Het internaat

hoofdstuk 10

Pov Jayden
We zitten in de kantine te eten. Ik ben zo gelukkig hopelijk doet Miley niet het zelfde met mij als mijn vorige vriendin. Ik doe alleen normaal tegen haar de rest van de meiden is bang of verlangt naar me. Behalve Jill en Miley. Jill is een goede vriendin van me. Mijn vorige vriendin gebruikte me voor alles ze deed alsof ze van me hield ik kwam er achter doordat ze met een andere jongen zoende ik werd haar huis uitgegooid en zei dat ik me niet moest aanstellen. Ik ben dagen gepest en toen ging ik heel erg achteruit. Mijn ouders gingen altijd op zakenreis en stuurde mij daarom naar het internaat. Ik ben nu wel weer blij ik heb Miley ze laat me aan andere dingen denken niet aan mijn ouders aan mijn ex of zusje. Ik mis mijn zusje wel. Ik zong en speelde altijd gitaar voor haar. We tekende samen en ik las voor als ze ging slapen. Ik mis haar zo. Ik wou dat ze er nog was dat ik haar lach kon horen. Haar glimlach. Miley doet me heel erg aan haar denken. Ze betekent net zoveel voor mij als mijn zusje. Haar lach haar ogen haar glimlach. Als Miley lacht of glimlacht word ik blij van binnen. Zoë kijkt me altijd van boven aan. Miley heeft me deels veranderd en gelooft in me ik heb mijn liefde gevonden. Ik hou van je Zoë. Miley kijkt me bezorgd aan ik schenk haar een glimlach. Ze glimlacht vragend terug. Als we klaar zijn lopen we met zijn 4 en naar de lift. Blake en Tim gaan er eerst uit.

'Doei tot morgen' zegt Miley tegen ze.

'Doei' krijgt ze terug. Ze leunt tegen me aan.

'Jayden wat is er' vraagt ze bezorgd. Ik zucht misschien moet ik het allemaal maar vertellen ze heeft mij ook een hoop vertelt.

'Ik vertel het je in onze kamer' zeg ik op dat moment gaan de lift deuren open. Mijn voeten lijken wel vast gelijmd te zitten. Stapje voor stapje komen we steeds dichtbij de deur. Als we eenmaal binnen zijn gaan we op de bank zitten. Ik haal diep adem.

'Oke vertel maar ik zal het begrijpen' zegt ze met een zachte glimlach. Ik haal nog is 1 keer diep adem.

'Je wist dat ik een zusje had. Toch?' Vraag ik haar ze knikt.

'Ze betekende alles voor me ik deed alles voor haar. Onze ouders stoken geen tijd in haar of mij. Onze band was heel sterk net zoiets als bij jou en je broers. Ze hebben alles over voor je. Dat had ik ook voor Zoë mijn zusje. Ik tekende met haar las haar voor speelde gitaar en zong voor haar. Op een dag kwam er een meisje bij mij op school, ik was net zo als nu voor jou ik ben voor jou aardig, maar toen was ik aardig voor iedereen nu niet. We werden vrienden en even later waren we een stel. Maar ze heeft me gebruikt ik was toen ook populair en daar maakte ze gebruik van. Ze zoende met een andere en zette mij haar huis uit. Toen veranderde ik, ik bouwde een muur en stopte daar mijn emoties en gevoelens erin. Ik werd gemeen gebruikte meisjes. Mijn zusje was mijn enige hoop nog. Maar op een dag' Ik slik ze wrijft even over mijn rug en kijkt me meelevend aan. Ik haal diep adem.

'Ik kwam terug van school. Bij haar was ik normaal hoe ik altijd was. We besloten op een dag weer eens te tekenen. Ik ging papier halen, toen ik terug kwam lag ze daar op de grond. Ik rende met haar in mijn armen naar de buren. We reden naar het ziekenhuis. Daar kregen we te horen dat ze k kanker had. Ik ben er iedere dag heen gegaan. Mijn ouders kwamen nooit ze hadden het te "druk". Ookal vroeg ze er elke keer naar moest ik haar elke keer teleurstellen. Op een dag kwam ik naar het ziekenhuis. Ik had goed nieuws. Toen ik bij haar ging zitten begon ze te praten. Toen ze klaar was kwam er een luide piep. Dat dat betekende d dat ze ovverleden was' eindig ik mijn verhaal en een eenzame traan rolt over mijn wang.

'Daarom zei ik dat ik enigskind was' zeg ik en kijk haar aan. Haar ogen staan ook waterig. Ze trekt me in een knuffel.

'Zo ben ik echt niet' zegt ze en drukt haar hoofd in mijn t-shirt.

'Dat weet ik en til haar kin op.

'Je zusje zou trots op je zijn. Echt waar' zegt ze met een moedige glimlach. Ik glimlach terug.