Κεφάλαιο 14

2.5K 301 8
                                    

«Ψέματα!» φωνάζω στο άντρα που στέκετε μπροστά μου και με κατηγορεί, «Είναι ψέματα! Ποτέ δεν λάδωσα κανέναν!».

  Πετάγεται από την πολυθρόνα και με κοιτάζει με μάτια βουρκωμένα. Τι υποκριτής. «Παραδέξου επιτέλους την αλήθεια! Σε είδα να δίνεις λεφτά σε εκείνον τον άντρα. Είσαι η δολοφόνος του Θεού Ηγέτη μας!».

    Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές και λέω με σιγανή φωνή: «Ξέρεις τίποτα για εμένα;».

   Στην αρχή με κοιτάζει με απορία, η περιέργεια φαίνεται στα γερασμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Έπειτα όμως, ισιώνει το καμπουριασμένο κορμί του και με κοιτάζει ευθεία μέσα στα μάτια με αποφασιστικότητα.

   «Ξέρω ότι είσαι μια δολοφόνος».

  «Λάθος, δεν ξέρεις τίποτα για εμένα. Δεν έχεις ιδέα ποια είμαι, ούτε τι έχω περάσει όλη μου τι ζωή» , λέω ανταποδίδοντας το έντονο βλέμμα, «Ξέρεις όμως πολύ καλά ποιος είναι ο δολοφόνος. Ξέρεις την ταυτότητα εκείνου που με οδήγησε πίσω από τα κάγκελα. Επίσης ξέρεις ότι είμαι αθώα». Τα ρυτιδιασμένα μάτια του με το ζόρι στέκονται πάνω στα δικά μου. Ξεροκαταπίνει ψάχνοντας να βρει λόγια για να αντεπιτεθεί.

       «Η αλήθεια θα λάμψει» απαντάει έπειτα από λίγο και σωριάζεται στην πολυθρόνα. Ο Γουίλ τρίβει το μέτωπό του και ρίχνει το σώμα του στην πλάτη της καρέκλας.

   «Καρίνα, κάθισε κάτω» λέει δείχνοντας την μαύρη πολυθρόνα με το στυλό του. Ρίχνω μια ματιά στον δικηγόρο μου και αφού μου κουνάει θετικά το κεφάλι, κάθομαι πίσω στο κάθισμα.

   «Θα περιμένουμε να παρουσιαστεί και ο δεύτερος μάρτυρας». Παίρνω μια βαθιά ανάσα και εύχομαι να μην είναι άλλος ένας ψεύτης που σκοπό έχει να με χώσει στη φυλακή.

   Λίγο προτού κατακεραυνώσω για δέκατη φορά τον ηλικιωμένο μάρτυρα, βλέπω το σκουριασμένο χερούλι της πόρτας να ανοίγει. Μέσα από το άνοιγμα ξεπροβάλει μια γυναίκα. Μια γυναίκα με κοντά, πυρόξανθα μαλλιά και βλέμμα που στέκεται επάνω μου με επιμονή. Μα κυρίως μια γυναίκα που έχω ξαναδεί.

   «Καθιστέ» λέει ευγενικά ο Γουίλ και της υποδείχνει την τρίτη πολυθρόνα, ανάμεσα σε μένα και τον πρώτο μάρτυρα, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει.

  Καθώς έρχεται προς το μέρος μου, σμίγω τα φρύδια και την κοιτάζω εξεταστικά. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτή η κυρία, είναι εκείνη που είχα δει στην παραλία όταν το είχα σκάσει από το σπίτι. Μπορώ ακόμη να θυμηθώ τα διαπεραστικά, γαλάζια μάτια της να καρφώνονται πάνω μου και να επεξεργάζονται την κάθε μου κίνηση.

Τα Τέσσερα Στοιχεία Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα