Η Νεφέλη, μετά από χρόνια μακριά του, συναντά και πάλι τον Αλέξη, τον εφηβικό και ανεκπλήρωτό της έρωτα. Ενήλικη πια, με τις πληγές του βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της, πρέπει να προσποιηθεί πως τίποτε από εκείνον δεν μπορεί πια να την επηρεάσει. Μα...
Αφιερωμένο στους GeorginaArvanitidou, lunagreece, antzi_harry, TeniaTsolaki
Η Νεφέλη δεν άντεξε τελικά. Έπιασε το κινητό της τηλέφωνο και πληκτρολόγησε με τρεμάμενη καρδιά τον αριθμό του αγαπημένου της....
"Αλέξη;" μουρμούρισε σιγανά ελπίζοντας πως το τρέμουλο της φωνής της δεν θα πρόδιδε την αγωνία της.
"Νεφέλη! Είσαι καλά; Πες μου!" την ρώτησε εκείνος ενώ η χροιά της φωνής του μαρτυρούσε πως ήταν ήδη πολύ κουρασμένος...
"Εγώ είμαι μια χαρά! Εσύ τί κάνεις; Δεν με πήρες χθες και ανησύχησα...."
"Ναι, το ξέρω! Ωστόσο, εδώ μοιάζει με τρελάδικο....Δεν μπορείς να φανταστείς...." η φωνή του έσπασε και κατάλαβε αμέσως πως εκείνος βρισκόταν στο νοσοκομείο...
"Είσαι καλά;"
"Ναι.....τώρα που σ'άκουσα......." μουρμούρισε βραχνά και ίσα που άκουσε την λαχανιασμένη του ανάσα πριν διακόψει και πάλι.
"...Νεφέλη, βγαίνουν οι γιατροί! Πρέπει να σε κλείσω...."
"Θέλεις να.....έρθω από εκεί;" ρώτησε διστακτικά και τον άκουσε αμέσως να παίρνει βαθιά ανάσα.....Δεν της απάντησε μα εκείνη κατάλαβε. Του έκλεισε ευγενικά το τηλέφωνο και κάλεσε αμέσως ένα ταξί....
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Περπατούσε ανάμεσα στους μεγάλους κατάλευκους διαδρόμους και ένιωθε το εκτυφλωτικό λευκό να την ζαλίζει, να την τυφλώνει, να λειτουργεί περίεργα στην ήδη πεσμένη ψυχολογία της. Μα από την άλλη, είχε 3 μέρες να τον δει και....απλά ανυπομονούσε!
Είχε αρχίσει να μπερδεύεται αλήθεια, καθώς περπατούσε διαρκώς μα πουθενά δεν έβλεπε μια ένδειξη πως πλησίαζε προς την αίθουσα αναμονής της εντατικής...
Και ξαφνικά, σε μια στροφή, στάθηκε στήλη άλατος να κοιτάει ένα θέαμα που δεν φαντάστηκε ποτέ της ότι θ'αντικρίσει....Οι δύο άντρες, ο Αλέξης και ο Χάρης, κάθονταν δίπλα δίπλα στις προσκολλημένες στο πάτωμα μεταλλικές καρέκλες και κουβέντιαζαν ήρεμοι, σοβαροί και απόλυτα απορροφημένοι σε μια συζήτηση που η Νεφέλη φυσικά δεν τολμούσε, παρότι θα πέθαινε, ν'ακούσει....
