MOOD: Always on the run.

Hoofdstuk 1

"Dit kan je niet menen! Dus ik moet zijn vriendin worden!? Waarom moet ik altijd het vervelende werk doen?" Roep ik. "Het is niet anders Femke. Ik zal je opdracht nog een keer uitleggen, het is heel simpel. Je zorgt ervoor dat je zijn vriendin wordt. Als stap 1 voltooid is gaan we door naar stap 2. Zijn vertrouwen winnen. En last but not least, stap 3. Erachter zien te komen wat hij allemaal uitspookt. De organisatie vertrouwt hem niet helemaal." Verteld Mevrouw B.

"Maar ik ben hier helemaal niet geschikt voor Mevrouw B, is het niet handiger om een meer gevorderd iemand te kiezen voor deze missie?" Vraag ik. "Goede vraag, maar nee, jij bent onze jongste spion ooit, het valt meteen op als we iemand van 18 of 19 op deze klus zetten. We hebben echt een 15 jarige nodig, dus verpest het niet" zegt ze.

Ik loop naar buiten, stap op mijn fiets en fiets naar huis. Deze missie wordt echt een totale ramp. Hoe ga ik ooit doen alsof ik HEM leuk vind?!

Als ik thuis kom staat het eten al klaar. "Hoe was het op je werk lieverd?" Vraagt m'n moeder. "Vermoeiend, ik ga alvast naar bed" antwoord ik. "Is goed, Slaaplekker" zegt ze lief.

Als ik boven aankom ga ik in m'n bed liggen en val meteen in slaap. Denkend aan m'n komende missie. Oftewel een enorme ramp.

De volgende ochtend wordt ik wakker en maak me klaar voor school. Ik loop naar de keuken en schenk snel wat jus d'orange in. Als ik opeens geklop op het keukenraam hoor.

Ik schrik me dood! Het is Aaron, m'n beste vriend. "Hey Aaron!" Zeg ik terwijl ik de deur open maak. Hij omhelst me en vraagt of we kunnen gaan. "Jep we kunnen. Doei mam!" Roep ik nog snel.

Eenmaal aangekomen op school zet ik mijn fiets neer en loop samen met Aaron naar binnen. Al gauw zie ik wat van mijn vriendinnen zitten en zij zien mij ook. "Hee Femmie" zegt Tess. "Hey Fem" zegt Ellis. Tess en Ellis zijn echt mijn aller beste vriendinnen. "Hey meiden" zeg ik.

Opeens zie ik in mijn ooghoek David op me af komen. Heel fijn, op hem zat ik nou echt te wachten. Hij botst tegen me op en morst zijn halve flesje water over me heen. Hij deed het expres! Dat zie ik gewoon aan de blik die hij me gaf toen hij "oh sorry" zei. "Kijk wat je nou hebt gedaan!" Roep ik boos. Mevrouw Visser springt er tussen in. "Allebei eruit! En wel nu!" Schreeuwt ze. David wilt z'n mond open trekken als verzet maar ziet dat ik m'n spullen al pak en komt achter me aan.

"Had je niet even beter kunnen uitkijken?! Dan zaten we hier nu niet!" Zeg ik boos. Zonder iets te zeggen loopt hij weg. Wat een eikel zeg. En dit is nou de jongen waar ik voor mijn missie de vriendin van moet worden. Wat een gentlemen zeg. Eerst water over me morsen en nu zomaar weg lopen.

Even later komt hij tot mijn grote verbazing terug en je raad nooit wat hij in zijn handen heeft! "Je hebt een handdoek voor me mee genomen? Waar heb je die nou weer vandaan?" Vraag ik. "Ik heb zo m'n connectie's weetje" zegt hij. Hij pakt de handdoek en droogt voorzichtig mijn keel en hals. Het water is inmiddels ook al tussen m'n borsten terecht gekomen maar dat hoeft hij niet te weten. Zodra hij me in mijn ogen kijkt voel ik mijn maag omdraaien. Normaal vind ik het moeilijk om oogcontact te maken met mensen maar nu wilde ik niet anders. Z'n ogen waren helder groen.

Misschien is deze missie zo slecht nog niet..........