Bloed en duisternis zal zich verspreidde over zowel de harten, als de planeten die nog niet weggevaagd zijn door eeuwige lust en macht.
Enkel en alleen de uitverkorene zal het nog kunnen redden, voordat hij ten onder gaat in een eeuwige Inferno...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Die nacht waren de beelden van vroeger langs Ayano heen gevlogen tijdens haar nacht rust, de geschiedenis van Inferno leek Ayano te beangstigen in haar diepste slaap.
De leegte van haar gemoedstand werd gevuld met het geschreeuw en angstkreten van Inferianen die ze niet eens kende. De wereld om haar heen leed en er was niets wat ze kon doen, het was het offer wat zij had moeten brengen om het universum veilig te stellen, wist ze.
Veilig tegen de machtlustige goden en het donkerste geheim in haar.
Ayano kon niet anders dan vechten in haar slaap, al had dat geen zin, ze kon slechts toekijken hoe een man op haar afstormde, vol woede en pijn. Een pijn die zij als geen ander kende. De man zijn ogen waren als puur goud, zijn haren zo donker als de donkerste nacht en zijn metalen harnas glinsterden in de voorbijgaande vuren, terwijl hij zich door de woestenij worstelde om naar haar toe te komen.
Hij bulderde terwijl hij zijn zwaard omhoog had geheven en Ayano voelde haar diepste angst opzwellen in haar. Ze werd bedreigd en dat was het laatste wat haar zou overkomen.
Bedreigd worden door een onderkruipsel dat glinsterden als de hoogste zon, een wezen die niets wist over de krachten die zij in haar hield om hén, de mens te beschermen.
Ze bulderde terug, haar grote poten dwingend om vooruit te komen. De man sprong omhoog, hoger dan ze ooit had gezien, ze zag het zilver naar beneden komen gevolgd door een kracht, zo ongekend en vernietigend dat het haar uit elkaar scheurden als de schaduwen in het flikkerende licht van de fakkels.
Ze schreeuwden het uit van pijn en twee tranen gleden naar beneden, één van puur zilver en één van oogverblindend goud. Ze spatten uit elkaar en vormden nieuw leven, terwijl zijzelf verdween in sterrenstof, sterren die een wereld schepte vol kleur, geur en pracht en praal.
Ze vormden de wereld zoals hen zouden kennen maar ze zouden nooit weten wat het hen had gekost. Ze zouden nooit weten wat voor monster ze hadden losgelaten op de wereld, een monster die zij angstvallig vast had weten te houden.
