De verdwijning van een gepest meisje

Hoofdstuk 4

Er klinkt gegil van Marije. Nina's hart gaat tekeer. Ze kan moeilijk geloven wat ze net gezien heeft. Ook Bart lijkt het niet te beseffen.
'Dit is niet goed', zegt hij. 'Dit is echt niet goed. We moeten hier weg. Ze moeten ons misschien ook hebben.' Nina schrikt. Ze weet even helemaal niets meer, dus ze volgt Bart naar de fietsen. Marije en Iris rennen ook mee. Samen fietsen ze nog een klein stukje, maar dan rijden ze allemaal naar hun eigen huis. Het stukje dat Nina alleen moet fietsen vindt ze vreselijk. Bij elk geluid kijkt ze achterom. Ze veegt een traan van haar wang. Wat er net is gebeurd is onwerkelijk. Met een, nog steeds, sneller kloppend hart komt ze aan bij haar huis. Als haar moeder haar zo ziet, dan kan ze toch niet zeggen dat er niets aan de hand is? Zij kent haar te goed. Ze zal zich zorgen maken en misschien wel de school bellen om te vragen wat er gaande is. Dit kan ze niet langer verzwijgen. Haar moeder moet het weten. Zal ze zich dan beter voelen? Snel zet ze haar fiets in de schuur en rent naar de deur. Als ze het huis binnen komt, blijft ze stokstijf staan. Het lijkt alsof haar hart nu stilstaat en er geen zuurstof meer is. Haar moeder staat te zoenen met een onbekende man. Als ze door hebben dat Nina binnen is, stoppen ze meteen.
'Oh, eh. Lieverd. Net op tijd. Of, nou ja...' Ze merkt dat haar moeder begint te stotteren. 'Ik wilde je verrassen. Dit is Menno. Menno, dit is Nina.' Het lijkt alsof ze in shock is. Ze kan moeilijk reageren. Nog net schudt ze zijn uitgestoken hand. Als ze naar de tafel kijkt, ziet ze dat die netjes gedekt is met drie borden. Weer kijkt ze naar haar moeder en de man. De man waarvan ze net gehoord heeft dat hij Menno heet. En de man die net met haar moeder stond te zoenen.
'Zeg je niks?' vraagt haar moeder.
'Nee.' Meer kan ze niet zeggen. Ze voelt zich nog vreselijker dan vijf minuten geleden. 'Hoe kun je dit nou doen?'
'Wat bedoel je?' Haar moeder kijkt haar verbaasd aan.
'En maar tegen mij roepen dat ik moet zeggen wat er aan de hand is. Maar kijk naar jezelf.'
'Wij wilden je het vandaag vertellen.'
'Wij? Er is een wij?' Ze kijkt haar moeder met tranen in haar ogen aan. Ze voelt zich verraden, al kan ze niet precies uitleggen waarom. Er knapt iets in haar hoofd. 'En dan zeg jij tegen mij dat we nooit meer praten? Jij bent daar de oorzaak van hoor, niet ik! En weet je waarom? Omdat je alleen maar met jezelf bezig bent. In mij heb je helemaal geen interesse!' Ze rent naar boven.
'Nina!' hoort ze haar moeder nog roepen, maar ze heeft helemaal geen zin om nog naar haar te luisteren. Huilend ploft ze neer op haar bed. Ze voelt woede en verdriet tegelijk. Het doet iets om haar moeder met een man te zien. En ze vindt het erg dat ze nu niet bij haar terecht kan. Zij is blijkbaar met hele andere dingen bezig. Geen aandacht voor haar eigen dochter. Ze haalt haar mobiel tevoorschijn en leest de berichtjes in het groepsgesprek.
--
Iris
Leo?
Marije
Denk je dat hij kan antwoorden?
Iris
Hij heeft zijn mobiel toch bij zich?
Marije
Wat als hij net als Saskia...
Nina
Nee, daar moeten we niet aan denken. Leo, geef alsjeblieft antwoord als je dit leest.
Bart
Leo?
--
Het blijft stil. Geen gehoor van Leo. Nina legt haar mobiel weg en zucht. Hoe kan het ooit zover zijn gekomen? Ze denkt aan Leo. Wat moet hij bang zijn? Als zij zomaar in een busje wordt getrokken, zal ze doodsangsten uitstaan. Ze heeft geen idee wie dit doet en waarom diegene dit doet. Wat moeten ze met Leo? Als hij nu gewoon antwoord geeft, dan wordt ze wat rustiger. Hoe kunnen ze nu naar huis zijn gegaan? Hoe kan ze naar Bart hebben geluisterd? Hij denkt alleen maar aan zichzelf. Zolang hij maar veilig thuis zit. En zij gaat gewoon mee in zijn plan. Zij is ook gewoon naar huis gegaan zonder Leo te helpen. Haar berichttoon klinkt.
