Διαισθηση

Κεφ. 8 "Στον Δρομο"

- παμε αλλα αυτος τι θα γινει;
Ρωτησα και εδειξα με το χερι μου τον νεκρο...δεν μπορουμε να τον αφησουμε ετσι..

- δεν μπορουμε να κανουμε κατι... θα τον δει καποιος αλλος και θα φωναξει βοηθεια...αλλα εμεις πρεπει να φυγουμε... δεν ειναι ασφαλες να ειμαστε τετοια ωρα εξω..

-  οτι πεις...
Πηγα κοντα του και προσπαθησα οσο γινεται να του δειξω οτι δεν φοβαμε αλλα σιγουρα πετυχα το αντιθετο..
Αυτος εβαλε το ενα χερι  του γυρω μου και αμεσως ηρεμησα... δεν ξερω πως τα καταφερνει παντα αυτος ο ανθρωπος να με ηρεμει ..

Με τον Άιντεν αρχισαμε να περπαταμε με προορισμο το σπιτι μου αλλα παντα ενιωθα την παρουσια ενος ξενου.... καποιος σιγουρα μας παρακολουθουσε.
Κοιταξα  για μια στιγμη πισω και ειδα μια σκια... μην σκεφτεσε τιποτα Λυδια... ειναι ολα της φαντασιας σου..
Δεν υπαρχει κανεις εκει... κανεις... εισαι μονο εσυ και ο Αιντεν.

- Λυδια εγινε κατι;.. γιατι κοιτας πισω;
Με ρωτησε ο Αιντεν και αρχισε και αυτος να κοιταει... τι να του απαντησω τωρα.. οτι ειδα μια σκια λιγο πιο περα... σιγα μην μς πιστεψει... ουτε εγω η ιδια θα πιστευα τον εαυτο μου... αλλα με ολα αυτα που εγιναν μπορει και ναι.

- τιποτα απλα πρωτη φορα ερχομαι απο εδω .και ειναι λιγο περιεργο το μερος... ας προχωρησουμε.
Του ειπα και αρχισα να τον σπρωχνω.
Οσο πιο γρηγορα φυγουμε απο εδω τοσο το καλητερο.

Αρχισαμε παλι να περπαταμε και αυτη την φορα δεν ειδα τιποττα.. ετσι ηρεμησα και κοιταξα μπροστα στον δρομο...

Ο Άιντεν σε ολη την διαδρομη κατι σκεφτετε που πολυ θα ηθελα να ηξερα.. αμα τον ακουμπησω θα καταλαβει τι θελω και μπορει να θυμωσει..

Μου επιασε το χερι και  με κοιταξε..
- εισαι καλα;... σε παρακαλω μην το σκεφτεσε....
Μου ειπε.

που να ηξερε οτι εγω σκεφτομουν αυτον και οχι το νεκρο σωμα...δεν θελω να του πω κατι..ντρεπομαι..

Προχωρησαμε και τελικα φτασαμε στο σπιτι μου...Εβγαλα τα κλειδια εξω αλλα γαμωτο μου επεσε η αλυσιδα κατω.
Ο Άιντεν αμεσως  το κοιταξε και πηγε να το παρει αλλα το επιασα εγω... πλεον μπορω να το ελενξω..

Ή ετσι πιστευαα....

- σε παρακαλω ασε με...
Αρχισα να τρεχω...να ξεφυγω απο αυτο το τερας... να γλυτωσω....
Ετρεχα και ετρεχα μεχρι την στιγμη που τον ειδα μπροστα μου...
- αυτο ηταν.... εισια νεκρος...
Ηρθε καταπανω μου και αρχισε να με κατασπαραζει..αυτα τα νυχια του..
Ενιωθα το σωμα μου αδυναμο και το τελευταιο πραγμα που θυμαμε ειναι να φευγει αυτος προς το δασος..