Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Λίζα, Τζόναθαν....

Εάν θέλετε να "νιώσετε" πραγματικά αυτό το κεφάλαιο, μια και πρόκειται ουσιαστικά για μια σύντομη περίληψη, νομίζω πως η παραπάνω μουσική είναι ιδανική!! Συνιστώ να την ακούσετε, πραγματικά...

Η Λίζα κοίταξε το ανοιχτό παράθυρο απέναντί της, με μάτια πρησμένα από το κλάμα και την πολύωρη προσπάθεια να υποκρίνεται, θαρρείς και τίποτε τραγικό δεν είχε φέρει τα πάνω κάτω στην ήρεμη, έως τώρα ζωή της. Σε πείσμα δικό της ωστόσο, ο κόσμος τριγύρω συνέχιζε και πάλι να υπάρχει, οι άνθρωποι να ξυπνούν ευδιάθετοι όπως κάθε μέρα, η φύση ν'ανθίζει γεμίζοντας με πολύχρωμα λουλούδια το γύρω τοπίο και ο ήλιος να φωτίζει το ίδιο θερμά και απλόχερα τις καρδιές όλων των ανθρώπων. Όλων....εκτός από την δική της...σκέφτηκε θλιμμένη, καθώς συνειδητοποίησε πως για εκείνη κάθε τι όμορφο είχε πλέον σβήσει. Έπρεπε από τώρα και στο εξής να ζει με τις αναμνήσεις και τις ενοχές της για τα όχι και τα όρια που δεν είχε βάλει στο χθες...

Ένας οξύς πόνος διαπέρασε την καρδιά της, όταν το μυαλό της έτρεξε και πάλι άθελά της στα γεγονότα. Είδε με τα μάτια της ψυχής της για άλλη μια φορά κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια του προσώπου της φίλης της, όταν την αντίκρισε έπειτα από εκείνη την φριχτή της πράξη, την αυτοκτονία...

Όταν ο πόνος και η αφόρητη έλλειψη του αρραβωνιαστικού της Λυδίας, που δύο μόλις μήνες πριν είχε πεθάνει σε τροχαίο ατύχημα, ήταν αρκετά για να οπλίσουν το χέρι της και να χρησιμοποιήσουν το χρόνια καλά κρυμμένο περίστροφο του πατέρα της.... Και είχαν γίνει τόσο γρήγορα όλα, που εκείνη έμεινε με την απορία αν μπορούσε να αποτρέψει κάτι και δεν το είχε κάνει... Και δεν υπήρχε τίποτε χειρότερο από αυτό! Να ξέρει πως, αν έδινε την απαραίτητη σημασία και προσοχή στα σημάδια που μαρτυρούσαν την θύελλα της καρδιάς της, αν έσκυβε από πάνω της σαν αληθινή φίλη και όχι σαν κάποια τυχάρπαστη περαστική, τότε ίσως η Λυδία να ήταν τώρα εδώ.....

Έκλεισε τα μάτια σφιχτά προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεχυθούν από ώρα σε ώρα, έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να σταματήσει το μυαλό της να σκέφτεται όπως τόσες άλλες φορές τις τελευταίες 24 ώρες, μα ήταν μάταιο. Για άλλη μια φορά ξέσπασε σε γοερά κλάματα, για άλλη μια φορά η σκέψη της έτρεχε στα πρόσφατα γεγονότα.

Είχαν γεννηθεί μαζί, είχαν μεγαλώσει και σπουδάσει μαζί, ήταν σαν κανονικές αδελφές....Και τώρα, έμενε μόνη για πρώτη φορά στη ζωή της μετά από εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια συνεχόμενης παρουσίας της....Και τώρα; Πώς συνεχίζω την ζωή μου τώρα χωρίς εσένα Λυδία; Ε; Αυτό δεν το σκέφτηκες; Πώς μου το έκανες αυτό; μονολογούσε κρατώντας αγκαλιά το αγαπημένο μαξιλάρι της φίλης της, λες και εκεί μέσα βρισκόταν η ψυχή της.