Leonardo Alexius Rivelio, also known as Leo. Isang multi-billionaire CEO. Palaging galit, nakakunot ang noo at tila ba palaging pinagsakluban ng langit at lupa. Normal na sa kanya ang sumigaw at sigawan ang mga empleyado niya. Hindi na yata mawawala...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Eris Mesina ↑↑)
KABANATA IV
Third person's point of view.
Naiinis na idinilat ni Leonardo ang kanyang mata. Naiinis siya dahil sa sikat ng araw na tumatama sa mukha niya.
"Fvck!" Inis niyang sabi. Napapikit siya ng mariin. Hinang-hina siya, para bang ginulpi siya ng sampung katao. Nananakit din ang kanyang katawan. Inaalala niya kung anong nangyari kagabi at bakit ganito kasakit ang katawan at ulo niya.
"Damn this headache!" Akmang babangon sana siya sa kama ngunit hindi niya magawa, para bang hindi niya kaya. Umupo siya't pumwesto sa gilid ng kama. Ilalapag niya na sana sa sahig ang kanyang mga paa ng may mapansin siya...hindi niya ito maabot.
kumunot ang noo niya. Bakit hindi niya maabot ang sahig?Sinubukan niya itong abutin ngunit hindi niya talaga kaya. Tiningnan niya ang kanyang paa at hinahanap kung ano ang problema.
"WHAT THE?!" Sigaw niya. Nanlaki lalo ang kanyang mga mata ng marinig ang boses niya. Sobrang liit ng boses niya, parang boses bata— ay mali boses talaga ng isang bata.
Ibinalik niya ang tingin niya sa paa. Maliit ang ito na siyang nagpagulat sa kanya. Nagtataka at naguguluhan na siya. Bakit lumiit ang boses niya? Bakit lumiit ang paa niya? Sunod niyang tiningnan ang kamay niya. Halos takasan siya ng lakas ng makita ito. Maski ang kamay niya ay maliit rin.
"What the fvck is happening?! What's happening to me?!" Aniya. Pinagsasampal niya ang sarili, umaasa na panaginip lang ang lahat.
Ngayon lang din niya napansin na wala siyang saplot. Sa pagkakatanda niya'y wala siyang ikinamang babae dahil nga bigla na lang sumakit ang ulo niya. Sinabihan pa nga siyang boring. Hinanap niya ang kaniyang cellphone at ng makita niya ito ay kaagad na tinawagan ang pinsan niya.
[What?]
"Puntahan mo ako!" Ang liit talaga ng boses niya. Kung dati ay magandang pakinggan ang malalim at nakaka-akit niyang boses, ngayon naman ay naiinis na siya. Bakit pang cute ang boses niya?!
[Who are you? bakit na sa'yo ang cellphone ng pinsan ko?!]
"Pumunta ka dito sa m-may VIP room ng Phoenix. Fvck! What's happening to me?!"
[Sino ka ba?]
Sinabunutan niya ang sarili sa sobrang inis. Hindi suya makikilala ni Kiro lalo na't nag-iba ang boses niya.
"I-it's me, your cousin!"
[Huwag ako, wala kang maloloko dito bata! Ibigay mo kay Alexius ang cellphone! snatcher ka ano?]
"It's me Kiro! Pumunta ka na lang dito sa Phoenix!" Sigaw niya bago ibaba ang tawag.
Nanginginig siya sa takot at kaba. Ano bang nangyayari sa kanya, bakit lumiit siya? Napapadyak siya sa inis.Tinalon niya na lang 'yong higaan. Halos bumagsak siya sa una niyabg hakbang, para bang hindi siya masyadong marunong maglakad. Napahinto siya nang mapadaan siya sa human size mirror.
