Untie Me Now

Nine

Maaga akong nagising kinabukasan medyo mabigat ang aking pakiramdam at masakit ang aking lalamunan siguro epekto ito ng madalas kong pag-iyak.
Sumilip ako sa bintana at nakita ko ang may kadiliman pang paligid. Nagpasya akong maligo na lang para maibsan ang namimigat kong pakiramdam.
Habang nasa banyo ako ay abala ang isip ko sa mga plano ko ngayong araw.

Napa palatak pa ako ng maalala ko na ilang araw na pala akong absent sa school. AWOL na ba ako? Patay!. Siguro tatawag na lang ako sa school office, pero shit paano? Hindi ko na maalala kung nasaan na ang selpon ko. Nadala ko ba? Ugghh.

Nagmamadali akong bumaba sa limang baitang ng hagdan sa labasan ng mansion and went straight to where I usually park my car, under the calachuchi tree.
Binuksan ko ito at hinalughog ang buong comparment nito para hanapin ang aking selpon. Wala. I even look at the backseat.

Nakatuwad ako habang sinisilip ang ilalim ng upuan ng sasakyan ng may pamilyar na tunog ang umalingawngaw sa loob ng sasakyan ko. I listen carefully para mahanap ko kung saan ito nag galing. Then it dawn on me na nasa ilalim ng passenger seat ng galing ang tunog I imediately stand up and went to the front para kunin ang selpon insakto naman pagkaabot ko nito ay ang pagtigil ng kung sino man sa pagtawag.

Mabilis kong tiningnan ang selpon ko to find out who called me. 67miss call, 15 text messages all from Anton. Nagmadali akong buksan ang kanyang mga mensahe.

AntonLove: Ano 'yon?
AntonLove: mag-usap tayo
AntonLove: asan ka? Magkita tayo.
AntonLove: asan ka,mag usap tayo please

Paulit-ulit lang ang text niya. He must have been so worried. Nagdesisyon akong puntahan siya sa bahay nila para makapag-usap kami. Ipapasok ko na sana ang selpon ko sa bulsa ng aking shorts ng tumunog ang alert message nito I instantly open it thinking that it was Anton but an unkown number appeared but still I read it.

+1928---: where the hell are you?

Tanong pa lang kilala ko na kung sino. But Im determine in going to Anton's place so I ignore his text.

Nakita ko si Anton sa labas ng bahay nila na nakaupo. Topless. His holding a mug, must be coffee.
I smiled when he saw me coming nagmamadali naman siya sa paglapit sa akin he hug me harshly pero hindi ako nagreklamo I understand his just worried. Hindi siya magkamayaw sa pagtatanong ng binitawan niya ako at pinaupo sa silya na katabi sa kanyang kinauupouan kanina.

"Ano ba ang ibig sabihin, I mean ano ba yon love?"
Totoo ba iyon? Magpapakasal ka kay señorito? Bakit?
Kayo ba? Dalawa kami? Wala akong naiintindihan. Ano ba ang nangyayari? May hindi ba ako alam? Akala ko tayo?" he bombered me with question.

Hinawakan ko ang kamay niya at tiningnan ko siya sa kanyang mga mata humihingi ako ng pang-unawa. Nagkunot siya ng noo sa akin. Hindi pa man ako nagsalita ramdam ko na masasaktan ko siya. Ako. Ang mga pangarap namin na binuo. I cleared my throat bago nagsalita dahil nagbabadya na ang aking mga luha.

"Anton, kailangan ko siyang pakasalan"

"Bullshit!" Hindi pa man ako nakatapos sa pagsasalita ay malakas na siyang nagmura.

"Please Anton hear me out first, nakikiusap ako sayo. Pakinggan mo muna ako."

Minuto muna ang lumipas bago siya tumango at umupong muli sa kanyang upuan. Tinakpan niya ang kanyang mukha at marahas itong pinunasan na para bang may dumi. He blow a strong breathe a sign of his frustration and holden anger.

"Like I said they need my help, I-Imean he needs my help. May mga bagay kasi na nagpapakomlikado sa mamanahin niya kaya kailangan ko siyang pa-pakasalan. Pero it will only take a year or hanggang sa maisalin na sa pangalan niya ang mga titulo ng lupa or ano iyong mga dapat niyang makuha. Ewan ko kung ano ang mga iyon basta ganun." sana maintindihan niya ang gusto kung iparating dahil hindi ko pweding ipaalam sa kanya ang lahat ng detalye. Its not that I dont trust him. I just know that it is a general rule that when someone shares a secret you should also vow to its secrecy to avoid complication.