Η Νεφέλη, μετά από χρόνια μακριά του, συναντά και πάλι τον Αλέξη, τον εφηβικό και ανεκπλήρωτό της έρωτα. Ενήλικη πια, με τις πληγές του βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της, πρέπει να προσποιηθεί πως τίποτε από εκείνον δεν μπορεί πια να την επηρεάσει. Μα...
"Ει.....δεν πιστεύω να θέλεις κι άλλο;" μουρμούρισε παιχνιδιάρικα και άρχισε να την πλησιάζει επικίνδυνα μέχρι που έφτασε μπροστά της σε σημείο αναπνοής.
"Χμ, γιατί εγώ θέλω! Και άλλο, ξανά και ξανά και ξανά.....πειράζει;" βύθισε τα μάτια του στα δικά της και σε κλάσματα δευτερολέπτου είδε τον πόθο να ξεχύνεται και πάλι μέσα τους. Επιασε το πρόσωπό της με τα δυο του χέρια και έγειρε πάνω στα πρησμένα της χείλη καλύπτοντάς τα βάναυσα, φλογερά, παθιασμένα σ'ένα φιλί που μόνο του ξεσήκωσε τις θύελλες όλου του κόσμου.....Χριστέ μου τί μου κάνει; φώναξε απελπισμένα με το μυαλό της, καθώς τα χείλη του κάλυβαν τα δικά της με τη γλώσσα του, γνήσιος κατακτητής, γευόμενος άπληστα κάθε της κομμάτι...
"Μα δυστυχώς...... πρέπει να φύγω τώρα γιατί διαφορετικά......." την κοίταξε τώρα με βλέμμα γεμάτο ένταση και πόθο και έπειτα αργά, θαρρείς και δεν ήθελε, της γύρισε την πλάτη και χωρίς δεύτερη ματιά απομακρύνθηκε βιαστικά, λες και φοβόταν πως η Σειρήνα του θα τον καλούσε πίσω, όπως τον Οδυσσέα στο ταξίδι του γυρισμού του....
"Ραντεβού στις 7.00 ακριβώς, στη σάλα του ξενοδοχείου....Να είσαι έτοιμη Νεφέλη....." ψιθύριζε τώρα καθώς έφευγε με φωνή βραχνή, κοφτή και εκείνη έπεσε πίσω στα σκεπάσματα και άφησε όλες τις ανάσες του κόσμου να ξεχυθούν από μέσα της ξεφυσώντας ανακουφισμένη μα και απόλυτα ικανοποιημένη απ'ότι είχε ζήσει.....
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Ναι σου λέω ναι! Ω, είμαι απίστευτα ευτυχισμένη, πετάω στα σύννεφα Μαργαρίτα μου! Ω, νομίζω πως θα τρελλάθώ από χαρά...." φώναζε ενώ στριφογύριζε σαν τη σβούρα γύρω απ'τον εαυτό της στο κέντρο του τεράστιου δωματίου της με θέα την πανέμορφη λίμνη.
"Ωωωωω, ναι! Είμαι τόσο χαρούμενη για σένα! Επιτέλους φιλενάδα! Επιτέλους! Οσο για τα σύννεφα.....χμ....και εγώ σε λίγο εκεί θα πετάω...."μουρμούρισε τώρα λιγάκι πιο συγκρατημένα κάνοντάς την να αναρωτηθεί.
"Μαργαρίτα; Εσύ γιατί πετάς στα σύννεφα μπορείς να μου πεις; Εσύ έχεις τον Νίκο, καιρό τώρα και είσαι και έγκυος....Ει, προσοχή στο μελλοντικό μου βαφτιστήρι γιατί χάθηκες!" την μάλωσε τάχα μου τώρα παιχνιδιάρικα και ένιωσε από την άλλη γραμμή ένα πλατύ χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη της φίλης της.