--
Bart
Het blijft stil...
--
Ja, dat merkt ze zelf ook wel. Hij geeft geen antwoord. Ondertussen wordt er op de deur geklopt. Haar moeder komt haar slaapkamer binnen met een bord eten in haar hand.
'Ik dacht, misschien wil je hier wat eten.'
'Hier? Op mijn kamer? Dat mag toch nooit.'
'Nee, maar...'
'Maar nu kun je ongestoord met Mannes eten.'
'Menno heet hij. Ik wil niet dat je zo'n grote mond opzet.'
'Nu mag ik ook niet meer mijn mening geven?'
'Ik weet niet wat er met je aan de hand is, maar je moet nu normaal gaan doen.' Dit maakt haar nog bozer.
'Ik moet normaal doen? Wie staat er beneden nou een vreemde man af te lebberen?'
'Het is geen vreemde man. Ik wilde je vanavond vertellen dat we samen zijn.'
'Samen zijn? Ken je hem al zolang dan zonder dat ik er ooit iets van gemerkt heb? En wat betekent dit voor mij? Dat ik voortaan op mijn kamer moet eten?'
'Nu ben je echt onredelijk.'
'Ja, ik ben weer onredelijk. Ik heb het allemaal gedaan.' Haar moeder zucht.
'Goed, dit kan geen normaal gesprek worden.'
'Nee, ga maar naar hem toe.' Haar moeder blijft nog een tijdje staan, maar ze kijkt haar niet aan. Ze zet het bord eten op haar bureau en verlaat dan de kamer. Nina veegt een traan weg, maar probeert zich verder in te houden. Ze wil niet huilen. Dat heeft ze genoeg gedaan. Als ze naar het bord kijkt, ziet ze dat er spaghetti op ligt. Dan begint ze wel te huilen. Spaghetti is haar lievelingseten en haar moeder weet dat. Ze heeft het speciaal voor haar gemaakt. Hoe lekker ze het ook vindt, ze kan het nu niet eten. Geen hap kan ze door haar keel krijgen. Ze ploft neer op haar kussen en sluit haar ogen. Haar hoofd bonkt. Het zit helemaal vol met gedachten. Toch valt ze even weg. Na een tijdje wordt ze wakker van de berichttonen van haar mobiel. Ze leest ze snel.
--
Leo
Niks aan de hand!
Iris
Leo!
Bart
Hoezo niks aan de hand? Man, wat is er gebeurd?
Marije
Hebben ze je gehersenspoeld?
Leo
Nee, ze hebben me alleen bang gemaakt.
Iris
Hoe dan?
Leo
Door te zeggen dat we geen spelletjes moeten spelen.
Bart
Het waren er dus meer? Herkende je iemand?
Leo
Nee, ze hadden donkere kleding aan. Ik weet niet of de chauffeur erbij hoorde, maar die andere was een jongen. Ik herkende zijn stem niet.
Nina
Dus het is niet iemand uit de klas?
Leo
Volgens mij niet.
Bart
En daarna lieten ze je weer gaan?
Leo
Ja.
Bart
Waarom antwoordt je dan nu pas?
Leo
Mijn batterij was leeg, ik moest mijn fiets nog ophalen en daarna ben ik nog naar mijn oma geweest.
Bart
Man, je snapt toch wel dat we je allemaal berichten hebben gestuurd?
Leo
Betekent dit dat je bezorgd om me was, Bart?
--
Nina krijgt een lach op haar gezicht. Ineens kan ze het weer. Wat een opluchting dat er niks ernstigs gebeurd is. Maar toch heeft ze nog genoeg vragen.
--
Nina
Waarom liep je het park uit?
Leo
Omdat dat mij gevraagd werd via een berichtje. Dus deed ik dat.
Marije
Oh! Dat snapten we al niet.
Nina
Maar je weet nog niks over Saskia?
Leo
Nee, helaas niet. Ik ga ook nooit meer als lokaas bij de wereldbol staan. Maar ik praat jullie morgen verder bij. Ik ben moe!
Nina is ook moe. Het gedoe met haar moeder staat haar nog wel in de weg, maar nu ze weet dat Leo veilig is kan ze waarschijnlijk wel weer goed slapen.

