Λευκά Χριστούγεννα

Κεφάλαιο 12

Τα Ιωάννινα ήταν μια πολυ όμορφη πόλη για την Όλγα. Μόλις έφτασε, αφού άφησε τα πράγματα της στο ξενοδοχείο, πήρε την Κάρμεν και πήγαν βόλτα. Κατευθύνθηκαν αμέσως προς την λίμνη. Περπάτησαν σε ένα καταπράσινο πεζόδρομο βλέποντας την απέραντη θέα της. Στο αριστερό τους χέρι, βρισκόταν το περίφημο Κάστρο των Ιωαννίνων. Η Όλγα μόλις το είδε κοντοστάθηκε. Η Κάρμεν το κοίταξε υποτιμητικά σαν να έβλεπε μια κατεστραμμένη καλύβα.

"Σιγά τον πολυέλαιο." ,αναφώνησε η Κάρμεν.
"Έχεις να προτείνεις να δούμε κάτι καλύτερο;" ,της απάντησε η Όλγα αγριοκοιτάζοντας την.
"Σαφώς! Αντί να πηγαίνουμε όλη μέρα στις καφετέριες και στα φαγάδικα μπορούμε να παμε απέναντι στο νησί."
"Έχει νησί εδώ;"
"Ναι στο κέντρο της λίμνης. Εκεί είχαν γίνει πολλά κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας."
"Ναι κάνε μου και Ιστορία τώρα! Πάντως από οτι βλέπω ξέρεις πολλά για τα Ιωάννινα! Έχεις ξαναέρθει;"
"Ναι! Εγώ και η μητέρα σου ερχόμασταν συχνά για να δούμε μια συμφοιτήτρια της."

Τα μάτια της Όλγας γυάλισαν. Τελικά δεν ήταν τόσο μακριά ο στόχος της.

"Ποια συμφοιτήτρια;"
"Την κουμπάρα της καλέ! Ερχόταν συχνά στο σπίτι σας όταν ήσουν μικρή. Τώρα παντρεύτηκε και δεν είναι τόσο εύκολο."
"Αα κατάλαβα. Την Ειρήνη εννοείς;"
"Ναι Όλγα μου. Πιο καλή μνήμη έχω από σένα τελικά." ,είπε χαμογελώντας η Κάρμεν.

Οι δυο γυναίκες περπάτησαν λίγο ακόμα και πήγαν σε μια καφετέρια που είχε θέα την λίμνη. Μετά από λίγα λεπτά η Όλγα σηκώθηκε για να παει στην τουαλέτα. Εξάλλου, έπρεπε οτι έκανε να μην το αντιλαμβανόταν η Κάρμεν. Μόλις μπήκε, έβγαλε το κινητό της από την τσάντα της και τηλεφώνησε στο σπίτι της. Το σήκωσε ο κηπουρός.

"Έλα Γιάννη. Όλα καλά;"
"Ναι. Τι θα θέλατε να κάνω για σας;"
"Θέλω να ψάξεις στον τηλεφωνικό κατάλογο για το όνομα Ειρήνη Λέτου και να μου πεις τον αριθμό της."
"Αμέσως. Περιμένετε ένα λεπτό."

Όση ώρα περίμενε έκοψε ένα κομμάτι χαρτί από το ρόλο που βρισκόταν διπλα από τον νεροχύτη και έβγαλε ένα στύλο από την τσάντα της.

"Κυρία Όλγα, με ακούτε;"
"Ναι. Πες μου το τηλέφωνο."

Καθώς άκουγε τους αριθμούς, τους έγραφε πάνω στο χαρτί. Μόλις τελείωσε το γράψιμο, τον ευχαρίστησε και έκλεισε την γραμμή. Χωρίς να χάσει λεπτό πληκτρολόγησε τους αριθμούς και αμέσως το κινητό άρχισε να χτυπάει.

"Παρακαλώ;" ,απάντησε μια γυναικεία φωνή.
"Είστε η κυρία Ειρήνη Λέτου;"
"Ναι, σας ακούω."
"Τι κάνετε; Η Όλγα είμαι! Η κόρη της Άννας."
"Παιδί μου όμορφο. Εσύ είσαι;"
"Ναι. Ειμαι στα Ιωάννινα και θυμήθηκα ότι μένετε εδώ και ήθελα να σας δω."
"Βεβαίως να με δεις!! Ποσό μου ελειψες!! Από τότε που χάσαμε την μητέρα σου, έχω να σε δω."
"Και εμένα μου λείψατε. Αύριο το πρωί που θα είστε να ερθω να σας βρω;"
"Αύριο το πρωί δουλεύω στο νησί. Τώρα που τελείωσα με την υποκριτική, δουλεύω για τις ανάγκες της οικογένειας μου σε ένα τουριστικό εκεί."
"Θα ερθω από εκεί τότε."
"Με μεγάλη μου χαρά."