Çocukluğumuzu hatırlayalım. Düşe kalka büyürken dizleri kanamayan kimse var mı? Öyle canımız yanardı ki dünyanın en büyük acısını çekermişcesine ağlardık salya sümük. Kabuk bağlayan yaralar hiç eksik olmazdı vücudumuzda.
Peki ya şimdi?
Görünmese de yer değiştiren yaralarla tanıştık. Dizlerimizden çekilip yüreğimize oturan yaralarla tanıştığımızda anladık büyüdüğümüzü. Her terk ediliş, her veda ve her bitiş; beraberinde getirdi yüreğimize acıları. Diz yarasından daha acı yaralarımız büyüdü de büyüdü. İçimize sığdıramadık bazen; gözyaşı diye akıttık, şiir oldu taşırdık ama bir türlü soyutlanamadık.
Çünkü bir farkı vardı.
Diz yarası kabuk bağlardı. Yürek yarası kabuk tutmaz, için için ağlardı.
