Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 23

"Να....φρεσκαριστείς...Μάλιστα..Γιατί;" την ρώτησε απλά κοιτώντας την τώρα με μάτια που έλαμπαν παιχνιδιάρικα ξέροντας πως έπαιζε μαζί της...

"Εε, να, μετά από τόσο......τόσο......"

"Σεξ...." συμπλήρωσε εκείνος ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι, κάνοντάς την να στραβοκαταπιεί....

"Εε, ναι, αυτό.....θέλω λίγο φρεσκάρισμα δεν νομίζεις;" τον κοίταξε κοκκινίζοντας ως τις ρίζες των μαλλιών της και μάλωσε τον εαυτό της που παράλυε και πάλι κάτω απ'το διεισδυτικό του βλέμμα.

"Οχι! Δεν νομίζω......Για την ακρίβεια.....δεν χρειάζεσαι τίποτα......" παρατήρησε εκείνος με φωνή βραχνή ενώ το βλέμμα του έπεφτε τώρα πάνω στο σεντόνι με το οποίο τύλιγε σφιχτά τα γυμνά της στήθη.....
Εμεινε να την κοιτάζει έτσι για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα, παρατηρώντας το ελαφρύ κοκκίνισμα του προσώπου της, το άβολο δάγκωμα των χειλιών της, το φούσκωμα του στήθους που ανεβοκατέβαινε λαχανιασμένο και αναρωτήθηκε αν ήξερε εκείνη πόσο όμορφη ήταν!

Οχι, δεν το ήξερε, ήταν σίγουρος γι'αυτό αφού η συστολή και η ανεπιτήδευτη ομορφιά της μαρτυρούσαν πως δεν είχε ιδέα..... Αναστέναξε σιγανά παρατηρώντας την αχόρταγα, ενώ σκηνές από το χθεσινό σμίξιμό τους περνούσαν σαν ταινία απ'το θολωμένο μυαλό του. Την ήθελε! Ω πόσο την ήθελε ήξερε μονάχα εκείνος! Και τώρα, κοιτώντας τον με τα μεγάλα, αθώα της μάτια, ήξερε πως δεν θα την χόρταινε ποτέ.... σκεφτόταν και ήταν σίγουρος πως το βλέμμα του δεν μαρτυρούσε την θύελλα που μαινόταν μέσα του....

Το δυνατό χτύπημα του κινητού του εκείνη τη στιγμή, έβγαλε άξαφνα και τους δυο από τη βαθιά τους νιρβάνα, κάνοντάς τον να πεταχτεί πάνω καθώς το μυαλό του άρχιζε πια να λειτουργεί.

"Να πάρει! Σήμερα είναι η συναυλία της Μελίνας! Και έχω τόσα να κάνω!" πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο και άρχισε να ντύνεται πυρετικά αφήνοντας όλη τη θέα του γυμνού του κορμιού στα αχόρταγα μάτια της....Θεέ μου! Ετσι πρέπει να ήταν οι αρχαίοι Ελληνες! σκεφτόταν με όλη τη δύναμη της ψυχής της, θέλοντας και πάλι να ζήσει τη χθεσινή βραδιά σαν τρελή. Υπομονή Νεφέλη, μην βιάζεσαι μην τα χαλάσεις όλα! μια μικρή φωνούλα ψιθύριζε και πάλι στο μυαλό της, προειδοποιώντας την πως τόσες φορές σε ένα 12ωρο ήταν ήδη αρκετές για την δική τους πολύπλοκη ιστορία.

Αχ! Της είχε κάνει έρωτα αλήθεια, ξανά και ξανά μέχρι που δεν είχαν πια πνοή, αντοχή, ανάσα για να συνεχίσουν, μέχρι που τα κορμιά τους χόρτασαν έστω και για λίγη ώρα το ένα το άλλο και έπεσαν ξέπνοοι να κοιμηθούν, χαμένοι στα γεμάτο συναισθήματα όνειρά τους. Και ήταν στ'αλήθεια εξωπραγματικά, απίστευτα τέλεια η χθεσινή βραδιά τους! σκεφτόταν ακόμα ονειροπόλα και δεν είδε το εύθυμο βλέμμα στα μάτια του καθώς κοιτούσε την αφηρημένη ματιά της....