In de ban van een loverboy✔

Hoofdstuk 17

De volgende morgen werd ik wakker. Ik had helemaal niet kunnen slapen, want Simon was nog steeds niet gevonden. Een van de agenten kwam me van mijn kamer halen om te eten. Ze hadden een uitgebreid ontbijt voor me klaargemaakt, op dat moment maakte me dat helemaal niks uit ik wilde gewoon dat Simon gevonden werd. Er kwam een agent naast me zitten en die zei dat ze mijn vader hadden gebeld. (Fijn dat kon ik ook nog wel hebben, een vader die me toch niet mag). Hij zou over een paar uur langskomen. Ik kreeg weer tranen in mijn ogen, ik wilde hem helemaal niet zien. De politieagent zei dat er niks was om bang voor te zijn. Ze zouden in de buurt blijven, zodst hij me helemaal niks aan kon doen.

14:20
Ik zat in een kamertje met allemaal agenten om me heen. Er ging een deur open en mijn vader kwam binnengelopen. Hij wilde me een knuffel geven, maar ik sloeg af. Hij vertelde me dat hij me heel erg gemist had, dat het hem heel erg speet voor wat hij gedaan had en alles zou doen om het goed te maken. Ik zei niks en de agenten liepen weg om ons wat privacy te geven. Mijn vader bleef maar zeggen hoeveel het hem speet. Ik bleef stil, maar na een paar minuten begon hij te gillen. Ik barste uit in tranen en zei: "JE HEBT ME JAREN MISHANDELT EN NU VERWACHT JE DAT JE HET ZOMAAR GOED KUNT PRATEN. IK BEN BANG VOOR JE IK DURF NIET MEER ALLEEN MET JE IN DE BUURT TE ZIJN EN JA OP DIT MOMENT BEN IK OOK BANG IK LOOP LIEVER WEG EN ZIE JE NOOIT MEER TERUG". Er ontstond een dodelijke stilte. Mijn vader maakte zijn handen tot een vuist en pakte me bij mijn kraag. Zijn vuist kwam steeds dichterbij mijn gezicht, maar net op het einde liet hij me los en liep hij de deur uit. Ik zakte in elkaar en begon weer te huilen. Een politieagent kwam binnengelopen en ging naast me zitten. "Waarom hebben jullie me alleen met hem gelaten dat zouden jullie niet doen" zei ik. Ik liep de deur uit en ging naar mijn kamer. Ik zette de tv aan om wat tot rust te komen.