Η Νεφέλη, μετά από χρόνια μακριά του, συναντά και πάλι τον Αλέξη, τον εφηβικό και ανεκπλήρωτό της έρωτα. Ενήλικη πια, με τις πληγές του βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της, πρέπει να προσποιηθεί πως τίποτε από εκείνον δεν μπορεί πια να την επηρεάσει. Μα...
Χριστούλη μου! πισωπάτησε έκπληκτη μα η συνεχιζόμενη σκηνή μπροστά της αποδείκνυε ότι ήταν πραγματικότητα....
Τώρα ο Χάρης έπιανε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια κοιτάζοντας ηττημένα το πάτωμα, ενώ ο Αλέξης έδινε ένα ελαφρό παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη του σε ένδειξη συμπαράστασης και συμπόνοιας. Έλα Χριστέ! Οι δυο τους, στην ίδια "αρένα" και δεν έχουν τσακωθεί ακόμα; Αδύνατον! τους παρατηρούσε και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είχε γίνει αυτό το θαύμα!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
....Εκτός....εκτός και αν δεν είχαν πια τίποτε να χωρίσουν! μια αστραπιαία αποτρόπαια σκέψη διαπέρασε το μυαλό της μα την έδιωξε ακαριαία....Όχι. Δεν γίνεται! Απλά δεν γίνεται! τίναξε το κεφάλι της σε μια προσπάθεια να συνέλθει και ξεπρόβαλλε θαρρετά πια μπροστά στους δυο άντρες.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Τους είδε τότε και τους δυο να παγώνουν μπροστά της, να σηκώνονται απότομα και να καρφώνουν το βλέμμα τους πάνω της, θαρρείς και ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμεναν να αντικρίσουν αυτή τη στιγμή!
Μα το βλέμμα του Χάρη την τσάκισε κυριολεκτικά, την αφάνισε, την έκανε να καταλάβει πόσο βαθύ πόνο ένιωθε μέσα του και να συνειδητοποιήσει έτσι την περίτρανη αλήθεια που τόσο καιρό υποπτευόταν.....Αγαπούσε την Αναστασία! Βαθιά, απόλυτα, κυριαρχικά.... Και τώρα, έπρεπε ν'αντιμετωπίσει την πιθανότητα να μην την έχει ποτέ ξανά.....και αυτή τη φορά όχι εξαιτίας του Νόρμαν ή του Αλέξη.....
