Forgotten Love

Chapter 22

It's happening again.

My world's spinning. Everything's crashing down all at once. Nandilim ang paningin ko. I... I can't breathe.

"Kath?" Rinig ko ang pag aalala sa boses ni Daniel. He took a step closer to me pero tinaas ko ang kamay ko para pigilan siya.

Umiling ako. "Wag."

Nakita ko ang sakit na gumuhit sa kanyang mukha pero hindi ko ito pinansin. I try to steady my balance as I gasp for air.

Nakakaalala na siya... naaalala na niya.

Oh God, he remembers. 

Binalik ko ang tingin ko sa kanya. My brows furrowed, my eyes filled with tears. 

"How..." Halos hindi ako makapagsalita dahil sa mga hikbi ko. "How dare you..."

"Kathryn, I--"

"How dare you!" Sigaw ko.

Wala na akong pakealam kung marining nila Mama Karla o ng mga kapitbahay. Wala na akong pakealam sa kahit na ano.

"Paano mo nagawa sa akin 'to?" I whispered.

I can't take it. Hindi ko na kaya. 

The darkness... I feel it coming closer to me. It's gonna take me. It's taking me.

"Kathryn!" 

In an instant, nandito na si Daniel sa tabi ko. Sinalo niya ako para hindi ako humampas sa kalsada. Ni hindi ko nga namalayan na nahuhulog na pala ako.

Daniel sat down with me still trapped in his arms. I held his hand as tight as I can because if I dont, Im afraid he'll slip away... or I will.

"Paano..." Hindi ako makahanap ng lakas para ituloy ang sasabihin ko.

Humigpit ang yakap niya sa akin at naramdaman kong may tumulo sa balikat ko. Naglakas loob akong tignan siya and he's crying. Oh God, he's crying. Napaawang ang bibig ko.

"Im sorry." Hikbi niya.

I looked away. "You're sorry? Sinaktan mo ang pamilya mo, ang mga kaibigan mo? Sinaktan mo ako? Niloko mo kami, Daniel... pinaikot ko kami. Niloko mo ako. How could you?"

"Hindi ko alam kung paano sabihin sa inyo ang totoo." Mahina ang boses niya. 

Lumuwag ang hawak ko sa kamay niya habang lalong humigpit ang yakap niya sa akin.

"I didn't want to hurt anybody... especially you... I didn't want to hurt you..."

"But you did." Iyak ko. "You hurt mama, you hurt me. Damn it, Daniel, you hurt me!"

And suddenly, my fists were flying everywhere. I was kicking and punching the air. Daniel refuses to let me go.

"Stop it, Kathryn! Im sorry!"

"Bullshit! You're sorry? Bullshit!"

Binaon niya ang mukha niya sa balikat ko. I felt his tears. I felt his sobs.

"I didn't want to lose you." He whispered. 

Natigilan ako. Hinawakan ko ang pisngi niya at pilit siyang pinaharap sa akin.

"Pero iyon ang nangyayari... little by little, you're losing me."

"I know and I didn't mean to." Nanginginig ang boses niya.

I wrapped my arms around his neck and hugged him back. Paulit ulit niyang binubulong ang mga salitang "Im sorry" pero hindi ko magawang sabihin na okay lang.