"ဒီေန႔လိုက္မယ္..."
"Ok ပြဲမ႐ွိေတာ့ အေပ်ာ္တမ္းပဲေဆာ့မွာ သိပ္မၾကာပါဘူး"
"အင္းပါ... လိုက္မယ္ဆို..."
"လိုက္မယ္ဆိုလဲ လိုက္ေလ..."
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရပီးမွ Luhan
ခြင့္ျပဳႏိုင္တယ္..
တကယ္ဆိုေခၚမသြားခ်င္...
အထူးသျဖင့္ Wu YiFanနဲ႔ေတြ႔ႏိုင္ေသာ
ေနရာေတြ.....
သူနဲ႔မေတြ႔တာ တပါတ္ေလာက္႐ွိပီ....။
ေဖေဖေတာင္အရင္တိုင္း အလုပ္ျပန္ဝင္ေနပီ...။
သာမန္အတိုင္း လည္ပါတ္ေနေပမယ့္
က်ေနာ္ တစ္စံုတစ္ရာ
မေပးဆပ္ရေသးဘူးေလ......
က်ေနာ္ ျပံဳးျပဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူ႔ဆီကအျပံဳးမရသျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရသည္....
ျပန္လည္မျပံဳးျပပဲ ေငးၾကည့္ေနေသာ
သူ႔အၾကည့္ေတြမွာ နာက်င္ျခင္းေတြ
ပါဝင္ေနခဲ့သည္...
သူထူးဆန္းေနသလိုပဲ...
ကိုကိုနဲ႔တြဲထားေသာ လက္ကို သူလွမ္းအၾကည့္မွာ
ထိုလက္ကိုျဖဳတ္မိေတာ့မလို ျဖစ္သြားရသည္....
Park Chanyeol ႐ူးသြားပီလား...
က်ေနာ့္ေၾကာင့္ သူနာက်င္မွာ ဘာလို႔ေၾကာက္ေနမိတာလဲ...
"မၾကည့္... မၾကၫ့္ခ်င္ေတာ့ဘူး...
အျပင္ကေစာင့္ေနမယ္..."
"ခုနက ၾကည့္ခ်င္လို႔ဆို..."
"ရတယ္ ဂီတခန္းဘက္မွာ သြားၾကည့္ေနမယ္.."
"Chanကလဲကြာ..."
Luhanစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားသည္...
က်ေနာ္ကို အသင္းသားေတြေတြ႔ပီးပီဆိုေတာ့
မကန္ပဲ ျပန္လွည့္သြားလို႔မေကာင္းဘူးေလ...
Chanyeolမ်က္ႏွာေလးၾကည့္မိေတာ့
စိတ္႐ႈပ္ေနသလိုမို႔ က်ေနာ္ပဲအေလ်ွာ့ေပးလိုက္ရသည္....
က်ေနာ္တို႔ႏွေယာက္ၾကား သူေနရခက္ေန႐ွာတာ...
"သြားေလ... ကိုကိုလိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး...."
