Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Πόσο μου λείπεις....

Έτρεχε πάνω κάτω ακούραστη, δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό σε ότι της είχαν αναθέσει, φέρνοντας τα πάντα εις πέρας και με μεγάλη γρηγοράδα, από φόβο μήπως και την απορρίψουν, μήπως και πάρουν κάποια άλλη και εκείνη μείνει για άλλη μια νύχτα παρέα με τους φόβους της.... Και έπειτα από μερικές βασανιστικές ώρες, δεν μπόρεσε παρά ν'ανασάνει με απέραντη ανακούφιση όταν είδε την προσωπάρχη να της χαμογελά. Αν σου χαμογελάσει τότε έχεις την δουλειά στο τσεπάκι! της είχε διαμηνύσει η Σιμόν μέσω διαδικτύου χθες βράδυ και δεν μπόρεσε παρά να την ευχαριστήσει νοερά για τη βοήθεια και τις πολύτιμες συμβουλές της.

Γύρισε και έστρεψε το βλέμμα της έξω, μακριά, πέρα από τον γιγάντιο ουρανοξύστη όπου στεγαζόταν η εταιρεία αυτή και θαύμασε ασυναίσθητα την υπέροχη θέα που απλωνόταν μπροστά της. Ο απέραντος ωκεανός δέσποζε στο βάθος της, δίνοντάς της μια δύναμη περίεργη που μάλλον πήγαζε από τις αναμνήσεις της δικής της πατρίδας. Εκεί όπου ο Θεός είχε χαρίσει απλόχερα όλες τις θάλασσες του κόσμου, την Ελλάδα....

Αναστέναξε για ένα δευτερόλεπτο αφηρημένη και έπειτα γύρισε ανασκουμπωμένη και πανέτοιμη για οτιδήποτε άλλο την χρειάζονταν. Όμως φαίνεται πως σ'εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή, είχε κριθεί το μέλλον της, καθώς τέσσερα ζευγάρια μάτια της ένευσαν συγκαταβατικά. Όλοι οι υπεύθυνοι για εκείνο το πόστο, από τον ανώτερο ως τον πιο μικρό ιεραρχικά, την χαιρέτισαν μ'εκείνο τον περίφημο νεύμα του κεφαλιού, που κάνουν οι Ιάπωνες, τόσο ανεπαίσθητο μα και τόσο τελεσίδικο την ίδια στιγμή, κάνοντάς την να πετάξει από τη χαρά της. Και εκείνη, που ήταν βέρα ελληνίδα και οι ήρεμοι τρόποι με την ευγενική συμπεριφορά δεν ήταν και τόσο στο DNA της, λίγο έλειψε να τσιρίξει από την χαρά της μπροστά σ'αυτό το ανέλπιστο νέο!

Υποκλίθηκε και αυτή ελαφρά με την σειρά της και έπειτα ακολούθησε όσο πιο πειθήνια μπορούσε την προσωπάρχη της μ'ένα χαμόγελο που έβγαινε από τα βάθη της ψυχής της, εκείνης που είχε καταστραφεί εδώ και έξι ολόκληρους μήνες...

Η σκέψη της άθελά της έτρεξε και πάλι αστραπιαία μες τις ξεχασμένες γωνιές του μυαλού της, εκεί όπου ταξίδευε χωρίς να το θέλει συχνά αυτούς τους τελευταίους μήνες φέρνοντας στην επιφάνεια το ψυχρό παρελθόν....Ένα παρελθόν που δεν ήθελε να θυμάται, μα δυστυχώς οι ατίθασες σκέψεις της διαρκώς της θύμιζαν λες και δεν είχε πια υποφέρει αρκετά....Κρύος ιδρώτας, πόνος στην καρδιά και απίστευτο κενό μέσα της ήταν αυτό που την κατέκλυζε κάθε φορά μα το είχε πια και αυτό συνηθίσει....Που θα πάει, θα φύγει κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα φύγει...σκέφτηκε και αναστέναξε ασυναίσθητα αλλάζοντας απότομα ύφος.