The Prediction {Inferno Trilogie | Book I}

❧ Hoofdstuk 1 | De laatste Training voor de wedstrijd

Een luide knal weerklonk in de donkerste nacht, dit allemaal gevolgd door oplaaiende stoffen die haast op sierlijke wijze omlaag dwarrelden.
Een pijnlijke kreun gleed over de lippen van de oorzaak, van de knal.
De oorzaak was niemand minder dan een jeugdig meisje, niet ouder geschat dan zestien aardjaren -al was niets minder waar dan dat- , wiens lila gekleurde haren plakte aan haar bleke huid.
Ze hijgde en haar hart maakte overuren terwijl ze de kracht verzamelde om weer op te kijken, na de pijnlijke aanvaring met het rotsblok achter haar.
Er werd luid gesnoven door een jonge vrouw voor haar, wiens korte roze haren zachtjes mee wiegden op de eeuwige bries, in de koude donkere wereld van Gadara. 

''Sta op, we zijn pas net, echt begonnen,'' sprak de jonge vrouw verveeld uit, ondanks het zweet van haar kille gelaatstrekken gonsden. 

Twee paar ogen, zo donker roze dat ze rood leken, keken de jonge vrouw aan.

''Vertel me niet wat ik moet doen,'' gromde het meisje tegen haar oudere zus, Ichigo.

''Pas wanneer jij jezelf behoorlijk kan verdedigen, zoals het hoort. Niet dat zwakke gedoe van net, dat doe je maar bij Lucas, maar niet bij mij. Ik wil alles, Ayano! Alles!''

Het meisje wist maar al te goed dat haar grotere zus alles wilde, ze wilden roem, geluk, liefde en een plaats op de troon en drie van de vier stonden haar op te wachten wanneer ze morgen won in de arena. Zij en haar grotere broer, Lucas zouden moeten wachten tot gelijke kansen aan hun werden geboden.
Liefde was namelijk iets wat niemand hier ooit vond, Gadaranen, de bewoners van de planeet des duisternis, waren een te kil volk om überhaupt lief te hebben en daarbij werden meeste huwelijken geforceerd, zoals die van hun ouders.
Hun moeder was uitermate geprezen dat ze getrouwd was met haar vader, hun vader stond namelijk hoog in rang. Hun vader was de generaal van het leger des duisternis en tevens de rechterhand van hun heerser, Cealos. Wat betekende dat de Sayaka familie hoog in aanzien was, zo hoog dat ze behandeld werden als ware edelen.
Echter kregen ze deze behandeling niet van hun vader. Nee, ze werden behandeld als één van zijn soldaten, al sinds dat de kinderen konden lopen, leerde ze vechten. Ze leerden te strijden, ze leerden te bloeden en ze leerden om genadeloos te zijn. Ze leerde zelfs dat alle emoties die niets tot waarde toevoegde tot hun strijd, overbodig waren of eerder gezegd verboden waren.
De familie werd daarom ook bestempeld als: emotieloze tirannen.
Een stempel die niet veel goeds met hun meebracht.