De volgende morgen probeert ze haar moeder te ontwijken. Heel stil pakt ze wat broodjes uit de keuken en verlaat het huis. Op school spreekt ze met haar vrienden af bij de fietsenstalling.
'Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar wat ben ik blij om jou te zien', zegt Marije tegen Leo die als laatste aan komt lopen.
'Gaat het met je?' vraagt Iris.
'Ja hoor, het gaat prima.' Bart legt een hand op de schouder van Leo.
'Vertel ons nou precies wat er is gebeurd.'
'Dat weten jullie toch al?'
'Nee, we weten nog niet alles. Je kreeg een berichtje, toen liep je naar de uitgang van het park. En daar werd je in een busje getrokken.'
'Ja.'
'En toen? Zeiden ze toen meteen iets?'
'Nee, de één hield zijn hand voor mijn mond terwijl de ander reed.'
'En toen?' Nina merkt dat ze steeds nieuwsgieriger wordt.
'En toen stopten we even later. Hij haalde zijn hand voor mijn mond weg en begon op een lage toon te praten. Hij zei dat we geen spelletjes met hem mochten spelen, want anders gaan er veel ergere dingen gebeuren.'
'Je bent gewoon bedreigd', zegt Iris. 'We moeten dit echt wel serieus nemen.'
'Dat doen we toch ook?' reageert Bart. 'Hij zegt wel dat wij geen spelletjes mogen spelen, maar hij speelt met ons. En dat mag wel? Hij trekt jou in een busje, hij vraagt Nina alleen in het bos te lopen en laat ons zo'n speurtocht doen.'
'Maar het gaat hier wel om levens', zegt Nina. 'We weten nog steeds niet wat er met Saskia is. En of ze nog leeft.'
'Heeft hij daar echt niks over losgelaten?' vraagt Bart verder. Leo schudt zijn hoofd.
'Dit is het enige wat hij gezegd heeft en daarna heeft hij mij er weer uitgegooid.'
'Ik snap dan nog niet waarom je ons niet meteen gebeld hebt.'
'Dat heb ik toch al gezegd? Mijn batterij was leeg. En ik ging naar mijn oma, want die woont dichtbij het park.'
'Durfde je niet meer naar huis te fietsen?' vraagt Marije. Leo laat zijn hoofd zakken. Meteen voelt Nina zich weer schuldig. Ze hebben hem moeten helpen.
'Sorry dat we er niet voor je waren.'
'Aah, joh. Dat geeft niet. Jullie wisten ook niet waar ik mee naartoe werd genomen en voor hoelang. Gelukkig is het goed afgelopen.'
'Ja. Maar wat is ons plan nu?' Marije kijkt vragend naar Bart. Alsof hij gelijk weer een antwoord heeft. Dat is ook eigenlijk zo.
'We gaan gewoon door. Alsof we nu gaan afhaken.'
'Heb je dan niet gehoord wat Leo net zei?' vraagt Nina. 'Volgende keer kan het veel slechter aflopen.'
'Hij maakt ons bang. Hij is er niet echt toe in staat.'
'Wil jij dan volgende keer het lokaas zijn?' Het maakt haar boos. Bart neemt zoveel de leiding dat het ten koste gaat van andere mensen. Ze kijkt naar Leo. 'Jij bent het hier toch niet mee eens?'
'Ik wel', zegt Marije. Nina rolt met haar ogen. 'Ik ben het wel met Bart eens. We moeten uitzoeken wie dit doet en wat hij gedaan heeft met Saskia.'
'Jij dan Leo?' Ze vindt het belangrijk om te weten.
'Ik weet het niet. Het geheim wordt nu zo groot. Misschien moeten we het vertellen?'
'Wat?' roept Bart uit. 'Hebben ze je in dat busje wel gehersenspoeld? Wil je de bak in?'
'Nee, maar denk aan Saskia. Wat als zij ook in zo'n busje is gegooid? Wat als zij er niet meer uit is gekomen?'
'Dan had je haar wel gezien, toch?' reageert Marije onnozel. Leo zucht.
'Ik bedoel... Misschien is zij nog in handen van hem. Dan kunnen wij haar helpen.'
'Door haar te vinden, ja. Ik wil niet in de gevangenis terecht komen voor iets dat ik niet heb gedaan. We worden er ingeluisd, heb je dat nou nog steeds niet door?' De bel gaat. 'We hebben het er later nog over. Ze lopen de school binnen. Op naar de eerste les.

