vervloekte zelfmoord

deel 1

De balkondeuren van de flat gaan open en er komt een meisje van een jaar of twintig naar buiten gelopen. Ze sluit haar ogen en laat de frisse buitenlucht door haar neusgaten naar binnen stromen. Als ze haar ogen weer geopend heeft, blijft ze nog even op het balkon staan. Het lijkt alsof ze diep in gedachten verzonken is, want ze staart wezenloos voor haar uit.

Wat doet het meisje in die flat? Tijdens de bouw ervan zijn er meerdere ongelukken gebeurd waarbij een aantal bouwvakkers zijn overleden. Hierdoor zijn ze gestopt met bouwen en sindsdien is er niemand meer in de flat geweest. Die flat hebben ze gewoon onafgemaakt laten staan midden van een open plek. De wijk die er omheen gebouwd zou worden is er namelijk ook nooit gekomen.

Het meisje is ondertussen weer naar binnen gelopen, waardoor ik mijn telescoop verder inzoom. Nu ik haar weer goed in beeld heb, worden mijn ogen groot van verbazing. Het meisje wat er net nog zo onschuldig uit had gezien, staat te schreeuwen. Ik versta niet wat ze zegt, daarvoor is de afstand tussen ons te groot. Haar gezicht is rood van woede, waardoor ze er nogal schrikwekkend uit begint te zien. Als ik zo naar haar kijk lijkt het net alsof ze met de geluidsgolven die door haar schreeuwen worden veroorzaakt, het gebouw wil laten instorten. Ik knipper even met mijn ogen en knijp daarna in mijn arm. Gebeurt dit wel echt? Is dit niet weer één van mijn vreselijke dromen? Wanneer ik besef dat deze vreemde gebeurtenis zich werkelijk voor mijn ogen afspeelt, komt er kippenvel op mijn armen te staan. Mijn handen beginnen te trillen en ik moet een paar keer diep ademen om weer rustig te worden. Mijn ogen worden opnieuw naar het kijkgat van mijn telescoop getrokken. Wanneer ik het meisje weer in beeld heb schiet ik van schrik een meter naar achter waarbij ik mijn telescoop om laat vallen. Dat meisje is gek! Het kan niet anders.