ProvincialGirl and CityBoy(editing)

PART 23

_______
_______
_______

"Tapos ka na?", sarkastik niyang sabi at nagroll eyes pa.

Aba't bakla to ah...

"Seriously Blake? Ano ba talagang nangyayari sa yo ha?", I used my normal tone trying to hide the cracking inside of it.

Gusto ko na kasing umiyak eh... BWISIT diba?

We stayed silent for almost a minute.
"Cylin. Im sorry.. im sorry.. sa lahat. Lalo na ngayon. Hindi ko kasi alam ang gagawin eh" he said. Pero wala akong naintindihan.
Nanatili akong nakayuko .

"Aah..", lumabas si Blake sa kotse at iniwan ako sa loob.

Hindi ko rin kasi alam ang gagawin at sasabihin eh.
Mabuti na lang at pumasok siya ulit.

"Did you forget me already?", tabkng niya.
Nagtaka ako.

"Hindi ako ,IKAW", direktang saad ko na ikinabigla naming dalawa. Tiningnan ko siya na ngayo'y nakatitig na rin sa akin.

"Im sorry", ayan na naman ang sorry na yan. Wala namang magagawa ang sorry sa pinaramdam niyang lungkot. Nothing change. Naiinis na ako sa sorry niya.

"When we went to U.S maraming nangyari and all of it wala akong ginusto pero anong gagawin ko its my family who is pushing me. I can't fight back cause im alone. Wala akong kakampi. I thought mom and dad will help me in that b*llsh*t family tradition.", walang prenong saad ni Blake ramdam ko ang galit niya sa ano mang nangyari .

Pero nanahimik pa rin ako at hinihintay na matapos niyang ipaintindi sa akin ang lahat lahat. Im not like the others who were afraid to know the truth kaya... im doing my best to stay calm and wait for the clarification.

"I decided to change for the best of us"

"No.. walang tayo", I corrected him. Dito rin kasi ako nalilito. Porke mahal ko siya, porke nagkasama na kami at maraming pinagdaanan ay nakalimutan kong we are still a merely strangers. We don't have the right words to describe our past kasi
wala naman kaming inaamin.

"Cylin..", nakaramdam ako ng lungkot sa pagbigkas niya sa pangaln ko na tila nagmamakaawa.

"Wala namang namamagitan sa atin diba? Pero naguguluhan ako kung bakit nandito tayo sa puntong ito. Why do you need to explain and qhy am i here waiting for your explanation? Ano 'to?", wala na akong nagawa kundi ilabas ang katanungang nabuo pa noon sa utak when he left me. Umiling-iling si Blake tila nasaktan at hindi makapaniwala.

Pareho lang tayo Blake. Hindi ako makapaniwalang nangyayari ito sa atin.

"DAMN! Cylin... I love you... thats it... I don't want to explain! Hindi ko lang lang alam kung paano ko sasabihin na MAHAL KITA. MAHAL NA MAHAL bago mahuli angang lahat.", nabigla ako sa pagtaas ng boses ni Blake at the same time ang inamin niya..

What? Ano na? Ano ba?

Hindi ko alam kung anong iisipin. This is nuts!

The familiar hear beat arises again that made me more confuse and crazy as hell.

"I love you Cylin. And im so stupid.. Too stupid for not showing you in the first place how much I Love You!!! STUPID Me ,isn't it? Hahaha" napasabunot si Blake sa kaniyang buhok habang sinasabi ito. Tila hindi rin siya makapaniwala sa sarili.

Samantalang ako, hindi ako makahinga. Nabibingi na ako sa malakas na tambol ng dibdib ko. Ayaw kong tumugon sa sinabi ni Blake dahil masyadong hindi kapani-paniwala.

Mahal niya rin ako? So am i. Pero bakit.. bakit hindi ako masaya.. Bakit malungkot ako na ngayon niya lang sinasabi habang ang kinikilos niya kumakailan lamang ay tila wala siyang pakialam sa akin. Naguguluhan na ako. Ang yakap, ang limitang oras na pag-uusap namin na hindi inaasahang tungkol sa amin ang gustong pag-usapan , ang malayong malayo na ugali niya dati na ipinapakita niya sa akin sa school at ang pagsalubong niya sa akin bilang isang hamak na schoolmate o hindi kilala...tapos..tapos ngayon.. ano itong inaamin niya? Bakit niya ito sinasabi?

Lumabas ako sa kotse at nagsimula na namang lumabas ang butil ng mga luha. Naglakad ako dahil hindi ko alam ang gusto kong gawin at isipin. Hindi ko nga alam kong nasasaktan ako ngayon o masasaktan ako pag lumapit ako kay Blake. HINDI KO ALAM!!

Naririnig ko ag sarili ko na umiiyak habang naglalakad sa daan. Lakad lang ako ng lakad trying to find the answer at the deepest pit of my brain.

"CYLIN!!", tawag ni Blake sa akin. Hindi ko siya nilingon. Nakakabigla ang lahay ng nangyayari ngayon. Gaya lamanh ng phenomenon na big biglang luamalabas o nangyayari sa panahon.

"CYLIN", tinawag niya ako ulit pero hindi ko siyan nilingon o huminto man lang. Gusto ko munang mag-isip. At gusto ko ring isiping mabuti kung ano ang nangyayari ngayon.

Ito na nga ba ang sinasabi nilang Nauna ang puso kesa utak.

Tinawag ako ulit ni Blake and this time alam kung malapit lang siya. Sinusundan ako.

"Pls. Cylin..." I burst out tears when he finally hug me kaya't huminto ako sa lakad at hinayaan si Blake na yakapin ako. Bakit pa ako papalag kung sarili ko mismo ay hindi ko masuri at nawalan ng lakas.

"I love you", bulong ni Blake. Napapikit ako habang patuloy na bumabadya ang mga luha ko. My heart is still pounding so hard at unti-unting nawawala ang lahat ng bumabagabag sa akin. I feel comfort. At sa yakap ni Blake, payapa na ang lahat lalo na sa isipan ko. Pakiramdam ko'y nasa isang mahimbing akong tulog.

_________
_________