En de eerste les is CKV (Culturele kunstzinnige vorming). De les waar ze een belangrijk eindproduct maken. Nina is nog niet veel verder met haar nummer, maar daar krijgt ze deze les de kans voor. Roan zit voor haar, dus ze kan zich mooi laten inspireren. Hij maakt een film. Dat vindt ze zo leuk. Leo zit naast hem. Hij maakt als eindproduct een nummer met zijn band. Marije is druk bezig met fashion en make-up. Zij maakt een vlog met haar laatste modetrends en beautytips. Van Bart weet ze dat hij iets met een collage van auto's gaat doen. Hij is een echte fan van racewagens en spaart daar van alles van. Maar echt zijn best voor dit vak doet hij niet. Het interesseert hem niet, ook al is het heel belangrijk voor het eindcijfer. Iris is er juist wel heel goed mee bezig. Zij maakt een tijdschrift van haar hele leven. Een biografie van zichzelf met allemaal weetjes en foto's. Heel creatief. Ze slaat haar schrift open en kijkt naar de twee zinnen die ze nog maar heeft.
Met mijn ogen gesloten doe ik mijn best om je te zien.
Niemand die mijn ogen van je af kan wenden. Niemand die het mij eerder liet inzien.
Ze probeert verder te schrijven.
Jij bent groot. Maar niemand ziet het.
Niemand ziet het zoals ik het zie. Jij bent groot. Groter dan men ooit had kunnen denken.
Ik zou willen dat ik jouw kracht had.
Want jij bent groot.
De hele les heeft ze over deze zinnen gedaan. Het is moeilijk, maar het voelt goed. Ze kan haar emoties kwijt. Roan draait zich om en lacht naar haar. Meteen maakt haar hart een sprongetje. Is hij de grote inspiratiebron voor haar teksten? Ze beseft dat ze daar de hele les niet eens over heeft nagedacht. Gaat deze tekst wel over hem? Of gaat het over iemand anders?

Nina vindt dat de lessen ontzettend langzaam voorbij gaan, maar als het zover is kan ze haar geluk niet op. Bij de fietsenstalling staat Roan op haar te wachten. Even wil ze dat ze de tijd stil kan zetten. Dan kan ze hem bekijken. Zijn mooie bruine ogen, zijn brede lach, eigenlijk is hij helemaal mooi. Maar het is een beetje stom om de hele tijd naar hem te zitten staren, dus loopt ze heel normaal naar haar fiets en gaat naast hem staan.
'Ben je er klaar voor?' Ze knikt. Opeens voelt ze zenuwen en op de weg naar zijn huis kan ze moeilijk normaal reageren. Elke keer struikelt ze over haar woorden. Helemaal als ze in zijn ogen kijkt. Maar als ze bij hem thuis komt, dan is ze onder de indruk en kan ze haar zenuwen loslaten. Zijn kamer hangt vol met filmposters en eigenlijk alles wat met film te maken heeft. In de hoek staat een statief met een grote camera erop. Op zijn bureau ligt nog een camera, maar dan wat kleiner. Daarnaast staat zelfs nog een webcam. Ze kijkt haar ogen uit.
'Ja, het is een beetje een uit de hand gelopen hobby. Dat geef ik toe.' Ze lacht.
'Ik vind het leuk. Kan ik een stukje van je film zien?'
'Ik moet het nog monteren.'
'Oh, dan kan ik het nog niet zien?'
'Liever niet. Ik wil graag het beste van het beste laten zien.' Ze knikt.
'Ik snap het. Zo denk ik ook over mijn nummer. Ik heb vandaag wel weer wat geschreven, maar ik wil dat het perfect wordt, dus ik blijf maar denken.'
'Precies, dat heb ik ook. Ik denk dat dat juist een goede eigenschap is. Ik ben heel benieuwd naar jouw nummer.' Ze moet nog niet denken aan het moment dat ze het nummer gaat spelen. Hij zal ook in de zaal zitten en naar haar kijken. Ergens hoopt ze dat hij haar dan heel leuk gaat vinden, dus daar moet ze het voor doen. En voor het cijfer natuurlijk, dat is ook belangrijk.
'Zullen we beginnen?' Hij neemt plaats op zijn bed en gooit wat kleren aan de kant. Ondertussen gooit hij een paar schoenen op de grond. Hij klopt op de plek naast zich. Ze gaat zitten terwijl ze die schoenen op de grond bekijkt. Het zijn zwarte sportschoenen met een witte zool. Maar vooral de veters vallen haar op. Aan de ene schoen zitten feloranje veters met zwarte streepjes erop en aan de andere schoen zitten felgele veters.
'Mooie schoenen.'
'Oh, bedankt. Die komen ook voor in mijn film.'
