Better left unsaid

Chapter 9

Someone i remember

napaatras ako ng makita ang matagal ko ng kinalimutang lugar kung saan bumabalik lahat ng mga alaala na nangyari sa lugar na ito.

nakita ko siyang naglakad patungo sa children's park at umupo sa isang swing, sinundan ko siya at umupo sa kabilang swing, tumingala ako sa itaas at nakita kong maaliwalas ang ulap at walang naglalarong mga bata kaya tahimik nang makita kong nakatingin lang siya saken ng seryoso.

"whut are you looking at?" tanong ko

matagal niya akong tinignan hanggang sa huminga siya ng malalim.

"kamusta na kayo ng family mo?" -seryosong tanong niya.

ibang klase kelan pa siya naging interesado sa family background ko?

"okay lang." tipid kong sagot

nagulat ako ng tumayo siya sa swing at mukhang galit akong tinignan at sinabing;

"No wonder okay paren kayo ng family mo, kahit hindi niyo naman deserve yun."

sabay naglakad palayo nang makita ko siyang lumayo, ay agad ko siyang hinabol at hinablot upang maiharap siya sakin.

"anong ibig mong sabihin? di deserve? HA! YOU DONT KNOW ANYTHING SO STOP ACTING LIKE YOU KNOW." sarkastiko kong sabi.

nakita ko siyang nag smirk at narinig kong bumigkas ng ilang mura sabay humarap sakin

"Ikaw ang walang alam sa  lahat Blaire! it is you to stop acting like you know everything." galit na sinabi niya sakin

napanganga ako sa sinabi niya.

"sino ka ba talaga? oh! i know your the jerk whose been the reason for my sufferings this whole time!." sagot ko sa sobrang pagkalito sa pangyayari.

"Then i'll let you appreciate the dissapointment. cause i wont stop." sabay patuloy siyang naglakad palayo

nang di ko na siya makita pa sa paningin ko ay bigla na lang akong napaluhod at maiyak ng naisip ko lahat ng nangyari sa pamilya ko.masyado akong nasaktan sa mga sinabi ni chase, sa panghuhusga sa pagkatao ko. ano bang alam niyang hindi ko alam psh, he doesnt know anything at all.

but he's wrong i deserve to be appreciate as a human being too. after all the sacrifices ive been done for my family. i deserve a fvcking happiness. but then narealize at bumalik saken ang lahat, my past life was a mess. and still it was a mess.

i missed someone i remember.

someone i remember na nandyan lang lagi sa tabi ko.

the boy who gave me his whole happiness. pinakita niya sakin na kahit na malaki ang problema ay malalagpasan ko rin. sakanya ako tumatakbo pag malungkot ako

siya yung lalaking tinitiis ako sa pambubully ko sakanya.

but then nagbago ang ihip ng hangin. nang biglang nagbago ang lahat. bigla na lang siyang naging depressed. he stayed at home nang malaman naming na hit and run ang mama niya were only 8 years old at that time. he stop seeing me. and then i start to worry and miss him

ilang beses akong pumupunta sa harap ng bahay nila pero. binibigo ako ng mga sagot ng katulong nila. until one time we see each other here in this play ground. where we always meet our happiness.

i remember the whole scene that happened that time. nakatingin siya sakin ng galit at seryoso. habang akoy natawa-

"hey! dracula! antagal mong nawala ahh!" sabay kaway sakanya.