Naramdaman ko ang lamig ng simoy ng hangin dahil siguro ay mag never month na.  Muling kumurot ang aking ulo.  Napuruhan talaga siguro ito noong nalalaglagan ako ng Paso.  Nakatungo akong naglalakad ng maramdaman ko nalang ang pagtigil ng isang sasakyan.  Hindi ka agad ako makatingin kinilabutan ako.  Ito ba Yong napapanuod ko sa mga palabas. Iyong titigilan,  tapos kikidnapin,  tapos rereypin o kaya kukuhanin yong mga lamang loob. Oh my hindi pa po ako handa.  Pero biglang bumilis bigla lalo ang tibok ng puso ko ng isang pamilyar na malamig na boses ang narinig ko. 
"Hop in! " mula sa pagkak-istatwa ay ibinaling ko sa sasakyan ang aking paningin at mula doon isang adones ang nakita ko.
"Sakay  magmamadali ako"
Hindi agad mag process sa utak ko ang gusto nyang makuha. 
"Sakay!  I'll drive you home! " hindi ko alam pero dali dali akong sumakay dahil sa utos nyang yun.  Bago ako sumakay isang ngiti ang sumilay sa aking mga labi.
" every beast has a beauty"

Authors note.
Mention ko lang ang mga (ELF) ever lasting friends ko. 
Inspired na ulit ako magsulat. 
Para sa mga umaasa at nagpapaasa.  Basahin nyo to.  Makarelate kayo.  
😂😂😂