'Je probeert er echt iets moois van te maken, hè?'
'Absoluut. Jij toch ook?'
'Ja, ik steek er ook veel tijd in, maar niet iedereen doet dat.'
'Nee, klopt. Jammer is dat. Ze mogen wel een voorbeeld aan ons nemen.' Hij stoot met zijn schouder tegen haar schouder. Haar wangen worden rood.
'Kom, nu gaan we echt beginnen', lacht hij. 'Voordat we het vandaag ook niet af krijgen.' Hij pakt het opdrachtenpapier erbij en ze beginnen aan de laatste opdrachten. Het samenwerken gaat heel goed. Voor ze het weet hebben ze het af en stiekem vindt ze dat jammer. De tijd gaat veel te snel. Gelukkig vindt hij dat ook.
'Misschien kunnen we nog eens een andere keer iets afspreken?' Als hij dat vraagt, krijgt ze een glimlach op haar gezicht. Meteen knikt ze. Natuurlijk wil ze dat.

Op de weg naar huis voelt ze zich helemaal blij. Niets of niemand kan dat gevoel meer wegnemen. Maar dan komt ze erachter dat dat wel kan, want ze is thuis.
'Nina?' hoort ze haar moeder zeggen. Tijd voor een preek, denkt ze. 'Kom eens? Ik wil even met je praten.' Met tegenzin loopt ze naar de eetkamer. Daar zit haar moeder klaar met twee borden pasta.
'Waar is je Mannes?' De zucht van haar moeder is duidelijk te horen.
'Doe niet zo flauw. Kom even zitten.' Stap voor stap maakt ze haar weg naar de tafel. Daar schuift ze aan. In haar ooghoeken ziet ze dat haar moeder haar aankijkt, maar ze kijkt niet terug. Het ergste vindt ze nog dat ze stil blijft totdat zij iets zegt.
'Nina.'
'Wat wil je nou dat ik zeg?'
'Dat je onredelijk was.' Ze kan haar oren niet geloven. Nu is het allemaal haar schuld?
'Ik snap niet dat je dit kunt zeggen.'
'Dit verdient hij niet.'
'Mam, dit is ongelofelijk. Even dacht ik dat je je excuses ging aanbieden, maar dat was stom van me.' Nu pas kijkt ze haar moeder goed aan. Het valt haar ineens op dat haar halflange haren veel donkerder zijn. En haar lippen zijn roze.
'Ga jij maar lekker naar je Mannes toe.'
'Hij heet Menno, ik wil niet dat je zo over hem praat.' Ze staat op.
'Vond hij je niet mooi genoeg zonder je donkere haar en je roze lippen?'
'Hier voel ik me prettig bij. Waarom ben je niet blij voor me?'
'Je vond het niet nodig om mij dit allemaal te vertellen? Nee, want wat kan mij je nog eigenlijk schelen.'
'Nina, hou hiermee op.'
'Goed, ik hou op. Maar val me dan niet meer lastig en ga lekker naar hem toe.' Stampvoetend verlaat ze de kamer en rent naar boven. Daar ploft ze op bed met het plan daar voorlopig niet meer af te komen.

En dat doet ze ook niet. Het hele weekend blijft ze op haar kamer terwijl haar moeder op pad is. Ze vindt het wel prima. Liever dat ze de hele tijd weg is dan dat ze steeds haar kamer binnenkomt. Haar gedachten probeert ze zoveel mogelijk op haar nummer te storten. Daar heeft ze nu alle tijd voor.
Met mijn ogen gesloten doe ik mijn best om je te zien.
Niemand die mijn ogen van je af kan wenden. Niemand die het mij eerder liet inzien.
Jij bent groot. Maar niemand ziet het. Niemand ziet het zoals ik het zie. Jij bent groot. Groter dan men ooit had kunnen denken. Ik zou willen dat ik jouw kracht had. Want jij bent groot.
Maar weet dan niemand dat jij jij bent. Weet dan niemand dat jij geeft. Meer dan wie dan ook.
Ik zou willen zeggen, willen delen, willen praten over jou. Ik zou van de toren willen blazen waar jij bent. Ieder die dan kijkt zou moeten weten dat jij, dat jij het waard bent.
Ze heeft dan wel veel tijd gehad om het nummer te schrijven, het is nog lang niet af. De melodie moet ze grotendeels ook nog bedenken. Ze kijkt uit het raam terwijl ze over de tekst nadenkt. Het schrijft makkelijk als ze die zinnen ook echt meent. Er komt gevoel bij kijken en dat is wat een nummer ook moet hebben.<>